High Heels

Op het vliegveld van Madrid wacht een dochter op haar moeder, die ze al 15 jaar niet heeft gezien. Toen ze klein was had haar moeder meer aandacht voor zichzelf, haar werk als zangeres en haar liefdesleven. De dochter is inmiddels getrouwd met een van haar moeder's ex-geliefden, maar ook dat gaat niet zo geweldig en hij wil wel terug naar de moeder. Maar dan wordt hij vermoord...

De score is van Ryûichi Sakamoto, die er een wat vreemde en grillige score voor heeft gecomponeerd.
Het album opent met het thema en de muziek klinkt wat neerslachtig. Dit thema wordt door een orkest gespeeld en dat doet het altijd wel goed, maar de melodie is niet bepaald opbeurend. Het is een thema dat regelmatig terugkomt in andere tracks van de score.
De track met de filmtitel is een nogal aparte pianotrack, waarin de piano een steeds terugkerend, wat irritant riedeltje speelt. De melodie van de track is wel aardig, maar niet meer dan dat en de solo piano speelt zeker geen warme melodie.
Daarna volgt 'Trauma', een soundscapetrack, zoals er veel meer op dit scorealbum staan. De geluiden worden vooral elektronisch geproduceerd en klinken vooral heel ver weg.
'Becky's Guitar' ofwel 'La Guitarra de Becky' is een track met weer een piano en ook een tokkelende gitaar in de lead. De muziek heeft door de gitaar een wat Spaanse sfeer, maar klinkt niet erg fraai. 'Plaza' is een track met vooral violen, die een melancholieke melodie brengen, waarin het thema verwerkt zit.
'Kisses' of 'Besos' is een wat dreigende track, met vooral underscore. 'El Cucu 1' is een track die drijft op lichte, wat lounge-achtige percussie en de muziek zeurt nogal. 'El Cucu 2' bevat ook vooral percussie, maar het tempo ligt nu aanzienlijk hoger en met de staccatoklanken van een hammondorgel krijgt de muziek nogal een jaren zeventig-discosfeer. Dat is nog erger in een track als 'Tele 7'.

De meeste verschillende stijlen in de tracks zijn zo wel benoemd. In deze eerste helft van het album is de muziek dan ook nogal onsamenhangend.
In de tweede helft van de score heeft een behoorlijk aantal tracks meer of minder dreigende muziek, wat vooral op het conto van melodieën van de strijkers komt. Die muziek heeft ook een hoog underscore-gehalte en de echte mooie klanken en orkestraties komen maar niet uit de verf. Het blijft allemaal vooral mistroostig.

Het album kent hierop echter twee uitzonderingen in de vorm van songs. Die worden gezongen door de Spaanse zangeres Luz Casal.
De song 'Un año de amor' is een hele aardige, lichte jazzy song, die toch redelijk vlot klinkt. De melodie is in ieder geval opgewekt. Dat is op deze score al heel wat. De andere song 'Pensa en Mi' is een erg leuke en vlotte song, waarin Casal begeleid wordt met vooral akoestische gitaren. Ook nu is de melodie opgewekt, en ligt de song erg prettig in het gehoor.

Daarmee zijn deze beide songs eigenlijk de hoogtepunten van dit album. De score van Ryûichi Sakamoto valt erg tegen, terwijl de songs juist erg meevallen. Het geheel van het album krijgt zo een waardering van 48 uit 100, want beide songs kunnen de erg magere score niet ophalen.