The People Under the Stairs


Bay Cities (0094659302226)
Filme | Ano: 1991 | Lançamento do filme: 1991 | Formato: CD
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear Artista/Compositor Duração
1.Suite One Graeme Revell13:41
2.Suite Two Graeme Revell15:54
3.People Under the Stairs Suite Don Peake25:32
 55:07
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

The People Under the Stairs - 04/10 - Revisão de Lammert de Wit, apresentado em (Holandês)
De Amerikaanse horrorfilm The People Under the Stairs is een al wat oudere film, die geregisseerd is door horrorspecialist Wes Craven (Nightmare on Elm Street filmserie, Scream filmserie). De film was in Amerika behoorlijk succesvol en stond in het openingsweekend zelfs op de eerste plaats.
Het verhaal draait om de familie Robeson: 'mommy', 'daddy' en hun dochter Alice. Fool Williams is een tiener en woont met zijn moeder en zus in een huis van de Robesons, maar ze dreigen door hen op straat gezet te worden. Huisvriend Leroy vermoedt dat de Robesons goud in huis hebben en hij wil met een kennis een kijkje nemen bij de familie Robeson. Ook Fool wil mee. Die kennis zal daarvoor aanbellen en zich als beambte van de gemeente voordoen om binnen te komen. Als het zover is en Spencer bij hen binnen is gelaten, komen even later mommy en daddy naar buiten en vertrekken zij. Omdat de kennis nog binnen is, gaan Leroy en Fool op onderzoek uit en breken in om binnen te komen. Daar vinden ze hem in de kelder. Hij is dood. In die kelder treffen ze ook een aantal kinderen aan in een soort cel. Ze zien er nogal vreemd en bleek uit. Maar dan komen mommy en daddy onverwacht terug. Leroy treft het niet, maar Fool weet in een ander deel van het huis te komen, waar hij dochter Alice ontmoet. Zij vertelt hem dat die kinderen onder de trap gevangen zitten, omdat ze zich niet aan de regels van mommy en daddy hebben gehouden...

De muziek voor deze regelrechte horrorfilm is van Don Peake. Oorspronkelijk is Graeme Revell gevraagd om een score te componeren, maar regisseur Craven vond die score kennelijk niet creepy genoeg en keurde hem af. Vervolgens is Don Peake gevraagd, die voor de film een score maakte die zwaar op de elektronische effecten leunt. Op de aftiteling van de film wordt Revell nog wel bedankt voor z'n diensten, met een vermelding als 'Composer Additional music'.

De score bestaat uit drie tracks, die als suites fungeren. De eerste beide zijn samengesteld met de afgekeurde muziek die gecomponeerd is door Graeme Revell, de laatste is een lange suite met muziek van Don Peake.
De muziek van Revell is vooral orkestraal, maar erg prettig in het gehoor ligt de muziek niet. Het is en blijft natuurlijk een horrorscore. Revell speelt vooral in op de effecten die de film moet oproepen met gevoelens van angst en spanning. Een flink deel van de muziek is dan ook behoorlijk creepy, met jankende violen en donkere of grillige koperblazers, die vaak staccato spelen. Die koperblazers spelen een behoorlijke rol in Revell's muziek. Daarbij weet Revell allerlei vreemde en spookachtige geluiden uit die blazers te krijgen. Ook percussie speelt een behoorlijke rol, waarbij chimes en andere heldere klanken voor een extra creepy effect zorgen. Dat kunnen ook de doffe slagen van pauken zijn, of geroffel op een snare drum en alles wat daar tussenin zit.
Ook past Revell min of meer menselijke geluiden toe, zoals luide ademhaling of een soort grauwen wat dieren ook kunnen doen.
Een ander effect dat regelmatig terugkomt in de suites van Revell is die van trage strijkers die krassend aangestreken worden. Daarbij hoor je dan min of meer plompverloren een plotse tuba voorbij komen of pianogeklingel of klanken van houtblazers. Veel van die muziek is dan ook nog behoorlijk atonaal of chaotisch.

Toch zitten er in de beide suites van Revell best momenten die heel behoorlijk beluisterbaar zijn. Maar dit zijn vaak korte stukken, die meer verhalend klinken en steeds ook een ondertoon van spanning meedragen. Soms hebben die stukjes zelfs een nogal jazzy kleuring. Gemiddeld vallen de suites van Revell qua engheid daardoor nog wel wat mee, reden wellicht waarom de muziek door Craven is afgekeurd. Maar voor een prettige luisterervaring zul je het toch bij een andere score moeten zoeken.

Dat wordt nog versterkt door de suite met de muziek van Don Peake. Hij is vooral bekend van de muziek voor de populaire tv-serie Knight Rider, maar heeft meerdere scores gecomponeerd voor horrorfilms van met name Wes Craven, waar dit er een van is.
Zijn muziek is vooral elektronisch en bestaat veel meer uit geluiden en motieven dan de suites van Revell, die veel melodieuzer zijn (maar dat is hier een relatief begrip...). Peake genereert daarmee dan ook een veel creepiër sfeer dan Revell. De muziek van Peake klinkt daarbij wel weer gedateerder, wat vooral komt door het gebruik van het keyboard, waardoor de muziek regelmatig nogal een kunstmatige, plastic klank heeft. Die klank is dan erg vaak behoorlijk atonaal en met veel ijle hoge geluiden weet Peake er een behoorlijk creepy score van de maken.
Maar zijn muziek is vooral geluid en nauwelijks muziek te noemen. Het is een aaneenschakeling van effecten en ritmes en motieven, waar soms nog iets van melodie in zit. Maar die melodieën zijn zeker niet aangenaam om naar te luisteren. Voor een horrorfilm is dat ook de bedoeling, maar ook een horrorfilm heeft z'n verhalende kant, waarin gewone mensen gewone dingen doen. Daar komt dan de muziek van Revell in beeld, terwijl Peake's muziek vooral past bij de meest creepy scenes in de film. Peake's score vormt in de film dan ook het hoofdbestanddeel van die muziek en hij wordt dan ook aangemerkt als de hoofdcomponist van de score, terwijl Revell de aanvullende muziek heeft gecomponeerd, die in de film veel beperkter voor het voetlicht komt. Om het album een beetje evenwichtig te houden is ervoor gekozen om het aandeel van Revell's muziek aanzienlijk te vergroten met veel muziek die niet in de film gebruikt is.

Kortom, met The People under the Stairs hebben Don Peake en Graeme Revell twee nogal verschillende scores gecomponeerd. De kleuring van Peake is vooral elektronisch en bestaat met name uit creepy effecten en muzikale motieven, terwijl de kleuring van Revell vooral orkestraal is wat minder op de zenuwen werkt. De score is opgedeeld in drie suites, waarbij de beide suites van Revell samen een lengte hebben van bijna 29 minuten, terwijl de ene suite van Peake een lengte heeft van 25 minuten. Dat is wel goed voor de beluisterbaarheid van het album. Want de muziek van Revell is duidelijk prettiger te beluisteren dan die van Peake. De waardering voor de muziek van Revell is dan ook 53 uit 100 punten, terwijl de muziek van Peake niet verder komt dan 32 punten. Het album als geheel krijgt zo een waardering van 43 punten.

Outros lançamentos de The People Under the Stairs (1991):

People Under the Stairs, The (2009)
People Under the Stairs, The (1991)
People Under the Stairs, The (2021)


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais