Simon Birch

Dit is de 16e recensie uit de Marc Shaiman serie.

Vorige: Sister Act
Volgende: Hairspray

De Amerikaanse film Simon Birch is geregisseerd door Mark Steven Johnson (Daredevil, Ghost Rider, When in Rome), die daarvoor met name scenario's schreef en hiermee z'n eerste film regisseerde. Voor het verhaal is gebruik gemaakt van de roman Bidden wij voor Owen Meany van John Irving, die niet wilde dat de film dezelfde titel kreeg. Deze drama-comedy is door de critici wat mager ontvangen en ook het bioscoopbezoek viel tegen, waardoor de film niet uit de kosten kwam.
Het verhaal begint op een kerkhof, waar de volwassen Joe (Jim Carrey) vertelt dat Simon de reden is dat hij in God gelooft. Dan springt de film terug naar de zestiger jaren, toen de twaalfjarig Joe en de jongere en kleine Simon vrienden waren. Joe woont bij z'n moeder die weigert te zeggen wie z'n vader is. Simon blijft klein van gestalte, en beiden worden gepest in het dorp. Maar hij denkt in het groot en gelooft dat hij op aarde is als een instrument van God. Dat hij nog een taak te vervullen heeft, iets wat hij ook in de kerk uitdraagt. Maar de dominee en de kerkgangers maken hem belachelijk en ook de leraar van de zondagschool is daar niet zo van gediend. Maar ook de vriendschap tussen Joe en Simon wordt nog zwaar op de proef gesteld...

Van de muziek bij deze film is een soundtrackalbum uitgekomen met daarop vooral een groot aantal songs en slechts vier tracks van de score van Marc Shaiman.
Van de twaalf songs op dit album zijn er zeker een paar heel aardige bij. Een daarvan is de openingstrack van het album. 'You Were There' is een mooie, moderne popballad in een soort gospelkleuring, gezongen door Babyface, een nummer dat hij opgenomen heeft voor zijn kerstalbum van 1997 en vervolgens in de film gebruikt is.
De tweede song is de eerste van een reeks songs uit de zestiger jaren (waarin ook de film speelt). 'Bread and Butter' is een song van The Newbeats uit 1964, met de kenmerkende hoge stem van zanger Larry Henley. De volgende song is van The Essex, met zangeres Anita Humes uit 1963, een rustige, typische zestigerjarensong, die echter niet in de film voorkomt. Een 'bonus' op dit album.
'Mickey's Monkey' is een wat meer up-tempo song van Smokey Robinson & The Miracles, in hun bekende Motown-stijl, uit het eind van zestiger jaren. Datzelfde geldt ook voor 'Can I Get a Witness' van Marvin Gaye.
Een in onze regionen bekendere song is 'Fever' van Peggy Lee. Een wat zeurderige song, in een wat minimalistisch setting. Met 'Up on the Roof' van The Drifters zitten we weer in de typische zestigerjarenstijl met deze rockballad. Daarna volgt James Brown die zijn song brengt in zijn typerende eigen funk-rockstijl, waar je wel van moet houden. Een volgende bonustrack die niet in de film voorkomt is 'The Nitty Gritty, gezongen door Shirley Ellis uit 1963. Daarna volgen Martha & The Vandellas met 'Nowhere to Run' in hun stevige Motown songstijl uit 1965.
The Impressions zingen 'It's Alright', geschreven door bandleider Curtis Mayfield en een van hun grootste hits uit de zestiger jaren. De laatste song is opnieuw een bonussong die niet in de film voorkomt. 'Higher and Higher' is in 1967 gecovered door Jackie Wilson die met deze vlotte en plezierige song een grote hit had.

Na deze twaalf songs volgt ruim 18 minuten scoremuziek van Marc Shaiman. En het is zonder meer prachtig om naar te luisteren. Met een licht romantische kleuring weet hij zijn muziek een sterke emotionele lading te geven. De piano en de strijkers spelen een duidelijke hoofdrol, maar ook de houtblazers doen volop mee. De melodieën zijn prachtig en de muziek luistert heerlijk weg in een soms bijna sprookjesachtige kleuring. Vaak is zijn muziek mooi ingetogen, maar af en toe geeft hij zijn arrangement vleugels en loopt dit naar een prachtige climax.
In de track 'Simon's Birth' komt het comedy-aspect duidelijk naar voren. Er is ook een promo-album van de muziek uitgekomen, waarop meer muziek in deze comedystijl is opgenomen. De muziek is dan duidelijk anders en die comedystijl is vaak wat grilliger en ligt net wat minder gemakkelijk in het gehoor.
Dat geldt dan weer niet voor de afsluitende track 'Life goes On', die weer voluit symfonisch is en waarin het prachtige hoofdthema weer een grote rol speelt, met een climax rond twee minuten, waarna de muziek weer een mooie ingetogen kleuring krijgt, om daarna steeds iets voller te worden, tot opnieuw een prachtige climax rond vier minuten.

Kortom, dit soundtrack album van Simon Birch heeft twee totaal verschillende delen. Het eerste deel daarvan bestaat uit twaalf songs, die op één na alle uit de zestiger jaren komen en een hoge Motown-kleuring hebben, soms in de vorm van een ballad, soms wat meer rithm'nblues, soms wat meer rock-geörienteerd, maar alle in die typische stijl van de zestiger jaren. Daarna volgen nog vier tracks van de score van Marc Shaiman, die nogal een tegenstelling zijn met die eerdere songs. Shaiman's muziek is voluit symfonisch en staat in majeur, wat een opgewekte kleuring geeft van hoop en verwachting. De muziek is romantisch getint en luistert heerlijk weg. Die scoremuziek van Shaiman krijgt een waardering van 93 uit 100 punten, de songs 68 en het album als geheel 79 uit 100 punten.