Snow White: A Tale of Terror


Citadel Records (0795817711620)
Filme | Ano: 1998 | Lançamento do filme: 1997 | Formato: CD
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear   Duração
1.Main Theme3:08
2.Claudia Arrives2:58
3.Lilly's Birth3:07
4.The Apple5:16
5.The Dress0:44
6.Freaks of Nature4:32
7.Mirror, Mirror3:32
8.The Awakening2:36
9.Traitor2:29
10.Company for Christ2:20
11.The Celebration2:47
12.Fatal Glance2:01
13.The Locket0:25
14.Seduction / About Will4:46
15.The Spell1:15
16.She Lurks2:50
17.Reflections2:00
18.The Outcasts1:59
19.Claudia's Lair4:09
20.Taking the Seed1:51
21.What have you done to Me!2:52
22.Resolution1:50
 59:27
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

Snow White: A Tale of Terror - 06/10 - Revisão de Lammert de Wit, apresentado em (Holandês)
Dit is de 15e recensie uit de John Ottman serie.

Vorige: The Losers
Volgende: Hide and Seek

De Amerikaanse film Snow White: A Tale of Terror is een horror-fantasy-sprookje die gebaseerd is op het bekende verhaal van Sneeuwwitje van de broeders Grimm. De film is geregisseerd door Michael Cohn (Interceptor, When the Bough Breaks, Sacrifice). Omdat de film te mager zou zijn als bioscoopversie, is deze gelijk doorgezet naar betaal-tv-zender Showtime, waar deze een sluimerend bestaan lijdt. De film is nogal gemengd ontvangen, maar werd toch genomineerd voor drie Emmy Awards en kreeg diverse andere nominaties.
Het verhaal begint ergens in de 16e eeuw wanneer Lord Hoffman (Sam Neill) met zijn hoogzwangere vrouw per koets door de bossen huiswaarts keert. Ze worden echter door wolven aangevallen, waarbij alleen vader en zijn pasgeboren dochter het overleven. Als Lilli opgroeit vindt zijn vader in Claudia (Sigourney Weaver) een nieuwe vrouw, maar Lilli wenst haar niet. Op hun trouwdag verstopt Lilli zich. Haar verzorgster gaat op zoek, maar kijkt per ongeluk in de spiegel in Lilli's kamer. Direct daarop valt ze dood neer. Lilli had die spiegel van haar moeder gekregen, die heks was. Als Lilli (Monica Keena) jaren later een jonge vrouw geworden is, wil ze nog steeds niets van Claudia weten, die intussen in de ban van diezelfde spiegel gekomen is...

De muziek bij deze horrorfilm is van John Ottman, die er een orkestrale score voor componeerde, aangevuld met de nodige elektronische klanken. Ottman had een score gecomponeerd, waarvan de opnames uitstekend gelukt waren en hij ging er een beetje vanuit dat de film zijn carrière verder kon brengen. Maar de verhuizing naar een betaal-tv-zender was toch wel een grote teleurstelling. Tegelijk liet ook deze score al horen hoe Ottman probeerde om de nodige eigenheid en eigentijdsheid in de muziek te brengen, ook in volgende opdrachten in het horrorgenre.

Een van Ottman's handelsmerken is om met prettig melodieuze thema's te werken. Daaromheen bouwt hij dan zijn score. Die melodieuze thema's geven de muziek hier een soort van gothic sfeertje, want Ottman weet met krachtige melodieën en volle orkestraties fraaie partijen neer te zetten. Vaak zijn dat echter vrij korte gedeelten van tracks, die daarna in wat vlakkere muziek terugvallen of juist in meer horrorachtige klanken en geluiden.
Verwacht overigens in deze score niet al teveel heftige horrormuziek, want al die atonale of zelfs chaotische en creepy muziek, klanken of geluiden heeft Ottman heel beperkt gehouden. Veel vaker zijn het redelijk kalm voortkabbelende, wat ongemakkelijke arrangementen, waartussen af en toe fraaie melodieuze elementen oplichten. Met grootse koorklanken en fraaie vioolpartijen wordt de luisteraar dan in de luren gelegd, bijna zoals het in de film toegaat. De klankkleur wisselt zo ongeveer per track, afhankelijk van de stemming van het betreffende personage, waarbij de tracks overigens niet in filmvolgorde op het album staan.

Het album opent met de track 'Main Title, die overwegend prima beluisterbaar is, hoewel de melodie toch wat mager is. Maar die melodie is veelal in fraai arrangementen gegoten, met veel harmonische klanken, zelfs getokkelde akoestische gitaarklanken zijn toegevoegd. Ook 'Claudia Arrives' is een prettig beluisterbare track, met een melodieus thema voor het personage van Claudia. En die fraaie klanken horen we zeker ook terug in 'The Awakening', wat een van de fraaiere tracks is.
In de derde track voert Ottman de spanning flink op met licht chaotische en dissonante muziek, om in de tweede helft in rustiger vaarwater terecht te komen. Koorklanken horen we voor het eerst in 'The Apple', die daar een grimmige toevoeging zijn, terwijl de muziek in deze track al donker en dreigend gekleurd was. Toch heeft een flink deel een tamelijk beperkt instrumentaal palet, waardoor die gedeelten zelfs wat minimalistisch overkomen. Dat minimalistische horen we in meer tracks, waarbij Ottman soms zelfs bijna-stiltes toepast, of die bijna-stiltes juist onderbreekt met creepy klanken en geluiden.

Het blijft natuurlijk een horrorscore en daarom ontbreken de tracks in die typerende horrorstijl niet. Vaak bouwt Ottman de spanning dan langzaam op, om soms vanuit een beperkte instrumentatie ineens los te gaan met chaotisch geweld, of soms horen we dan ineens creepy geluiden en ijle klanken op de achtergrond, of de koorklanken gaan ineens aan de haal met allerlei schrille stemgeluiden.
Een track als 'Traitor' begint met blokfluitklanken, om die vervolgens steeds meer te gaan aanvullen met creepy geluiden, zonder noemenswaardige melodie. Pas later volgt er iets dat op melodie lijkt, maar het blijft allemaal niet erg prettig klinken. En dat geldt voor veel meer tracks, die niet zo gemakkelijk in het gehoor liggen. Het creepy gehalte loopt soms flink op, met zacht gesproken onverstaanbare woorden, verlopende klanken, percussie die niet in ritme loopt, incidentele pianotonen en allerlei andere grillige klanken en stemgeluiden.
Pas in de laatste track is alles weer tot rust gekomen en is de muziek weer aangenaam. De getokkelde gitaar is terug, de harp en de harmonische klanken van het orkest. Daarmee sluit het album toch fraai af, hoewel de laatste seconden nog iets van een dreigende ondertoon laten horen.

Kortom, met zijn muziek voor het horrorsprookje Snow White: A Tale of Terror heeft John Ottman een voor een horrorfilm vrij rustige score gecomponeerd. Verwacht geen explosies van chaotisch geweld, maar eerder kalme orkestrale klanken met een dreigende kleuring, die zomaar kan overgaan in een creepy of grimmige toonsetting. Daarvoor gebruikt Ottman vooral minimalistische muziek, waar vervolgens allerlei enge geluiden op gezet zijn, zelfs inclusief grimmige stemklanken van een groot koor. Daarmee krijgt de muziek gelijk een soort van gothic sfeertje, hoewel veel tracks daar eigenlijk te minimalistisch voor zijn. De paar fraaie tracks kunnen de score niet redden en de waardering komt dan ook niet hoger dan een wat magere 56 uit 100 punten.


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais