Winter's Tale


WaterTower Music (0794043174285)
Filme | Data de lançamento: 11/02/2014 | Lançamento do filme: 2014 | Formato: CD, Download
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear   Duração
1.Look Closely6:08
2.It’s The Ripples That Give The Work Meaning2:29
3.Rise Up2:04
4.Hello You Beauty2:32
5.What’s The Best Thing You’ve Ever Stolen1:42
6.I Love Blood On The Snow6:42
7.Princess Bed2:19
8.Can You Hear Your Heart4:14
9.This Isn’t Right4:00
10.You Don’t Quit Me, Boy3:46
11.Light As A Feather7:41
12.She Was Like A Bright Light1:35
13.The Girl With The Red Hair4:04
14.Becoming Stars10:06
15.Miracle – KT Tunstall4:32
 63:54
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

Winter's Tale - 07/10 - Revisão de Lammert de Wit, apresentado em (Holandês)
Dit is de achtste recensie in de Rupert Gregson-Williams serie.

Vorige: Hotel Rwanda
Volgende: The Prisoner

De Amerikaanse film Winter's Tale is een sprookje die geregisseerd is door Akiva Goldsman, die vooral scenario's schrijft en met deze film z'n regiedebuut maakte. Hij schreef ook hiervoor het scenario, gebaseerd op het succesvolle gelijknamige boek van Mark Helprin en hij produceerde de film. De film, met veel bovennatuurlijke fantasy-elementen, wat simplistisch voorgesteld als engelen en demonen, is in de pers echter slecht ontvangen en ook het bioscoopbezoek viel behoorlijk tegen, waardoor de film een grote flop werd.
Het verhaal begint in 1895, wanneer een baby in een klein bootje de oevers van New York bereikt. Later, in 1916, is hij een volwassen geworden en heet hij Peter (Collin Farrell) en maakt hij deel uit van de roversbende van Pearly (Russell Crowe). Maar hij wil weg uit die bende, wat hem op een doodvonnis komt te staan. Hij heeft echter een gevleugeld paard, die als zijn beschermengel werkt en hem aanraadt nog een huis te beroven. Daar blijkt de doodzieke Beverly (Jessica Brown Findlay) te wonen. Als Beverly en Peter aan de praat raken slaat de vonk over, maar de mannen van de demonische Pearly weten hen te vinden...

De score voor dit magische en bovennatuurlijke fantasieverhaal komt uit de stal van Hans Zimmer, die hiervoor de handschoen oppakte samen met Rupert Gregson-Williams. Zoals bij de meeste films, in ieder geval bij Remote Control producties, hebben meerdere componisten meegewerkt aan de score, maar ook zeker Hans Zimmer zelf. Naast hem kreeg alleen Rupert Gregson-Williams de credits voor de score, wellicht omdat hij verreweg het grootste aandeel heeft geleverd, maar daarover wordt bij Zimmer en Co niet gecommuniceerd.
Ondanks dat Zimmer deze score mede gecomponeerd heeft is deze toch wat ondergesneeuwd en onbekend gebleven, mogelijk omdat de film zo genadeloos geflopt is. Aan de muziek zelf zal het niet liggen, want het is voor een behoorlijk deel een aantrekkelijke score geworden, al laat de bij de verhaallijn van de film passende muzikale inkleuring het qua genietbaarheid soms afweten.
Dit is in de openingstrack al goed merkbaar. Deze begint met een erg mooi thema, dat solo op de piano wordt gespeeld. Dat thema komt later nog in verschillende tracks terug en werkt als een hoofdthema voor de film. Ook aan het eind van 'Look Closely' komt dat fraaie thema nog een keer terug, maar daar tussenin komt de muziek eigenlijk niet goed uit de verf en wil het maar niet tot ontwikkeling komen. Er hangt dan een sfeer van een soort lichte dreiging, die vooral uit de arrangementen van de strijkers komt. Pas na bijna vier minuten wordt het eindelijk wat beter. En dit probleem speelt bij meer tracks, die niet goed uit de verf komen, hoewel de film zou doen vermoeden dat er een magische en sprookjesachtige score had kunnen komen. Maar wellicht hebben de beide componisten voor een andere aanpak gekozen, misschien vanuit de productiemaatschappij, of heeft het filmverhaal zich daar toch minder voor geleend. Als je echter naar de muziek luistert, dan zijn zeker wel alle elementen aanwezig om het tot een prachtig beluisterbare score te maken, wat eigenlijk net niet gelukt is.
Zelfs in de meer ingetogen of zelfs bijna minimalistische tracks, zoals 'Rise Up' of 'Hello You Beauty' ontbreekt de magie, ontbreekt de romantiek, ontbreekt de emotie. In andere ingetogen tracks, zoals 'What's the Best Thing you've Ever Stolen?' of 'Princess Bed' komt het mooie hoofdthema, of een daarvan afgeleide melodie, terug en dan werkt de muziek al veel beter.
Dat mooie hoofdthema komt tot een aangename ontwikkeling in een track als 'Can You Hear Your Heart', die begint met bijna een minuut van vrijwel stilte, waarna het thema eerst weer op de piano gepresenteerd wordt. Vanaf halverwege komen dan de strijkers erbij en wordt het uiteindelijk prachtige en gevoelige muziek. Ook in 'She was Like a Bright Light' komt het thema op een fraaie en ingetogen manier naar voren, waarbij aan het einde de piano het nog even overneemt.

Een redelijk deel van de muziek is nogal aan de dreigende of spannende kant en soms gaat dat zelfs over in spannende actiemuziek met bijbehorende stevige orkestraties. Die muziek is lang niet altijd even fraai, maar komt af en toe toch op een prettige manier voorbij, zoals in 'The Girl with the Red Hair', die vooral in de tweede helft aangenaam is.
Maar in de tweede track, 'It's the Ripples that Give the Work Meaning' klinkt de muziek al behoorlijk dreigend en komen er al de nodige geluidseffecten voorbij om die dreiging te versterken. In 'I Love Blood on the Snow' begint die dreiging vooral met non-muziek, met wat galmeffecten en andere nauwelijks hoorbare soundscape. Pas na ruim twee minuten begint het wat op muziek te lijken, maar ook die hangt vol met effecten om de spanning op te voeren. Na ruim drie minuten volgt dan muziek, waarin een melodie de overhand heeft, maar nog steeds gevuld met dreigende geluidseffecten. Pas na ruim vijf minuten wordt de muziek aangenaam, met mooie glijdende strijkers en een fraaie melodie.
Ook 'You Don't Quit Me, Boy' begint met geluidseffecten, om daarna met zware orkestrale klanken de dreiging fors neer te zetten. Maar al snel gaat die dreiging over in een soort tragische kleuring, waarbij wel steeds de muziek zwaar aangezet blijft.

De langste track van het album is 'Becoming Stars', naar analogie van de hoofdpersonages die denken dat ze na hun dood sterretjes worden. Tsja. Ook deze track begint erg dreigend en zelfs met grommende spanningseffecten. Maar na ruim vier minuten wordt de muziek al een stuk prettiger beluisterbaar. En na acht minuten wordt de muziek zelfs prachtig lyrisch in een heerlijke orkestrale verklanking van het mooie thema. Daarmee zijn deze laatste twee minuten van de track gelijk ook de mooiste van de hele score.

Het album sluit af met een song, die totaal niet past bij de score. De song is geschreven voor de film en wordt gezongen door de Schotse Kate, of kortweg KT Tunstall. Het is een heel aardige popballad met een wat aparte melodie.

Kortom, met hun muziek voor Winter's Tale hebben Hans Zimmer en Rupert Gregson-Williams een voor dit bovennatuurlijke sprookje wat magere score gecomponeerd. Er is een mooi thema, maar dat komt in de diverse track eigenlijk te weinig uit de verf. Daarnaast zijn veel tracks nogal aan de minimalistische kant en vallen er nogal eens bijna stiltes, met hooguit wat verre klanken. Spannende en dreigende muziek ontbreekt evenmin en hierin zijn vooral veel geluidseffecten verwerkt, die het allemaal niet aantrekkelijker maken. Ook de melodieën laten dan het nodige te wensen over. Dat geldt ook voor veel wat rustiger en verhalender muziek. Ook hier kabbelt de muziek teveel voort, zonder aansprekende melodieën en zonder magie. Pas aan het eind van de laatste scoretrack pakken de componisten nog even fraai uit, maar dan is het eigenlijk al te laat. Met nog geen twintig minuten aan mooie muziek heb je het wel zo ongeveer gehad en dat is voor zo'n fantasy-scorealbum toch wat mager. De waardering komt dan ook niet hoger dan 71 uit 100 punten.


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais