Speechless

Dit is de 24ste recensie uit de Marc Shaiman serie.

Vorige: Down with Love
Volgende: The Story of Us

De Amerikaanse film Speechless is een romcom, die geregisseerd is door Ron Underwoon (Tremors, City Slickers, Mighty Joe Young), die zich na 2000 vooral is bezig gaan houden met het regisseren van tv-series. Geena Davis was een van de producenten (haar man, regisseur Renny Harlin, was de andere) en speelde ook de hoofdrol, waar ze nog een Golden Globe nominatie aan overhield. Toch is de film door de critici nogal mager ontvangen en was deze ook in de bioscopen geen succes.
Het verhaal draait om twee schrijvers van speeches, toespraken voor politici. Tijdens de New Mexico-deelstaatverkiezingen schrijft Julia Mann (Davis) voor een democraat, terwijl Kevin Vallick (Michael Keaton) dat voor een republikeinse tegenkandidaat doet. Beiden ontmoeten elkaar in een hotel en raken verliefd. Dat leidt tot grote commotie, want politieke belangenverstrengeling ligt op de loer. Maar wie ook op de loer liggen zijn de exen van beiden...

De muziek bij deze romcom is van Marc Shaiman, die al vaker met regisseur Underwood samengewerkt had en een luchtige score voor de film componeerde. In 2010 besloot Lalaland Records de volledige score op een CD te branden en dat hebben ze prima gedaan. Er is een hele set Liner Notes meegeleverd, waarin Randall D. Larson uiteenzet hoe de muziek voor de film tot stand gekomen is. Daarin begint hij eerste te vertellen hoe moeilijk het is om een goede score voor een romcom te componeren, immers de muziek moet aan een hele batterij eisen voldoen, zoals timing, thematiek, aangename melodieën en arrangementen, ruimte laten voor het komische aspect, het moet de kijker de film in trekken en meehelpen om zich met de hoofdpersonages te kunnen identificeren, en zo noemt Larson nog een hele rij argumenten. Het is wel aardig om dat op zo'n dichterlijke manier voorgeschoteld te krijgen.
De film kent daarnaast een aantal popsongs, maar die zijn op dit album niet meegenomen. Hierop staat alleen de score van Shaiman, die zelf ook een Spaanstalige song componeerde, die als hoofdthema moest dienen. Maar de productie besloot om een andere Spaanstalige song, die als temptrack had gediend, te blijven gebruiken. Daardoor viel Shaimans hoofdthema een beetje in het water.

Nu is Marc Shaiman natuurlijk een componist die uitstekend weet hoe romantische muziek moet klinken en hoe hij de gevoelens bij de kijker kan sturen met fraaie melodieën en arrangementen. Het is voor de wereld van de filmmuziek dan ook jammer dat hij zich vanaf pakweg 2000 vooral is bezig gaan houden met toneelmusicals en gemiddeld nog maar 1x per jaar een filmscore componeert, waarbij die in het geval van Hairspray dan ook weer succesvol verfilmd is.

Hij heeft voor de film een prettige vol orkestrale score gecomponeerd. De film is een komedie, maar Shaiman heeft in zijn muziek de typische comedykleuring niet laten overheersen en dat is zeker een pré. In de openingstrack is de stijl wel een beetje aanwezig, want hierin horen we vlotte, speelse muziek, die eigenlijk gemaakt is voor de drukte in de lobby van het hotel waar de film mee opent, maar de muziek heeft toch iets van een lichte comedykleuring, vooral in het tweede deel van de track, die rond drie minuut begint. De muziek blijft overigens best plezierig in deze langste track van het album, zoals alle comedy-achtige muziek op dit album.
De tracks op het album bestaan meestal uit twee of meer cues, die een beetje lukraak aan elkaar geplakt lijken. Hierdoor komen we in een en dezelfde track duidelijk verschillende muzikale stijlen tegen, wat de beluisterbaarheid niet echt ten goede komt. Vaak bevat een track een of meer wat komische gedeelten en een wat meer romantisch gedeelte, of juist een wat vlotter jazzy gedeelte en een wat meer tragische gekleurd gedeelte. Dat maakt de muziek wat rommelig, maar zo staan de cues wel in de filmvolgorde, al is het de vraag in hoeverre dat voor een plezierige luistersessie relevant is.

Na die openingstrack krijgt de muziek een prettige, licht romantische kleuring, met geregeld wat romantiek-verstorende elementen die het goed doen. In deze tweede track horen we het hoofdthema duidelijk naar voren komen. Dit is een vlot thema, dat prettig in het gehoor ligt, maar na afloop heb je het waarschijnlijk niet onthouden. In de derde track 'In Action' krijgt dat thema een duidelijk actieve, vlotte benadering, compleet met koperblazers en snare-drums, om de politieke wereld te illustreren.
Dit hoofdthema komt in veel tracks op dit album terug en is daarmee een melodie, waarvan je zou verwachten dat die wel blijft hangen, maar dat is niet helemaal zo. Ook andere erg fraaie melodieën zijn een beetje op dit hoofdthema geënt.

Lang niet alle muziek van de score heeft een romantische kleuring. De film speelt deels in een dubieuze politieke wereld en dat wordt door Shaiman underscored met koper en snare-drums, maar ook met allerlei meer jazzy invloeden in zowel instrumentatie als arrangement. Die lichte jazzy kleuring komt in een behoorlijk aantal tracks voor en spreekt zeker niet altijd aan. Een tegenhanger hierin is de fraaie hymne-achtige fanfare in de track 'Kevin Freaks', die vooraf gegaan wordt en opgevolgd wordt door lichte comedymuziek, die juist niet echt pakkend is.

Het album sluit af met de mooiste track van de score, vooral het deel 'Big Finish', waarin Shaiman vol orkestraal uitpakt en waarmee de score erg fraai afsluit.

Kortom, met zijn muziek voor de romcom Speechless heeft Marc Shaiman een overwegend plezierige score afgeleverd. Het gehalte aan wat meer typische comedymuziek blijft redelijk binnen de perken en is redelijk plezierig beluisterbaar, al zitten er ook duidelijk mindere cues bij. De tracks zijn namelijk opgedeeld in cues, met duidelijke overgangen. Dat maakt de muziek niet direct aangenamer, maar eerder een beetje rommelig, vooral wanneer cues wat kort zijn. Die cues hebben nogal verschillende stijlen, soms romantisch, soms fanfare-achtig, soms jazzy, soms wat dreigend, soms wat triestig. De muziek is prettig orkestraal gearrangeerd en vooral de wat meer romantische cues liggen erg plezierig in het gehoor, maar dat is onvoldoende voor een hoge waardering, want het album blijft nu hangen op een toch heel aardige 73 uit 100 punten, ondanks de bijzonder fraaie finale cue.