Insignificance


Filme | Ano: 1985 | Lançamento do filme: 1985 | Formato: Vinil
 

Inscreva-se agora!

Mantenha-se mais informado e tenha acesso à informação de colecionadores!





 

# Rastrear Artista/Compositor Duração
1.A Dog Of A Night Stanley Myers 
2.Remember Remember Hans Zimmer 
3.Relativity One And Two And Three Stanley Myers 
4.Forever (What The Hell) Stanley Myers 
5.Wild HeartsRoy Orbison 
6.B-29 (Shape Of The Universe) Hans Zimmer 
7.Life Goes OnTheresa Russell 
8.Jupiter SuiteGil Evans and His Orchestra 
9.World Of Theory (Explode) Hans Zimmer 
10.When Your Heart Runs Out Of TimeGlen Gregory and Claudia Brucken 
11.It’s A Dog Of A Night Stanley Myers 
Envie sua opinião Ocultar críticas em outros idiomas

 

Insignificance - 05/10 - Revisão de Lammert de Wit, apresentado em (Holandês)
De Britse film Insignificance heeft als sub-titel The Shape of the Universe en is een dramcom, een dramatische komedie, die geregisseerd is door Nicolas Roeg (Don't Look Now, The Man who Fell to Earth, Bad Timing). Het verhaal is gebaseerd op een toneelstuk van Terry Johnson, die ook het scenario schreef. Zijn insteek was om te onderzoeken wat het verschil is tussen hoe beroemde mensen echt zijn en hoe anderen denken dat ze zijn, welke eigenschappen anderen hen toedichten op basis van het weinige dat zij van hen weten. Daarvoor heeft hij in zijn scenario vier beroemdheden uit de vijftiger jaren van de vorige eeuw opgevoerd: Albert Einstein, de wetenschapper, Marilyn Monroe, de actrice, Joe DiMaggio, de sportman en Joseph McCarthy, de politicus. De film is door de critici goed ontvangen.
In het verhaal is de actrice (Theresa Russell - echtgenote van Roeg) getrouwd met de sportman (Gary Busey). Wat volgt is de iconische scene waarin Monroe, de actrice, in een witte jurk boven een luchtrooster van de metro staat, waardoor haar jurk opwaait. Vervolgens stapt ze in een taxi en laat haar man op het trottoir achter. De professor (Michael Emil) is ondertussen in zijn hotelkamer bezig met allerlei ingewikkelde berekeningen als de politicus (Tony Curtis) binnenkomt, die hem wil laten verschijnen voor een commissie die onderzoekt of mensen communistische ideeën hebben. Maar hij weigert, waarop de politicus dreigt hem de volgende dag op de laten pakken. Dan klopt de actrice bij hem aan en ze praten over wat hen bezighoudt en andere dingen...

De muziek bij deze film is gecomponeerd door de Brit Stanley Myers, die sinds zijn score voor Eureka vaker samenwerkte met regisseur Roeg. Myers vond begin tachtiger jaren in Hans Zimmer zijn perfecte leerling om hem te assisteren bij zijn filmscores. Zimmer woonde toen nog in Londen. Myers en Zimmer hebben vervolgens een uitstekende samenwerking gekregen en ze hebben samen dan ook een flink aantal scores gecomponeerd, tot Zimmer's carrière in 1988 in een stroomversnelling kwam met zijn score voor Rain Man.
In hun gezamenlijke scores nam Myers vaak het orkestrale deel voor z'n rekening en Zimmer het elektronische deel. En ook bij Insignificance is dat zo.

Van deze film is een wat apart album uitgekomen met de muziek bij de film. Het album bevat namelijk vrij veel dialoog uit de film, naast een aantal songs, die overigens ook allemaal met een stukje dialoog beginnen.
De eerste song is een fraaie uitvoering van 'Wild Hearts' van Roy Orbison, in zijn bekende melodieuze stijl, met een poppy rockballad-achtige kleuring.
Als zevende track op het album zingt hoofdrolspeelster Theresa Russell de song 'Life Goes On', met een arrangement van scorecomponist Myers en met tekst van Will Jennings. Russell zingt de song op een Monroe-se manier, een beetje zwoel en schalks.
Na weer een stukje dialoog wordt de voorlaatste track als derde song op het album gezongen door Glenn Gregory en Claudia Brücken, getiteld 'When Your Heart Runs Out of Time', geschreven door Will Jennings. Net als de song van Orbison is dit een prettige soft rockballad met een country-touch.

Een instrumentale track is de Jupiter Suite, uit symfonie nr.41 van Wolfgang Amadeus Mozart, gearrangeerd door Gil Evans en gespeeld door zijn orkest, met een jazzy, op gedempte trompet gespeelde solo.

Van de filmscore staan op het album zeven tracks, waarvan vier voornamelijk door Myers en drie voornamelijk door Zimmer zijn gecomponeerd, waarbij Zimmer ook de uitvoering voor z'n rekening genomen heeft.
Het album opent met een stuk dialoog van de politicus en gaat dan over in een wat jazzy big-band-track van Myers, met een Glenn Miller-achtige stijl, met veel koperblazers en jazzy drumpercussie. Dit moet je wel wat liggen en is niet helemaal mij ding.
De tweede track is van Zimmer en is een beetje een elektronische soundscape-track, met veel effecten en lage pianoklanken die voor een bepaalde spanning zorgen.
Vervolgens horen we na opnieuw een stukje dialoog de langste track van het album, met een mooie symfonische compositie van Myers. De strijkers spelen een soort dansachtige melodie, die erg klassiek aandoet en erg prettig in het gehoor ligt. Op ruim vier minuten neemt een trombone een solo voor z'n rekening, waar vervolgens steeds meer instrumenten bij komen. Een fraaie track.
Daarna volgt, na een korte dialoog, weer een bigbandtrack van Myers, waar de dialoog vervolgens steeds even doorheen blijft lopen.
Zimmer presenteert met 'B-29 (Shape of the Universe)' vervolgens wat grillige elektronische klanken, waar dialoog over de atoombom doorheen loopt, die in de tweede wereldoorlog door een B-29-vliegtuig is afgegooid op Hiroshima. Geen prettige muziek.
De negende track op het album 'World of Theory (Explode)' is ook van Zimmer en bevat eveneens uitsluitend elektronische muziek, die vooral uit klanken en geluiden bestaat, in een soort etherische, ingetogen stijl van wat zweverige muziek.
Het album sluit af met een reprise van de openingstrack. De muziek is wel in een ander arrangement gezet, maar de bigbandstijl blijft de muziek overheersen. Halverwege de track neemt de dialoog het dan weer over, waarna de track afsluit met een tikkende klok, die ook in de film een rol speelt.

Kortom, met hun muziek voor Insignificance hebben Stanley Myers en Hans Zimmer een score gecomponeerd in nogal een aantal verschillende stijlen, variërend van jazzy bigband, via mooie klassieke muziek van strijkers tot elektronische soundscape met veel klanken, geluiden en effecten. Vooral de tracks van Zimmer hebben die elektronische kleuring in de ene keer een spannend soort soundscape, dan weer een wat grillige, bijna agressieve kleuring en tot slot in een nogal zweverige stijl. Daarnaast bevat het album een drietal songs, waarvan twee zeker fraai zijn. Ook een stuk van Mozart is gebruikt in een nieuw, licht jazzy arrangement. Maar het meest opvallend aan het album is dat elke track van dialoog uit de film is voorzien. Bij de meeste alleen aan het begin van de track, maar soms ook doorlopend of juist aan het eind. Soms is dialoog in een score heel passend en pakkend, maar hier komt het nogal overdadig voor, wat niet positief uitpakt. De waardering voor dit album komt dan ook niet hoger dan 51 uit 100 punten.


Informe uma falha ou envie-nos informações adicionais!: Login

 



Mais