Milly is een meisje die met haar moeder en broertje verhuist en Milly raakt bevriend met de autistische buurjongen Eric. Hij woont bij een drankzuchtige oom, omdat z'n ouders bij een vliegramp zijn omgekomen. De autoriteiten willen Eric in een tehuis stoppen, maar Eric weet dat steeds te voorkomen. Dat Eric niet helemaal normaal is blijkt ook uit z'n gedrag, want hij denkt dat hij kan vliegen. Hij staat dan ook vaak op de rand van het raam, met z'n armen uitgespreid en de ogen dicht. Toch begint Milly te vermoeden dat Eric werkelijk kan vliegen, vooral omdat ze met hem dingen meemaakt die dat bevestigen, vooral nadat ze samen met Eric ontsnapt uit een tehuis waarin hij toch is terechtgekomen...
De score is van de wat minder bekende componist Bruce Broughton, die vooral componeert voor tv-films en tv-series, al vanaf het begin van z'n carrière. Hij heeft wel muziek voor grote bioscoopproducties gecomponeerd, maar is ergens halverwege de negentiger jaren weer wat uit beeld geraakt. Een echt grote naam in de filmwereld is Broughton nooit geworden, terwijl hij zonder meer tot de betere componisten behoort.
De score voor
The Boy Who Could Fly is een score uit het begin van de periode dat Broughton leek door te breken, met grote filmtitels als Silverado, Narrow Margin en Homeward Bound. Maar ergens is zijn naam kennelijk tussen wal en schip beland.
De muziek van deze score is zonder meer vaak heel aardig, maar de melodieën pakken nergens echt. Er zijn een paar tracks die je doen opkijken, maar dan zit je eigenlijk al aan het einde van de score. De muziek van dit original album kabbelt rustig voort, met steeds min of meer dezelfde rustige instrumentatie van lichte violen, piano, fluiten en rustige underscore. Ook de harp komt af en toe voorbij.
Een aantal tracks hebben een wat komische kleuring, die soms wat over-the-top is, zoals 'New Starts', die vanaf halverwege ook nog een wat spannende kleuring heeft, of een track als 'Eric on the Roof'.
Voor de tracks 'Flying' en 'In the Air' heeft Broughton goed naar John Williams geluisterd, die immers ook E.T. liet vliegen op fraaie klanken. Dit zijn gelijk een paar van de fraaiste tracks. Vooral wanneer het orkest vol inzet klinkt de muziek prachtig, ondanks dat de melodieën niet beklijven.
Een aantal tracks hebben een behoorlijke mate van dreiging, maar de muziek blijft redelijk braaf. Broughton realiseert die dreiging via de melodie en setting en slechts beperkt door gebruik te maken van effecten en dissonanten. Met name de tracks 'Eric Agitated/Louis Defeated' en 'Milly and Eric Flee' hebben die dreigende kleuring.
De score kent daarmee drie tracks die boven de rest van de score uitsteken. Dat zijn 'Flying', 'Into The Air' en de afsluitende titeltrack. Als geheel valt de score daarom redelijk positief uit, maar dat komt ook vooral omdat de score nogal aan de korte kant is. De overige tracks zijn wat aan de magere kant en de beide dreigende tracks zijn minder aangenaam om naar te luisteren. Vooral de eerste vijf tracks kabbelen wat mager voort.
Toch is de score prima beluisterbaar, maar het blijft allemaal wat erg hangen in het gemiddelde. Alleen de drie genoemde tracks trekken de waardering omhoog, die daarmee voor het geheel van het wat korte album uitkomt op een toch wat magere 68 uit 100 punten.
Deze Original score heeft een iets hogere waardering dan de
The Boy Who Could Fly Expanded score, maar dat komt vooral omdat het album van die Expanded score vooral een groter aandeel minder fraaie muziek bevat.