De Amerikaanse spionagefilm The Russia House is geregisseerd door Fred Schepisi, op basis van een roman van John Le Carré en draait om de Britse uitgever Barley Blair (Sean Connery), die geregeld in Rusland ontmoetingen heeft met Russische schrijvers. Een van hen noemt zich Dante en hij heeft in het geheim een stuk geschreven over de Russische voorraden en opstellingen van kernraketten. Een vrouw, Katya Orlova (Michelle Pfeiffer) zal dit manuscript in handen spelen van Barley, maar ze kan hem niet vinden en om het stuk toch het land uit en in de handen van Barley te krijgen legt ze contact met een andere uitgever, die het stuk echter doorspeelt naar de Britse geheime dienst. Zij zoeken vervolgens Barley op, maar hij weet nergens van. Dan vraagt de geheime dienst hem om dit in Rusland voor hen uit te zoeken. En daarbij ontmoet hij ook Katya...
De score is van grootmeester Jerry Goldsmith, die voor de film een toepasselijke score heeft gecomponeerd. Een groot deel van de muziek is toegeschreven naar de beide hoofdpersonages in de film, Barley en Katya, waarbij de muziek voor Barley vooral een jazzy kleuring heeft en die voor Katya een Oost-Europese kleuring. En waar beiden samenkomen in de film laat Goldsmith ook de muziek samenvloeien. (In 'The Conversation' praten de saxofoon en de duduk als het ware met elkaar.)
Al is de jazzy kleuring van de muziek niet echt mijn smaak, toch is dit een erg knap gemaakte en prima beluisterbare score. De score bevat naast de jazz en de etnische kleuring ook vele spanningsmomenten. Toch is de score als geheel prima beluisterbaar en hangt er een bijna laid back sfeertje omheen. Ook de romantiek is door Goldsmith niet vergeten, want een behoorlijk aantal tracks hebben een romantische, bijna sensuele sfeer. Daar helpt die jazzy sound zeker ook aan mee, want die geeft er vaak niet zozeer dat echte jazz geluid, maar meer een soul kleuring aan.
Het hoofdthema is een mooi en bijna meeslepend thema op violen, die regelmatig in de verschillende tracks terugkomt. Dit wat weemoedige thema fungeert eigenlijk als basis voor de hele score en geeft aan de score als geheel daarmee ook een melancholieke sfeer, die het in de stijlvolle en strakke arrangementen en instrumentaties juist heel goed doet. In de openingstrack 'Katya' wordt dit thema slepend gespeeld op saxofoon, met piano en violen in de underscore, evenals een balalaika. Als hoge violen het thema overnemen is dat bijna een kippenvelmoment. Zo zijn er meer van die overgangen die bijna voor kippenvel zorgen.
Op de meer romantische momenten zijn het vooral de strijkers die voor de prachtige kleur van de muziek zorgen. In 'Bon Voyage', een van de mooiste tracks, speelt dan ook nog de sax door die violen heen en ook de balalaika speelt een mooie rol.
Het Russische kleurtje aan de muziek creëert Goldsmith via arrangementen en ook door het gebruik van speciale instrumenten, zoals de balalaika en de duduk.
Soms is de muziek nogal aan de minimalistische kant, maar weet Goldsmith er toch weer een pakkende draai aan te geven, onder andere door de toevoeging van elektronische klanken en elektronische ritmes. Die ritmes zorgen dan op een of andere manier voor een stuwende kracht en zijn licht en strak.
De score kent ook vele momenten waarin de muziek de suspence-kant op gaat. In de underscore komen dan vooral lage strijkers voor, maar ook met strakke pianoklanken weet Goldsmith de spanning op te voeren. En soms gaat die spanning zelfs samen met een licht romantische sfeer, die dan een donker randje heeft.
In die spannender tracks is het vooral de percussie die de vaart erin houdt, terwijl de underscore die donkere kleur blijft houden, met z'n lage klanken. In de score overheerst die spanning echter zeker niet, terwijl die meer geladen tracks meestal best wel prettig beluisterbaar blijven, vooral omdat Goldsmith geen atonale muziek of dissonante klanken toepast of chaotische muziek neerzet. De meeste van die spannende tracks zitten in de tweede helft van dit score-album, waarbij de suspence vaak binnen een track afgewisseld wordt met fraaie minder suspencevolle momenten.
De score bevat halverwege een song, gezongen door Patti Austin en dit is een heel aardige song, die soulfull en sensueel gezongen wordt, op een mooie vol orkestrale begeleiding.
Zoals gezegd is The Russia House een jazzy score en echte jazz ontbreekt dan ook niet. Een paar tracks kennen die typische jazz-stijl met een sax, een piano, een bas en een slepende drum. Dat zijn veelal de mindere tracks, zoals 'I'm with You/What is this thing called Love', en ook de afsluitende track bestaat voor een groot deel uit deze typische jazzmuziek. Maar die afsluitende track kent ook bijzonder fraaie momenten, vooral wanneer violen samen met saxofoon het meeslepende thema brengen.
Kortom, met zijn score voor The Russia House heeft Jerry Goldsmith een uitstekende score neergezet. Stilistisch van hoog niveau en met mooie arrangementen. Maar om te beluisteren is zeker niet alle muziek zo geweldig als het in de film zelf klinkt. Toch bevat de score genoeg om enorm van te genieten en zelfs de suspencetracks bevatten genoeg mooie momenten, zodat dit een score is die een luisterwaardering krijgt van 82 uit 100 punten, zelfs ondanks dat jazz mij niet ligt.