De Amerikaanse romcom No Reservations is een film die geregisseerd is door de Australiër Scott Hicks (The Lucky One, Hearts in Atlantis, Snow Falling on Cedars). Het verhaal is gebaseerd op de Duitse film Bella Martha, naar een scenario van Sandra Nettelbeck die deze Duitse film ook regisseerde. De Amerikaanse versie is wat minder ontvangen door de critici dan het Duitse origineel, maar was een succes in de bioscopen, en terecht, want het is een prettige en warme dramatische romcom, hoe voorspelbaar ook.
Het verhaal draait om chef-kok Kate Armstrong (Catherine Zeta-Jones), die de keuken van een hip restaurant als een generaal runt, waarbij alles perfect moet zijn. Omdat ze zo bazig is stuurt haar baas haar naar therapie, om te leren meer empathisch te worden. Dan krijgt haar zus een auto-ongeluk, zodat haar nichtje Zoe (Abigail Breslin) wees wordt. Ze komt dan bij Kate wonen, maar die is helemaal van de kaart door de dood van haar zus en de moeite die ze met Zoe heeft. Haar baas besluit met Nick Palmer (Aaron Eckhart) tijdelijk een nieuwe chef-kok aan te stellen, die uitstekend werk levert en een eigen, relaxte stijl van leiding geven heeft, waarin operamuziek een grote rol speelt. Als Kate dan terugkomt voelt ze zich bedreigd door Nick, maar die blijkt naderhand een enorme klik met Zoe te hebben...
De muziek bij deze prettige film is gecomponeerd door Philip Glass en kennelijk had regisseur Hicks zo'n goede band met hem, dat hij zijn volgende film als documentaire geheel aan Glass gewijd heeft, die hoog geprezen is. De productiemaatschappij vond de score van Glass echter wat zwaar op de hand en wilde er luchtiger accenten in, waarvoor componist Conrad Pope werd gevraagd.
Tegelijkertijd spelen kookkunst en muziek een grote rol in de film, die daardoor toch een Italiaanse touch heeft meegekregen, zowel in aria's uit opera's als in songs.
Van de muziek bij de film is dit soundtrackalbum uitgekomen, waarop vooral de songs zijn opgenomen die in de film (deels) te horen zijn. Van de score van Glass zijn helaas maar twee tracks te horen. Schande! Van de muziek van Pope is slechts een track opgenomen.
Omdat hoofdpersonage Nick in zijn keuken vooral operamuziek laat horen (en hierbij probeert mee te zingen) is een flink deel van het album gevuld met operamuziek. En dat zijn vooral bekende stukken, door bekende operazangers gezongen. En die muziek is zonder meer prachtig. Maar het is al op 1001 andere albums te horen...
Behalve de aria's staan er op het album nog drie songs. De eerste is een heel aardige uitvoering van de jazzy song 'Sway' door Michael Bublé, de tweede song is 'Via Con Me', waarin Paolo Conte op zijn typerende, bijna pratende manier 'zingt'. Niet helemaal mijn ding. En het album sluit af met een heel aardige, wat poppy song 'Count On My Love', gezongen door Liz Phair, die de song ook zelf geschreven heeft. De song past niet zo goed bij de rest van het album, maar zorgt in de film voor de lekkere sfeer bij de happy ending.
De openingstrack van het album, 'Truffles and Quail' is de enige scoretrack van Conrad Pope en zijn muziek heeft die duidelijk lichtere toonsetting dan de muziek van de score van Philip Glass. Pope past vooral een rustige, maar vrolijk spelende klarinet toe, met deels pizzicato spelende strijkers en koperblazers in deze prettig opbeurende track.
De eerste track van de score van Glass is 'Zoe & Kate Watch Video'. De muziek wisselt rustige strijkers af met solo pianoklanken in een wat melancholieke kleuring. De thematiek van deze track komt ook terug in de tweede track van Glass 'Zoe Goes to the Restaurant', die overigens volledig bestaat uit de wat mineure klanken van de piano van Glass in zijn typerende eigen stijl. Mooie muziek, maar wel wat aan de zwaarmoedige kant.
Kortom, met dit soundtrackalbum van de prettige film No Reservations haal je een album in huis met voornamelijk bekende operamuziek. Maar daarvoor zijn we natuurlijk geen liefhebbers van filmmuziek. Ook de drie meer hedendaagse songs zijn wel op andere manieren te beluisteren. Maar dat geldt niet voor de scoremuziek, die op dit album slechts een karige vijf minuten en nog wat seconden duurt, met een track van Conrad Pope en twee van Philip Glass. En beide heren hebben zonder meer prettige muziek gecomponeerd, Pope wat vrolijker en Glass wat zwaarmoediger, maar het is allemaal nogal beperkt. Daarom komt de waardering voor dit album dan ook niet hoger dan 71 uit 100 punten.