La Leggenda del Pianista sull'Oceano


Sony Music Italy (0599706079026)
Filme | Ano: 1998 | Lançamento do filme: 1998 | Formato: CD
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear   Duração
1.Playing Love4:26
2.The Legend of The Pianist On The Ocean8:04
3.The Crisis2:46
4.Peacherine Rag2:37
5.A Goodbye To Friends2:32
6.Study For Three Hands0:59
7.Tarantella In 3rd Class1:28
8.Enduring Movement1:26
9.Police0:47
10.Trailer1:37
11.Thanks Danny3:23
12.A Mozart Reincarnated1:57
13.Child2:44
14.Magic Waltz2:30
15.The Goodbye Between Nineteen Hundred And Max3:43
16.Goodbye Duet2:32
17.Nineteen Hundred's Madness N. 12:14
18.Danny's Blues2:09
19.Second Crisis2:02
20.The Crave1:46
21.Nocturne With No Moon2:41
22.Before The End1:10
23.Playing Love3:02
24.Ships And Snow2:28
25.Nineteen Hundred's Madness N. 21:47
26.I Can And Then2:16
27.Silent Goodbye1:38
28.5 Portraits3:57
29.Lost Boys Calling5:17
 75:58
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

La Leggenda del Pianista sull'Oceano - 07/10 - Revisão de Lammert de Wit, apresentado em (Holandês)
De Italiaanse film The Legend of 1900 heeft eigenlijk als titel La Leggenda del Pianista sull'Oceano. De film is geregisseerd door de bekende Giuseppe Tornatore (Cinema Paradiso, Baaria) en is zijn eerste Engelstalige film. Tim Roth speelt de hoofdrol als de pianist met de naam '1900', aan boord van een cruiseschip tijdens de eerste decennia van de vorige eeuw.
Het verhaal wordt verteld als een flashback, wanneer een zekere Max in een winkel een melodie speelt op z'n oude trompet. De winkelier herkent de melodie van een oude muziekplaat die hij eens heeft gevonden. Dan vertelt Max z'n verhaal over de muzikant op het oude cruiseschip. Over een jongetje die door z'n emigrerende ouders is achtergelaten op het schip en wordt opgevoed door de stoker, die hem de naam gaf van z'n geboortejaar 1900. Als de stoker een ongeluk krijgt moet 1900 op het schip zien te overleven. Aan boord leert hij pianospelen in de zaal van de eerste klasse. Max werd een vriend van hem. Het was toen 1927. En de muziek die hij leerde te componeren was prachtig, maar de man is nooit van boord gegaan. Zegt men...

Muziek speelt in de film een belangrijke rol. En Ennio Morricone is de grootmeester die de film van muziek voorzag, zowel de muziek die in de film gespeeld wordt, als de muziek die de sfeer moet ondersteunen.
Het verhaal speelt zich af in de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw, toen de jazz en blues erg in opkomst waren en veel muziek bevat dan ook die jazzy of bluesy kleuring. Regelmatig heeft de muziek nogal sterk dat karakter, maar ook vaak hangt er slechts beperkt een jazzy kleur overheen.
De piano speelt de hoofdrol in de film en (hoe kan het ook anders) in de muziek. Een flink aantal tracks laten die piano dan ook solo horen. Dit zijn overigens zeker niet altijd de fraaiste tracks, vooral wanneer de muziek dan ook nog aan de jazzy kant zit. Maar ook ragtime en blues komen solo op piano voorbij en die tracks spreken meestal evenmin tot de verbeelding.
Maar met name tracks die de psychologische kant van de hoofdpersoon verklanken zijn nogal onaantrekkelijk. 'A Goodbye to Friends' is een nogal traag voortslepende jazztrack. Zo hoor je in 'Crisis' in de op zich fraaie melodie in elke regel klanken uit de toon vallen, als een dissonante piano-aanslag. Morricone heeft dit uiteraard bewust zo gecomponeerd, maar het klinkt niet fijn in de oren. Dit geldt ook voor de track 'Second Crisis'. Beide 'Nineteen Hundred’s Madness'-tracks vallen evenmin erg in de smaak. En zo zijn er nog een paar tracks die zo'n toch wat aparte twist hebben.
Dan zijn er nog de tracks waarbij gastmuzikanten uit de jazzwereld in de film optreden om met 1900 te kunnen spelen. Dit zijn dus eigenlijk source-tracks. Vanwege het sterke dertiger jaren karakter van die tracks zal dit allicht meer in de smaak vallen bij de verstokte jazzliefhebbers, hoewel er naar mijn smaak zeker wel een paar aardige tracks tussen zitten, zoals 'Peacherine Rag', die dan weer gecomponeerd is door Scott Joplin. Zo zijn er een paar tracks niet door Morricone gecomponeerd.

De muziek voor de film die de sfeer moet inkleuren heeft een heel ander karakter. Dit is veel vaker prachtige gedragen muziek. Soms hangt daar dan nog een lichte jazzy kleur overheen, die dan gelukkig meestal niet storend is. Deze sfeervolle muziek wordt vooral gespeeld door een orkest in de typerende stijl van Morricone, met veel hoge violen. Binnen het geheel van deze sfeertracks valt ook het echt prachtige thema dat Morricone gecomponeerd heeft, een thema dat in een behoorlijk aantal tracks terugkomt. De openingstrack brengt dit thema in een wat modernistische uitvoering, inclusief elektronische ondersteuning. Hier hangt ook af en toe dat jazzy sfeertje om de muziek, terwijl het toch aangenaam blijft.
In de tweede track brengt Morricone het thema eerst in een solo tokkeling op harp, die vanaf 1:30 een echte jazz uitvoering krijgt en langzaam overgaat in een orkestrale uitvoering. Daarna bouwt Morricone de spanning op, om pas bij 3:50 in volle orkestrale glorie met allerlei variaties op het thema los te barsten. Vanaf 6:00 zakt dat allemaal weer weg en krijgt de muziek een inzinking tot aan het einde van de track, die allicht in de film een grote rol speelt.
Eigenlijk komt het thema pas in de track 'Trailer' goed uit de verf, in een symfonische versie, weliswaar af en toe versierd met jazzy pianoklanken, maar het klinkt prachtig. Ook in 'The Goodbye between 1900 and Max' weet Morricone de gevoelige snaar te raken, ondanks dat de muziek dan nogal traag is. Zo komt het thema nog een paar keer voorbij.

Andere erg fraaie klassieke klanken heeft Morricone neergepend in tracks als 'A Mozart Reincarneted' of 'Child', hoewel die laatste dan weer de dissonante tonen er doorheen laat horen.
Het album bevat twee songs. De eerste is 'Thanks Danny', die eigenlijk alleen in de eerste helft een à capella song is met donkere mannenstemmen. Daarna volgt een thrillerachtige tweede helft van de track. De tweede song is de afsluitende track 'Lost Boys Calling', waarin Morricone zijn thema terug laat komen. De themamelodie is van tekst voorzien door Roger
Waters, die de song ook zingt. De muziek heeft een vrij hoge elektronische kleuring, maar de fraaie gitaarklanken van Edward van Halen maakt veel goed. Deze fraaie song sluit het album mooi af.

Kortom, Ennio Morricone heeft met The Legend of 1900, ofwel La Leggenda del Pianista sull'Oceano een score neergezet die duidelijk laat horen de film te ondersteunen. De muziek is op te delen in enerzijds muziek die source-achtig is, met vooral jazz-invloeden die het tijdsbeeld en het gemoed van het hoofdpersonage moeten versterken, en anderzijds muziek die de gevoeliger momenten ondersteunt. Die jazztrack spreken mij niet zo aan, maar de sfeertracks zijn veelal behoorlijk orkestraal en het daarin uitgewerkte thema is erg fraai. Het aandeel fraaie en symfonische tracks is eigenlijk toch wel wat te beperkt in verhouding tot de jazzy en bluesy muziek op het album. Ondanks het erg fraaie thema komt mijn waardering daarmee niet hoger dan 71 uit 100 punten.

Outros lançamentos de La leggenda del pianista sull'oceano (1998):

Legende vom Ozeanpianisten, Die (1999)
Legend Of 1900, The (2017)
Legend of 1900, The (2020)


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais