In 2004 gooide regisseur Guillermo Del Toro hoge ogen met een peperdure productie genaamd Hellboy, naar de gelijknamige stripserie. Hoewel de film artistiek nogal te wensen overliet was het toch een bescheiden succes, wat Del Toro aanspoorde een vervolg te maken, wat zijn voorganger op alle vlakken overtreft. Dus ook op muzikaal gebied. Waar ik nooit een fan ben geweest van Marco Beltrami, en zijn score voor Hellboy ver onder de maat vond, deed deze score van meestercomponist Danny Elfman me wel wat. Het is een aparte, originele en vooral drukke score geworden.
De Introduction, logischerwijs de eerste track, begint kalm en mysterieus. Maar een score bij een film als Hellboy 2 kan dat niet blijven. Na de verwachte uitschieter, gemaakt door wat blazers en snel strijkwerk. Het wordt weer even kalm, maar daar is er zelfs even een vrouwenkoor. De track eindigt met zijn sterke kant, mystiek zoals alleen Elfman dat kan maken.
In de Hellboy II Titles krijgen we dan zoals de naam doet vermoeden het hoofdthema te horen. Voor de liefhebbers van Elfman's chaos en ritme, zoals we dat eerder hoorden in Batman en Batman Returns, is dit een must. Het is wild, energiek en wervelt uit je boxen. Na het begin, dat fantastisch wordt ingeleid door cliché maar effectief strijkwerk, komt er een mannenkoor bij, dat uithalen maakt, en erna komt dan het drukke werk, waarbij de blazers vooral de voorhand hebben. Training begint met spannend slagwerk, dat zichzelf lijkt op te zwepen, en erna verschijnt eventjes het Hellboy thema, met een snerpende strijker ertussen. Dit wordt opgevolgd door groot koor, en een houtblazer die een nogal speels, kort stuk speelt.
The Auction House bevat een knap staaltje muziek, die je enorm op de zenuwen werkt. Het is actief, maar toch een verre neef van de bekende underscore. Dan is er natuurlijk weer het geluid van bombarderende blazers. Hallway Crise is een heerlijk vreemde eend in de vijver. Het is kalm en bevat wat Jazz elementen erin, en blinkt uit in zijn rustige, voortkabbelende tempo. Where Faries Dwell is aan de ene kant typisch Elfman, met een korte verschijning van een kinderkoor, aan de andere kant hadden de fantastische blazers zo van de hand van zijn collega John Powell kunnen komen.
Als je Teleplasty voor de eerste keer hoort, verschijnt er een glimlach op je gezicht. Het begin lijkt uit een Spookhuis te komen, inclusief het geluid van de jankende spoken. Het is kitscherig, doet gedateerd aan, maar is toch een leuke toevoeging aan de score.
Mein Herring bevat weer zo'n horror effect, alleen zijn de spoken weggelaten. Na een stoere Electrische Gitaar verschijnt daar een soort Waltz, wat later zelfs transformeert in een soort mars, inclusief koor. Father and Son is ook wat bizar, met wat slagwerk vermengt in besluitloze strijkers, maar wat later verschijnt dan een groots, triest stuk, waarin strijkers de vitale rol spelen. Het broodnodige actie refrein komt natuurlijk weer terug, alleen is de percussie nu erin verwerkt, en enkele houtblazers doen je al gauw denken aan Elfman Batman. Rond de vijfde minuut is er een explosie in het orkest te horen, het schijnt of alle instrumenten eventjes een korte noot boven halen, waarmee ze je kippenvel geven.
Volgend hoogtepunt is ongetwijfeld A Troll Market, waarin strijkers je klaarmaken voor een mooi staaltje werk van Elfman. Blazers, de spookeffecten, wervelende fluiten, en de nodige toeters en bellen erbij, en zelfs een didgeridoo maken het feest compleet.
Market Troubles deed me in eerste instantie denken aan A Whirl Trough Acedeme van William's Indiana Jones and the Kingdom of the Crystall Skull, maar is toch echt wel anders. Na het hyperactieve begin is er daarna zowat rust, maar natuurlijk niet voor lang. Het Hellboy thema wordt enthousiast herhaald met een elektrische gitaar.
A Big Decision heeft wat emotie, in de vorm van een klarinet, die hulp krijgt van enkele cello's. The Last Elemental is eigenlijk de enige track die niet echt rijk is aan variatie of een verassing in petto heeft. The Spear, de track erna, heeft dat ook niet, maar is dankzij zijn mooie combinatie tussen koor en violen wel erg goed te luisteren.
A Dilemma is het meest emotionele nummer van de score, en herbergt iets mysterieus en dierbaars voor de personen in de film. Waar de strijkers gelaagd te werk gaan, is het de piano die er een prachtige luisterbeleving van maken. Doorway begint akelig, en de trompetten maken de overstap voor de nog donkerdere muziek. Lage Blazers nemen natuurlijk weer de overhand, bijgestaan door sterk slagwerk.
A Choice begint met, gefluister. Ik kan het niet anders noemen. Richting het einde komt de piano van The Spear weer langs, alsof hij nooit is gestopt. In The Army Chamber is erg druk, en ritmisch, en ligt, naast het lage mannenkoor, erg dichtbij Elfman's Batman. Heerlijke percussie is verwerkt met drukke blazers, en staat garant voor bijna 6 minuten pompeuze, drukke actiemuziek.
Finale is, niet zoals je verwacht nog meer van In The Army's Chamber, maar is harmonieus. Natuurlijk is er hier en daar een blazer te bekennen, en het Hellboy Thema wordt drukker dan ooit herhaald. Erna volgt een vreemde soort Jingle, met synthesizers en fluiten. Het is een wat onbevredigend einde van een prachtige score....
Elfman is weer helemaal ''hot'' onder de componisten. Ik vind zijn werken niet allemaal evengoed, maar niemand kan zeggen dat scores zoals Batman, Batman Returns en Beetlejuice hun cultstatus niet verdienen. Hellboy II zal dat niet doen, maar is wel een plezierige luisterbeleving, die af en toe de originaliteit van Elfman onderstreept. Hellboy II is niet zo goed als Elfman's recente Wanted, maar is wederom erg goed.