Nicolas Cage doet in Bangkok Dangerous waar hij het beste in is. Films maken waarin hij (dit keer met een afzichtelijk kapsel) een geweer vasthoudt of minstens 13 explosies aanschouwt. Fans zien hem graag zo, anderen zien hem als de Steven Seagal van de A-films. Next, Ghost Rider, Gone in 60 Seconds, Con Air, Face/Off en Grindhouse zijn tenslotte niet de minste actiethrillers. Toch is de term actieheld niet helemaal verdient: In National treasure deed hij een vrij aardige sollicitatie tot moderne Indiana Jones, en met ijzersterke rollen zoals die in Leaving Las Vegas en Adaption kreeg hij twee oscarnominaties, waarna hij voor de eerstgenoemde de gouden man mee naar huis mocht nemen.
Toch blijft er een beetje een ''dom'' imago om hem heen hangen, of zoals Preview hem beschreef: De ''Goofy'' van Hollywood. In Bangkok Dangerous ligt dat niet alleen aan zijn absurde kapsel, nee de film is gewoon niet interessant voor de gemiddelde bioscoopbezoeker, en Cage kan en verdient beter.
In dezelfde context, maar dan op muzikaal vlak, is dat zo met de componist van Bangkok Dangerous, Brian Tyler. De man maakte schitterende muziek voor de befaamde tv-serie Children of Dune, voorzag enkele afleveringen van Enterprise van muziek en recentelijk werk voor films zijn onder andere Rambo, Aliens Versus Predator Requiem en War (Roque Assasin). Kenners kennen zijn stijl: druk, hectisch en chaotisch met als gevolg vermakelijke maar vermoeiende scores die je niet helemaal overtuigen omdat het geen ''geheel'' is.
En hoewel ook Bangkok Dangerous dat niet is, is dit werk tóch een aanwijzing dat Tyler beter kan dan hij liet blijken bij zijn recentere werken. Dit geeft ons hoop voor het binnenkort te verwachten Eagle Eye.
Toegegeven, het hoofdthema, de eerste track is gewoonweg interessant, en roept voor de mensen die van duistere, donkere en toch enigzins sfeervolle muziek houden interesse op. Ik raad mensen die houden van Massive Attacks' Teardrop en de wat zweverigere werken van Moby deze score te kopen aangezien het vol mee zit. Tyler gooit ook nog wat subtiels in de mix, iets wat je niet meteen van hem verwacht (als je Children of Dune kent weet je dat ik lieg, ik bedoelde zijn recentere werken voor Hollywood). Zo is er hier en daar een piano of een strijker te horen die toch een aardige poging doen om wat rust toe te voegen. Dit is te te horen in tracks zoals The Meeting en Fate. Opnieuw is hier die Moby tick te horen die de score naar een wat hoger niveau leidt.
Maar de gigantische chaos in Tyler's werken zijn er onmiskenbaar ook. Runner is een adrenalinekick, net als Explosive Device en Gangland Grenade. De laatste heeft enkele techno/rock tinten erin die in de film héél goed werken. Maar toch is 77 minuten luisteren naar dezelfde muziek niet altijd een pretje. De Moby-achtige tracks zijn in de meerderheid, en hoewel dit een sterke kant is van Tyler, en dit prima in de film werkt (lees onopgemerkt blijft), is het op schijf toch wat langdradig. De actie die erin zit, is goed, gelukkig wat georganiseerder dan Rambo of War, en ook de wat subtielere kant van Tyler ontwikkelt zich. Dit geeft ons hoop voor de toekomst, want dat de man muziek van maken wisten we al. Hij zou best eens een nieuwe Elliot Goldenthal kunnen worden. De muziek voor Bangkok Dangerous zal geen Oscars winnen, maar haalt het maximale uit de film, en leid niet af, iets wat Tyler soms wél voor elkaar kreeg.Het is een score die voor de fans, en mensen die van wat meer alternatieve filmmuziek houden, uitgebracht is. Dus geen orkestraties zoals die van John Williams of Craig Armstrong, maar meer experimenteel werk, vaak met synthesizers, zoals we dat van Ramin Djawadi of Tyler Bates gewend zijn.