Het grote bijbelse verhaal van Mozes en de tien geboden is al vaker verfilmd of geanimeerd (zoals bij The Prince of Egypt ). Ook als tv-serie heeft Moses al vaker een duit in het zakje gedaan. En in 2006 kwam de tv-miniserie uit met hetzelfde thema. Het indrukwekkende verhaal is tig jaren geleden op een grootse manier verfilmd door Cecil B. DeMille, maar in dit digitale tijdperk kunnen filmmakers pompeus uitpakken met immense scenes, tegen relatief lage kosten, zonder dat dit ten koste gaat van de echtheid. Ook in deze tv-serie zijn de elektronische effecten niet van de lucht.
Dat laatste geldt ook voor de score van Randy Edelman. Helaas heeft hij ook voor deze film weer een stevige greep gedaan in de elektronische trucendoos. Helaas, mag je wel zeggen, hoewel het eigenlijk zijn handelsmerk is. Het zal met kosten te maken hebben, immers een elektronisch orkest uit een doosje is aanzienlijk goedkoper dan een echte.
Toch klinken de scores van Edelman helemaal niet zo slecht. Gettysburg was natuurlijk Edelman's hoogtepunt en ook Dragonheart mocht er zijn. Ook deze score voor The Ten Commandments kent prachtige tracks. Maar het was allemaal veel fraaier geweest als Edelman een echt groots orkest had gebruikt. En wat Tim Horemans al zei: je verwacht voor een epos als dit een score die groots en orkestraal uitpakt, maar dat valt nogal tegen.
In vergelijking met zijn eerdere grote scores blijft de score voor The Ten Commandments qua melodieën nogal achter. Dat begint al gelijk met de openingstrack, waarbij een echt meeslepend thema ontbreekt. Het eerste echt fraaie thema komen we pas in de vierde track tegen bij 'Return To Egypt'. Als je een oogje (of oortje) dichtknijpt voor de synthetische klanken, dan is dit een mooie track, waarbij het tokkelende snaarinstrument voor een exotische noot zorgt. Ook de tweede helft van de track 'Moses Starts A New Life' is fraai.
Edelman voegt mooie vrouwenstemmen toe in de prachtige track 'Chosen Ones'. Een heerlijke melodie, die met de vrouwenstemmen iets verhevens krijgt, maar waar de violen wel uit de synthesizer komen.
Een andere prachtige track is 'Becoming a Family', waar mooie pianoklanken op heerlijk underscore een prachtige melodie vertolken. Het hoofdthema speelt in deze track een hoofdrol. Nog zo'n fraaie track is 'A Bond that never Breaks', die een van de thema's solo op altviool brengt. Halverwege neemt het elektronische orkest dit toch wel fraai over. Een mooie track.
De film speelt zich natuurlijk af in het Midden Oosten van een paar duizend jaar geleden. Die cultuur probeert Edelman te verklanken door regelmatig een exotisch instrument toe te passen. Zo komen er Arabische strijkers voorbij en ook de Duduk is af en toe te horen. Ook Arabische klaagzang laat zich soms horen, zoals in de track 'Lost And Found'.
De score heeft over het geheel een wat melancholieke klank, met melodieën die lang niet allemaal even fraai zijn. Ook bevat de score een aantal actietracks, die zeker niet slecht klinken. Veelal zijn deze tracks behoorlijk percussiegedreven. De eerste echte actietrack is 'Call To War At The Red Sea', waar zware percussie een fraaie hoofdrol speelt in het middendeel van de track. De track 'The Secret Prince is Born' bevat ook de nodige percussie, waarmee Edelman de spanning enigszins opbouwt, terwijl het toch aangenaam blijft. Dat geldt veel minder voor tracks als 'Nothing stays the Same' of 'Passover', die beide in de tweede helft de spanning van de underscore moeten hebben. 'Murder and Escape' is ook een track met veel onderhuidse spanning, terwijl de kleuring relatief aangenaam blijft.
De score sluit af met de solo op piano prachtige en gevoelig gespeelde track 'A True Gift (Shaya)'. Shaya is hierin niet de naam van een uitvoerende artiest, maar het Hebreeuwse woord Shaya heeft de betekenis van 'Gift van God' en slaat terug op de titel van de track.
Kortom, met The Ten Commandments heeft Randy Edelman een heel aardige score neergezet, waarbij zijn handelsmerk duidelijk aanwezig is: prachtige melodieën, maar veel synthesizermuziek dat op een orkest moet lijken. Het klinkt vaak wat goedkoop, maar door de mooie arrangementen ligt de muziek van Edelman vaak erg goed in het gehoor.
En dat maakt veel goed; sterker nog, het kan een score van hem zomaar boven de middelmaat uittillen.
Dat laatste geldt echter niet voor deze score voor The Ten Commandments. De melodieën zijn daarvoor soms gewoonweg te vlak en te weinig aansprekend. Toch bevat de score ruim voldoende tracks die heerlijk wegluisteren en de waardering daarmee toch nog op 77 uit 100 brengen.