Wie had gedacht dat de legendarische film-en-televisieserie Star Trek nog een leven beschonken kon zijn in deze nog jonge eeuw? Een mediafranchise met vijf televisieseries (Voyager, Deep Space Nine, The Next Generation, Star Trek en het geflopte Enterprise), 11 speelfims, een animatieserie en jaarlijks honderden conventies. Maar het werd rustig op het Star Trek front. Toch zagen er nog genoeg mensen brood in. En gelukkig maar. J.J. Abram is in Hollywood een wonderboy. Alias en Lost zijn niet de minste series, en Cloverfield is een van de meest vernieuwende en geliefde rampenfilms sinds een lange tijd. En dan Mission Impossible: III, een ijzersterk vervolg op een van de slechtste sequels in de moderne cinema. Zijn vaste componist is Micheal Giacchino, die in zijn eigen vak net als Abrams, in zeer snelle tijd niet alleen kwalitatief goed werk aflevert, maar ook de lat bij ieder aangenomen project hoger legt en iedere keer er weer goed mee wegkomt.
Ze maken het zichzelf niet makkelijk met deze reboot van Star Trek. Abrams moest een dood gewaande serie reanimeren, en Giacchino moest in de voetstappen treden van twee gigantische namen, Jerry Goldsmith en James Horner. Het resultaat is, voor iedere bioscoopbezoeker, Trekkie of niet, niet alleen een thrill-ride, maar zowel verhaaltechnisch als puur technisch verbluffend. Niet te vergeten de uitstekende acteerprestaties van niet alleen de uiterst droge en sarcastische Chris Pine, die hiermee zijn ''tieneridool'' imago voor eeuwig van zich af gooit, maar ook Karl Urban en Zachary Quinto, die als Spock niet onderdoet voor zijn voorganger, en zelfs veteraan Leonard Nimoy, die niet alleen te horen is in de film. De film zit vol met state-of-the-art effecten, heeft humor en houdt toch, niet alleen dankzij enkele goed geplaatste referenties aan de oudere films en de televisieseries, het oude Star Trek gevoel bij de fans erin. Maar dan in een nieuw aangenaam jasje. Giacchino draagt hier zeker aan bij.
Micheal Giacchino’s Star Trek is een versmelting tussen muzikale pracht en praal en precisiewerk. Dat is in iedere track te horen. Liefhebbers van het oude Star Trek thema kunnen gerust ademhalen. Hier en daar komt het ineens tevoorschijn, opnieuw uitgevoerd waardoor het weer een paar decennia meekan. Maar waar we natuurlijk het meest nieuwsgierig naar zijn is het nieuwe Trek-thema. Dat, dames en heren, is magnifiek. Giacchino houdt het simpel, en juist daardoor is het zo'n geslaagd thema. Het komt vele malen terug op de score in verschillende variaties.
Nailin’ the Kelvin is de tweede track, en we worden meten getrakteerd op een lading frisse actiemuziek. De blazers werken in een snel tempo, en de strijkers dienen slechts als leidraad, een middel om de spanning op te voeren. Deze en de percussie zijn nooit ver weg, maar toch blijven het de blazers die de leiding nemen en soms een hint geven naar het hoofdthema. Een track do zo uit Williams’ arsenaal had kunnen komen
In Labor of Love wordt de synthesizer uit de kast gehaald, en de strijkers klinken weelderig en brengen het liefdesthema (dat naar mijn mening te weinig terugkeert in deze score) op een grootste en prachtige wijze tot leven. Als Giacchino spanning wil opbouwen, doet hij dat goed. Dat hoorden we al in Speed Racer en Mission Impossible : III. Hoewel hij er bij deze klus wat minder ruimte voor krijgt, doet hij dat waar hij dat geschikt acht goed. Een tweede actiemotief is te horen in Enterprising Young Man. Het is een door percussie/strijkers gebracht actiemotief dat in lagen oploopt. Totdat je dan voor het eerst in de score het nieuwe Star Trek thema hoort,gebracht door een volledig orkest. Een overdonderende ervaring, en in de film valt naast de spectaculaire beelden inderdaad ook de muziek op. Na een ietwat kalmer stuk in de track horen we dan weer het actiemotief, dat flirt met het hoofdthema, en vervolgens laat Giacchino de track bombastisch met drums en trombones eindigen.
Nero Sighted staat dan weer voor de wat meer kwaadaardigere kant van de score. Nero, de kwaadaardige Romulaan die de schoft in de film uithangt heeft een eigen thema gekregen. Militair slagwerk, paniek zaaiende violen, oerharde drums, en vooral heel veel bij elkaar geraapte percussie er tussen in. Ook de synthesizer doet zijn werk.
Dat de actiestukken niet alleen geleid worden door blazers bewijst Nice to Meld You, dat voornamelijk wordt beheerst door intrigerend en strak uitgevoerd strijkerspel. Hetzelfde motief waarin de strijkers de spanning tot het uiterste voeren word continu herhaald, maar met afwisseling van hoogte. De blazers blijven niet ver maar hebben slecht een ondersteunende rol, wat resulteert in een krachtige, ietwat zenuwachtige track. Het begin van Run and shoot Offence is ook zo, maar kabbelt zo voort, waardoor de interesse als snel wegkabbelt. Does it Still McFly ? begint ietwat dramatisch, maar gaat daarna wat kalmer verder, en weet niet echt te blijven hangen, in tegenstelling tot de daarop volgende track, Nero Death Experience. Nero Death Experience is de zes minuten durende finale. Langzaam komt alles bij elkaar, en zwelt het koor aan. Ze brengen het Star-Trek meerdere malen op magnifieke wijze tot leven. Niet sinds X-Men: The Last Stand bracht koor ons zoveel kippenvel, waren tijdens zo’n pronkstuk alle secties van het orkest zo goed op elkaar ingespeeld.
Nero Fiddles, Narada Burns brengt nog vrij kalm het hoofdthema, maar al gauw gaan we gewoon verder waar Nero Death Experience is gebleven. Ditmaal treed het koor echter iets meer op de achtergrond, en worden de blazers naar voren geschoven als leidende groep. Die traditie wordt voortgezet in Back from Black. Maar in That New Car Smell wordt het roer volledig omgegooid. Want nu komt er enige tragiek en kalmte aan te pas. Klaaglijke muziek wordt langzaam vervormd tot een rustgevend strijkerspel, waarin de sfeer wat milder wordt, en er eindelijk wat rust komt na e vorige actietracks. Richting het einde klinken er echte ‘’Star Trek’’ blazers, in combinatie met militaire drums, die samen tot een prachtig eind komen.
En als verrassing, en kroon op het werk, krijgen de echte Star trek liefhebbers nog een lekkernij voorgeschoteld in To Boldly Go en de prachtige End Credits. Giacchino heeft de stijgende lijn in zijn werk gewoon voortgezet, en zet met Star Trek een zinderende, enerverende score neer die minstens net zo veel indruk achterlaat als de film. Het is fris gecomponeerd, leuk om naar te luisteren, en prachtig uitgevoerd. Hoewel de nadruk toch wel ligt bij de blazerpartijen, stoort dat geen moment. Star Trek is trouw aan eerdere werken van Horner en Goldsmith, en voegt tegelijkertijd meer toe aan het muzikaal toch al rijke universum. En de actiemuziek zit ingenieus in elkaar, wat een heerlijke extra is. De film en de muziek die erin te horen is hebben hun belangrijkste doel bereikt: Science Fiction rebooten. Giacchino heeft met deze score, muziek voor Science Ficton eigenhandig nieuw leven ingeblazen, door het oude te behouden, maar opnieuw uit te voeren, en in een nieuw jasje te steken. Eindelijk weer eens een score met lef, een score die risico's durft te nemen. Net als de film zelf zindert diens muziek onvermoeid door, en ontstaat er een groot spektakelstuk met als voornaamste doel simpelweg vermaken. Maar het doet meer dan dat. Naarmate de climax nadert, voel je dat ook echt. En als dit hoogtepunt nou ook nog eens je stoutste dromen overtreft heb je een geweldige luisterbeurt achter de rug. Het is de beste Sci-Fi score sinds jaren, en misschien wel de beste score van dit jaar.