True Women


Intrada (0720258707727)
Filme | Ano: 1997 | Formato: CD
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear   Duração
1.Main Title3:04
2.Phemie Joins Sarah2:49
3.Setting Out2:32
4.Bartlett's Sonnet1:53
5.Night Raid2:24
6.The Sketch1:31
7.Campfire Concerns2:59
8.Passings and Crossings6:44
9.Bartlett Returns1:07
10.The Barn Fire1:56
11.The Lynching3:47
12.Trail of Tears1:45
13.Big Elm Draw3:23
14.The Dove1:46
15.Family Christmas1:36
16.Mattie is Returned5:34
17.Shoot Me, Then Yourself6:09
18.Tarantula Saves Sarah4:45
19.Seguin1:40
20.Harvesting Babies and Cotton2:07
21.William and Phemie2:10
22.So Accustomed to Grief2:21
23.Georgia Kills Haller1:43
24.Georgia's Death3:05
25.Reminiscences4:31
 73:21
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

True Women - 07/10 - Revisão de Lammert de Wit, apresentado em (Holandês)
De tweedelige televisie(mini)serie True Women is een boekverfilming die geregisseerd is door Karen Arthur, die veel andere tv-producties op haar naam heeft. De hoofdrollen worden vertolkt door Angelina Jolie, Dana Delany en Annabeth Gish. Het verhaal begint bij de Texaanse revolutie en loopt tot aan de vrouwenbeweging rond 1880 en omspant daarmee een periode van ongeveer 50 jaar.
Het verhaal begint op het hoogtepunt van de Texaanse revolutie, waarbij de Engelstalige bevolking af wil van de Mexicaanse regering, waar Texas op dat moment nog bij hoort. Eerst wordt het verhaal vertelt van Euphemia Ashby (Gish) en haar zuster Sara McClure (Delany), naderhand gevolgd door dat van Georgia Virginia Lawshe Woods (Jolie). Hun levens worden door de roerige jaren van de negentiende eeuw gevolgd, waarbij ook de Amerikaanse burgeroorlog een grote rol speelt, evenals de Indiaanse strijd om hun bestaansrecht. De serie laat daarbij duidelijk uitkomen dat het leven in die tijd voor een vrouw hard was, maar gaat ook over vriendschap en liefde, dood en leven. De ruim drie uur durende tv-serie is goed ontvangen.

De muziek voor deze tweedelige serie is van Bruce Broughton, die hiervoor genomineerd werd voor een Emmy.
Broughton heeft al veel vaker muziek gemaakt voor films in het western-genre en weet hiermee vaak een gevoelige snaar te raken. Ook hier doet hij dat opnieuw met mooie en fraai gearrangeerde melodieën. Weliswaar is het budget voor tv-producties vaak aan de magere kant en kon er voor de muziek geen grootschalig orkest gecontracteerd worden, toch is de setting van de muziek in een flink aantal tracks behoorlijk robuust. Met name waar weidse landschappen getoond worden heeft Broughton de muziek met alle beschikbare capaciteit opgezet.
Als tegenhanger daarvan is een deel van de muziek op deze score veel beperkter gecomponeerd. Voor een film kan dat een voordeel zijn, omdat de meer emotionele scenes dan ook een meer gevoelige begeleiding krijgen. En Broughton weet met pakkende melodieën die emotionaliteit prima van warme klanken te voorzien.
De muziek neigt nogal eens naar de meer harmonische kant, ook wanneer in de film de dood weer hard toeslaat. De dramatiek klinkt dan zonder meer door in de muziek, maar het blijft symfonisch en hoopvol klinken. Bij die hoopvolle kleuring past het niet om veel muziek in mineur te brengen en dat doet Broughton dan ook niet. Misschien is 'hoopvol' wel het goede woord om de score te karakteriseren.

De film kent uiteraard ook veel spannende momenten. Daarbij hoort spannende muziek en Broughton heeft al vaak aangetoond uitstekend muziek te kunnen schrijven voor spannende films of spannende actiescenes. Meestal doet hij dat op zijn kenmerkende wat rauwe manier, met veel pompende strijkers en koperblazers, die bijna tegen het dissonante aan hangen. Ook voor True Women heeft hij een aantal tracks op die manier aangepakt. Dat levert dan een flink aantal wat lastiger beluisterbare tracks op, zoals 'Night Raid', 'Big Elm Draw' of 'Shoot me, Then Yourself', terwijl ook in andere tracks grotere of kleinere gedeelten voorkomen die tegen het dissonante aan hangen, zelfs in de 'Main Title'.

Maar een behoorlijk deel van de muziek is melodieus en rustig orkestraal of juist intiem gecomponeerd en daarmee erg prettig beluisterbaar.
Die melodieën zijn echter lastig in thema's te vatten, omdat er veel verschillende melodieën in de score aanwezig zijn, zonder een echt centrale thematiek. Toch past de muziek van de score prima bij elkaar, wat vooral komt door het hoopvolle karakter van die muziek met een aangename lichte Americana kleuring. Het album heeft een forse speelduur en niet alle tracks hebben dezelfde opgewekte klankkleur. Een paar tracks zijn nogal minimalistisch of bestaan vooral uit underscore, maar dat doet eigenlijk nauwelijks afbreuk aan de aangename beluisterbaarheid van het geheel. Toch bestaat een groot deel van de muziek uit vooral spannende klanken.

De score sluit af met twee fraaie tracks. Het meer rustig dramatisch gekleurde 'Georgia's Death' en het meer verhalende 'Reminiscences'. De laatste track sluit de score prachtig af met een vol orkestrale laatste minuut. De heerlijke melodie weet in die afsluitende klanken toch nog even kippenvel te geven.

Met True Women heeft Bruce Broughton maar weer eens aangetoont dat hij thuishoort bij de top van de filmmuziek wereld. Met een relatief beperkt budget weet hij bijzonder aangename melodieën neer te zetten op een erg prettige instrumentatie en met een opgewekte en symfonische kleuring. Die kleuring wordt op een flink aantal momenten echter nogal verstoort door meer spannende en wat rauw klinkende actiemuziek. Toch zijn er voldoende tracks die ofwel fraai orkestraal, ofwel fraai intiem zijn gecomponeerd, afhankelijk van de scenes in de film. Ondanks de vele minder prettige spannende tracks, is de score voor True Women toch een overwegend aangename luisterervaring, die los van de film een waardering krijgt van 72 uit 100 punten.
Gekoppeld aan de film zal deze muziek van Broughton vast veel beter uitpakken dan om los daarvan te beluisteren. Ik kan mij de Emmy nominatie dan ook erg goed voorstellen, want voor een tv-productie heeft Broughton er de allure aan gegeven van een grote bioscoopfilm.
True Women - 08/10 - Revisão de Tom Daish, apresentado em (Inglês)
The epic western miniseries seems to retain its popularity and True Women is how women survived at a time when men made the rules, women wore bonnets and acted coy (or not, as in this case). Charming. Still, featuring Angelina Jolie, Michael York and Charles S Dutton, the acting talent is hardly shabby. When the well of big screen westerns ran dry for Bruce Broughton, quality small screen productions beckoned and True Women is one of two significant entries in the genre (the other being O Pioneers!). Unlike upbeat Silverado or the gritty Tombstone, True Women focuses more on the every day lives of people at the time, so the emphasis is a touch more pastoral and intimate than action orientated.
The main theme quietly opens the Main Title; while nice enough, it's one of those Broughton themes that sounds vaguely like something else, but doesn't make the strong impression of his big screen melodies. Still, it has precisely the right mood and as ever, the composer puts it through enough dramatic variations to keep it memorable, but fresh. The quiet opening is soon interrupted by Night Raid and the score, as a whole, takes a turn for the darker. Night Raid itself seems a bit like an outtake from Lost in Space, the running string motif and brass hits being along the same lines. Still, it makes for effective and exciting action. Elements of excitement return throughout, notably The Barn Fire and The Lynching which feature plenty of bristling orchestration and dynamic drama.

However, it's the music for the interpersonal relationships which stands out here and track with uninspiring titles such as Campfire Concerns feature some splendid woodwind writing and the kind of subtle scoring at which Broughton excels. True Women doesn't quite reach the quality of Broughton's big screen western outings, but it certainly never belies its origins as a small screen score. That it is performed by the substantial band of the Sinfonia of London helps immeasurably. However, miniseries scores almost always seem that little less focused than feature scores, their sprawling nature means that it often doesn't feel as though it's pointing in any specific direction, but the overall impression is favourable and Broughton fans should be pleased by it.


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais