Incontro

Incontro (Ontmoeting) is een Italiaanse film uit 1971 en gaat over de twintigjarige Sandro, die de verleidelijke dertigjarige Claudia ontmoet. Maar zij is getrouwd met een industrieel, die vaak op zakenreis is en waarmee ze tot de betere kringen behoort. Ze krijgen een relatie, maar Claudia houdt toch afstand, vooral vanwege hun leeftijdsverschil. En tot overmaat van ramp komt ook haar man achter hun relatie...

De muziek voor deze Italiaanse dramafilm is van niemand minder dan Ennio Morricone, die er een nogal melancholieke, bijna tragische score voor componeerde.
De score heeft een lichte jazzkleuring, die de muziek net even iets minder prettig doet klinken, terwijl de violen toch de hoofdrol spelen in alle tracks. De muziek is op zich best aangenaam, maar het wat tragische karakter van de muziek, in combinatie met die jazzy stijl neemt net even teveel van de luchtigheid van de muziek weg en dat is toch wel jammer. Want de muziek is wel goed herkenbaar als Morricone-muziek, met die typerende vioolklanken, die ook in veel andere scores van hem te horen zijn.

De openingstrack laat al gelijk de melancholieke kleuring horen in het thema. Alsof je de tragiek van het verhaal al voelt aankomen. De muziek is mooi harmonisch en de piano- en vioolklanken zijn fraai. Vooral als de cello invalt geeft dat een erg fraaie klank aan de muziek.
De jazzy stijl komt in de tweede track veel meer naar voren. Het is een typisch up-tempo jazz-track, compleet met jazz-percussie en trombone.
Het jazzy thema voor Patrizia wordt zowel door een keyboard als door een elektrische gitaar gespeeld, wat de track een sterke jaren-zeventig klank geeft.
Een van de mooiere tracks is 'Con la Madre', die een hobo als leidend instrument heeft op underscore van violen en piano. Halverwege neemt een dwarsfluit de leiding over.
Ook 'Per Claudia' is een fraaie track, met de typerende Morricone combinatie van violen en piano, die we ook uit de score voor Once Upon a Time in America kennen, van vele jaren later. De houtblazers die later in de track invallen geven de muziek een wat melancholieke, maar ook wat saaie kleuring en de zich steeds herhalende pianoriedel helpt dan niet echt mee.
In de zesde track komt een vrouwenstem naar voren, maar haar melodie valt nogal tegen en klinkt soms zelfs wat vreemd tegendraads. De combinatie van piano en drum geeft er een lichte jazzy kleuring aan.
De hobo komt terug in 'Riflessione', maar de wat tragische melodie maakt toch dat je er wat depri van wordt, hoewel de klanken op zich best heel fraai zijn.
Dan komt het hoofdthema nog een keer voorbij in de tweede titeltrack, die even melancholiek klinkt als de openingstrack.
Tot slot is er dan een korte herhaling van het mooie thema voor Claudia, met de hoge violen in de hoofdrol.

Kortom, met Incontro heeft Ennio Morricone een nogal tragische score gecomponeerd met een lichte jazzy bijklank. Het is geen opwekkende muziek en zal het vast goed doen op een regenachtige herfstdag. De muziek heeft enigszins een wat gedateerde instrumentatie en de jazzy kleur helpt ook niet mee om het beluisteren van deze score tot een aangename beleving te maken. De waardering komt dan ook op 68 uit 100 punten.