The Sound of Music
40th Anniversary Special Edition

Terwijl de musical The sound of Music –nadat de generale repetities werden afgezegd- deze week terugkeerde in Nederland, zij het geproduceerd door het tenenkrommende V&V producties (vast en zeker bekend van de reclame die producent Albert Verlinde in één van zijn TV-programma’s ervoor maakte) én uitgevoerd in het veredelde pretparktheater ‘Theater de Efteling’(rugklachten op eigen risico!), is het dus een goed moment om de soundtrack van de filmklassieker uit 1965 uit de kast te halen. De officiële, dus zonder ‘MI, zijn noedels in ’t Chinees, VA, Je vader is een held’ of ‘SOL, de Spaanse zon aan zee’ vertalingen, maar met het originele ‘ME, a name I call myself. Far, a long, long way to run. Sew, a needle pulling thread’, gezongen door Julie Andrews, wiens zuivere Engels werkelijk een genot in de oren is.

‘The Sound of Music’ is ongetwijfeld één van de bekendste films aller tijden. Echter is dit niet aan het makkelijke, vooral voorspelbare verhaal te danken, maar aan de prachtige beelden,het goede(voor die tijd) geluid, montage en natuurlijk de geweldige muziek. De familievriendelijke -voor sommige kinderachtige- musicalfilm bevat minstens een dozijn aan superbekende songs en ook de orkestrale muziek is prachtig en doet het opvallend genoeg nog steeds geweldig. De koperpartijen klinken niet zo vol als John Williams deze wel eens schreef, maar juist de ruis op de achtergrond en het gekraak van de strijkers doet ’t hem(deze vallen vooral op in de officiële release uit de jaren ’60). Een goed voorbeeld daarvan is de tweede track ‘Overture And Preludium’. Songs als ‘The Sound Of Music’, ‘Sixteen Going On Seventeen’, ‘My Favorite Things’, ‘Do-Re-Mi’ of ‘So Long, Farewell’ hebben natuurlijk geen introductie meer nodig. Op de cd doen deze iets minder goed hun dienst dan tijdens het zien van de film, maar dat zal ik Richard Rodgers, die overigens veel musicals op zijn naam heeft staan, vergeven.

Critici noemen de film vaak ‘overrated’, want wie volgens hen let op het acteerwerk zal de klassieker al snel niet meer serieus nemen. Toch staat na meer dan veertig jaar de film nog als een huis en dat heeft de film te danken aan de schone muziek en zang (met name die van de kinderen), want de gemiddelde filmkijker vindt onschuldige kinderzieltjes voor de camera natuurlijk geweldig. Maar wat de filmcritici vergeten is dat de film zeker genoeg elementen heeft die de ‘hele zooi oscars’ verdienen(waar moderne klassieker en tevens middelmatig liefdesromannetje ‘Titanic’ nog wat van kan leren) en dat is onder andere de muziek die het vooral goed doet op het officiële album uit de jaren ’60. Een goed voorbeeld van een film die niveau krijgt door de muziek en ditmaal niet door koperpartijen van John Williams, maar door de ouderwetse Broadway-achtige songs en muziek!Een must-have voor iedere zelfrespecterende filmmuziekfan!