Uccidete il vitello grasso e arrostitelo

De Italiaanse film Uccidete il Vitello Grasso e Arrostitelo, wat zoveel betekent als 'Dood het vette kalf en rooster het', is een zogenaamde 'giallo'-film en is geregisseerd door Salvatore Samperi, die vaak komedies regisseerde, maar evenzo vaak grimmige thrillers met een erotisch randje, die in Italië vaak 'giallo' genoemd worden, een genre dat in Italië erg populair was in de zeventiger en tachter jaren, toen veel van dit soort B-films geproduceerd werden.
In deze film gaat het verhaal om de familie Merlo. Zoon Enrico komt weer thuis na de begrafenis van z'n vader, die onder vreemde omstandigheden is overleden. Eerder al was z'n moeder overleden die hij adoreerde en van wie hij van alles bewaart. Hij vraagt zich af of z'n veel oudere broer Cézare iets met de dood van hun vader te maken heeft, of misschien z'n zus Verde. Als hij ontdekt dat de overlijdensakte twee dagen voor de dood van z'n vader is opgesteld, denkt hij het bewijs in handen te hebben. Maar tegelijk voelt hij zich ook aangetrokken tot z'n zus, waarop z'n broer snode plannen begint te beramen...

De muziek bij deze grimmige en vervreemdende thriller is van Ennio Morricone, die met weinig middelen toch een specifieke sfeer rondom deze verknipte familie weet te creëren.
Van die muziek is eerder al een 'Original Score' album uitgekomen. In 2020, het jaar waarin Morricone overleden is, kwam Decca met deze expanded score, waarop zes extra tracks zijn opgenomen.

De titeltrack is nog redelijk melodieus, waarbij een klavecimbel een belangrijke rol speelt, evenals de drumpercussie die deze track een wat poppy kleuring geeft. De track 'Lungo la Stradina' heeft een vlotte kleuring en begint met een deuntje dat door een dwarsfluit gespeeld wordt. Dat deuntje komt in de score regelmatig terug, overigens zonder verder uitgewerkt te worden. Dat maakt dit melodietje overigens wel wat storend als je steeds datzelfde opnieuw en opnieuw hoort. Vervolgens spelen ook een xylofoon en een keyboard-orgel diezelfde deun, die een beetje klinkt alsof deze in een komedie thuishoort, vanwege de staccato klanken van de xylofoon, gecombineerd met de drums. Ook in 'Versione 2' is deze deun het hoofdmotief en opnieuw wordt die continu herhaald, tot op het irritante af.
Drums spelen in deze score overigens een belangrijke rol en komen in veel tracks terug.

Melodie speelt ook in de track 'Ricordi tanti Fiori' een heel redelijke rol, waarbij die ingetogen melodie gespeeld wordt door twee dwarsfluiten. Een geraspte gitaar en lichte percussie vult dit aan tot een heel aardige track, hoewel de muziek wat gedateerd overkomt, zoals eigenlijk de hele score tamelijk gedateerd klinkt. In 'Versione 2' wordt deze track nog eens dunnetjes overgedaan.
In de track 'Ai Confini della Follia' spelen die dwarsfluiten en gitaar opnieuw een rol, nu aangevuld met solo pianoklanken, die elkaar steeds afwisselen, waardoor een apart effect ontstaat.
'Shake Introspettivo' is een nogal poprock-achtige track, met elektrische gitaren, koperblazers, keyboard, drumpercussie en een funky kleuring. De melodie laat echter nogal te wensen over. Een aparte track, die een beetje in dezelfde lijn ligt, is 'Scivolando nel Buio', waarin een vergelijkbare poprockstijl is voorzien van gezongen 'la la la' in een nogal irritant ritme, dat niet helemaal spoort met de instrumentale begeleiding, zoals een jong kind meezingt met een popsong, hoewel zangeres Nora Orlandi toen al 37 was. Ook de ritmiek van de muziek is tamelijk storend, omdat de percussie ruim vijf minuten lang exact dezelfde beats slaat. De variatie zit alleen in de tamelijk grillige keyboard-orgelklanken.
De stem van Nora Orlandi die in deze track meezingt komt terug in de track 'Mamma', die constant die woorden zingt, opnieuw zoals een klein kind dat zou doen. Irritant.

Aan het eind van het album staan nog vier tracks met typische Morricone spanningsmuziek. Die bestaan hier alle vier uit nogal minimalistische losse klanken en motiefjes van allerlei instrumenten, die een sfeer van dreiging en spanning geven. Grappig om een keer te horen hoe Morricone al die geluiden en klanken in een relatief beperkte opzet creëert en achter elkaar zet. Ritme is niet relevant, want de geluiden worden op een min of meer willekeurig lijkende manier achter elkaar geplaatst, hoewel Morricone dat absoluut op die manier zo gewild heeft. Elke track heeft daarbij z'n eigen gebruik van instrumenten en effecten. Maar na 1x beluisteren ben je er overigens wel helemaal klaar mee, want fraai is anders.

Het album sluit af met een andere versie van de titeltrack, in een arrangement, waarin opnieuw in de eerste minuut de klavecimbel regelmatig als intermezzo wordt opgevoerd. Later komen ook elementen van andere tracks terug, zoals de funky gespeelde elektrische gitaar en de kinderlijke zangstem. Daarmee is de cirkel weer rond.

Kortom, met zijn muziek voor de giallo thriller Uccidete il Vitello Grasso e Arrostitelo heeft Ennio Morricone een score gecomponeerd met een hoog irritatiegehalte. Voor thrillers schrijft Morricone wat typerende muziek die een beetje schuurt. Dat doet hij ook hier door bepaalde elementen in de muziek off-key te zetten, of zoals in een paar tracks met een kinderlijke stem die steeds dezelfde melodie en geluiden zingt, tot op het irritante af. Toch zijn een aantal tracks nog redelijk melodieus, al zijn het bijna steeds melodieuze motieven, die nauwelijks verder zijn uitgewerkt. Daarbij worden die motieven steeds herhaald. De muziek heeft voortdurend een licht dreigende sfeer, al heeft sommige muziek een schijnbaar vrolijke kleuring over zich. Voor een spannende thriller zal de muziek vast goed werken, maar de muziek ligt, los van de film, zeker niet gemakkelijk in het gehoor. De waardering als luisterscore komt dan ook niet hoger dan 51 uit 100 punten.