Pinocchio

The Blue Fairy: Prove yourself brave, truthful, and unselfish, and someday, you will be a real boy.

Walt Disney, de man heeft veel kunnen teweeg brengen. Hij is een meesterverteller, hij heeft generaties getekend. Iedereen kent zijn versies van de verhalen, iedereen kent zijn films. Het kan nog erger zelfs. Als we aan tientallen kinderen vragen om het verhaal van Sleeping Beauty te vertellen, dan gaat iedereen afkomen met de Disneyversie.
Zelfs de puristen moeten toegeven dat ze genieten van een Disneyfilm. Je kan ons bombarderen met het feit hoe slecht het bedrijf wel is, maar we kunnen er niet van onder uit. Disney is er altijd geweest en het lijkt alsof het ook altijd zal bestaan. Wij filmmuziekliefhebbers moeten de man en de studio ook dankbaar zijn want het is dankzij Walt Disney dat er soundtracks zijn ontstaan.
Daarom vind uw nederige recensent het belangrijk om het werk van zijn films te eren op muzikaal vlak. Wat ook meteen mijn grote project voor 2015 zal zijn. Uw nederige recensent gaat alle 48 soundtracks van de ‘klassieke Disneyfilms’ bespreken. Enkel de drie kortverhalen uit de oorlogsjaren laat ik er van tussen.
Nog twee kleine details, er zijn al scores uit de lijst reeds besproken, dus als het aan die score is zal ik een link plaatsen aan de voorgaande review. Om ook de normale scores niet uit het oog te verliezen, zal ik één Disney aflevering schrijven per week en één voor een andere nieuwe score. Volg nu uw nederige recensent in de wondere wereld van animatie waar de muziek altijd centraal staat! In een project dat ik graag het DISNEYJAAR noem!

2. PINOCCHIO

Na het overdonderde succes van Snow White kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven. Walt Disney had gelijk over het feit dat de wereld klaar was om naar een tekenfilm te kijken dat meer dan een uur duurt, dus voor zijn tweede project wou hij terug iets anders doen. Snow White was een sprookje, zijn volgende film Pinocchio was gebaseerd op de boeken van Carlo Collodi. Deze keuze was bizar in elk opzicht. Ten eerste waren de boeken niet zo heel erg bekend. Ten tweede, de boeken zijn enorm maar dan echt wel enorm duister. Desalniettemin was de film een overdonderend succes. Al stond Europa op de vooravond van de tweede wereldoorlog, het grote publiek omarmde deze film zoals bijen dat doen met de zoete honing. De film volgde het boek vrij goed, zo ook met de duistere momenten. In Pinocchio huist één van de donkerste scenes van de Disney legacy namelijk het transformeren van mens naar ezel. Wat ik ook altijd fascinerend, vond is het feit dat de ezels moesten werken in de mijnen, maar daarna zie je ze of hoor je ze niet meer. Moesten die kinderen blijven werken? Zijn ze gered? Geen Figaro die het weet.
Voor de muziek werd opnieuw gekozen voor Leigh Harline en Paul J. Smith. Het duo die ook al voor Snow White de score neerpenden. Wat er eerst en vooral moet worden gezegd is dat het duo echt wel geleerd hebben van hun eerste score voor een Disneyfilm. Pinocchio is beter in elke zin van het woord. De songs zijn echt memorabele songs en ook de score is zovele beter dan Snow White. Laten we eens het leven bekijken van een pop die graag een echte jongen wou zijn.

SONGS

We krijgen alweer een vijftal liedjes voorgeschoteld. Het ene al iets memorabel dan het andere. Maar het eerste lied niet memorabel. Neen, het is potverdikke legendarisch! When You Wish Upon A Star is naast Mickey Mouse en naast het kasteel in het logo, hét uitgangbordje van de Disney Corporation. Het is themalied geworden van de gehele studio en de vraag is, is dat terecht. Ten volle terecht zelfs. De eerste noten van het nummer is al zoveel beter dan alle songs van Snow White tezamen. De tekst is fantastisch, de melodie is zo één dat nooit uit je hoofd verdwijnt. Het verdient zijn legendarische status. Ook een kleine melding over de acteur. Cliff Edwards speelt het personage Jiminy Cricket en de man speelt dat met verve. Je hoort de emotionaliteit in zijn stem, zijn fragiliteit ook. De perfecte keuze om het lied te zingen. Ook al is dit lied doorheen de jaren omringd door een beetje controverse, het is en blijft een meesterwerk en de terechte winnaar van het Oscarbeeldje!
When You Wish Upon A Star heeft ook één groot nadeel. Het is zonder twijfel het beste lied van de gehele film, waardoor de rest van de liedjes in zijn schaduw staan. Ze geraken niet meer aan dat niveau. Meer zelfs Give A Little Whistle hervalt terug in de Snow White traditie. Al is de tekst zeer goed, de prestatie van Cliff Edwards is ook zeer goed, maar de melodie is gewoonweg niet memorabel genoeg om te blijven hangen. Ik herinnerde mij dat liedje niet meer. Het dient meer als een komisch lied en is niet leuk om naar de luisteren. De titel wordt iets te veel gezongen. Wat mij wel opvalt is de geweldige orkestraties inzake de strijkers ongeveer in het midden van het lied. Heel onopvallend maar als je je daar op focust, dan ga je toch wel een beetje genieten.
Hi-Diddle-Dee-Dee (An Actor's Life For Me) is dan wel een lied dat uw nederige recensent zich nog herinnerde. En met goede reden. De melodie is heel catchy en de tekst is gewoonweg heel grappig. Het is een lied dat in mijn hoofd heeft genesteld en die er waarschijnlijk nooit meer zal uitgaan. Ook vind ik geweldig dat in het midden van het lied, het thema dat te horen is Little Wooden Head even sporadisch opduikt. Waardoor de score een beter geheel wordt.
I’ve Got No Strings is ronduit irritant om naar te luisteren. Net zoals Adriana Caselotti irritant was als Snow White, doet de acteur die Pinoccio inspreekt het niet veel beter. Ook vind ik het nogal beschamend hoe Duitse of Franse personages worden afgeschilderd. Dat daar nog niet meer mensen over gevallen zijn, dat gaat er bij mij niet in. Zeker de minste song van heel het album!
Net zoals When You Wish Upon A Star het album begint, krijgen we in A Real Boy een reprise te horen. Het album eindigt waar het album begon en dat is enkel en alleen maar positief!

SCORE

Zoals ik reeds melde waren de Songs hoegenaamd beter dan in Snow White, en dat is ook zo voor de score. Harline en Smith hebben echt uit hun fouten geleerd. De score luistert geweldig goed weg. Al zitten er alweer heel weinig instrumentale thema’s in het geheel. En als er dan al eens een thema zit zoals The Kitten Theme of het Desolation Theme, het is allemaal zo vaag dat het met moeite een melodie draagt. Wat wel de moeite is, is in het Desolation Theme, de hobosolo. Die het geheel wel helemaal wat sinister maakt.
Maar waarom is deze score beter dan zijn voorganger? Wel omdat het de melodieën van de songs integreert. De melodie van When You WIsh Upon A Star kan zelfs bestempeld worden als het hoofdthema want het wordt heel veel gebruikt. Wat het narratief en het eenvormigheidsgevoel van de score alleen maar ten goede doet. Een klein voorbeeld moet dit staven. Luister maar eens naar The Blue Fairy. Na een vrij duister begin, met die geweldige strijkers op de achtergrond, gaat de duisternis opzij voor het mysterieuze alvorens over te gaan op een PRACHTIGE cellosolo van het genoemde lied. Let ook op de prachtige strijkers die de tegenmelodie spelen. Het vormt een prachtig geheel.
Wat ook een prachtige track is, is Little Wooden Head. In de film wordt erin gezongen, maar dat is vreemd genoeg niet op het album. Legendes vertellen over het feit dat de audio van de stemmen volledig verdwenen zijn. Maar wat we krijgen is een prachtige instrumentale track met een thema zodanig catchy dat je het heel de dag blijf naneuriën. Zo geweldig is de track. En alleen als dit nummer blaast Snow White in zijn geheel omver.
Waar ik eerder schreef dat de film heel duister is, dan komt die duisternis tot zijn volste recht in Transformation. Het herbergt de muziek die één van de donkerste scenes van Disney accompagneert. En dat hoor je. Het is geweldige track, met een geniale sfeer! Luisteren die handel!
Waar uw nederige recensent minder over te spreken is, is de actie. Die is zo chaotisch, zo vaag, zo anoniem dat het gewoonweg niet leuk wordt om naar te luisteren. U kan uw nederige recensent tegenspreken maar het is gewoonweg niet mijn ding.
Is deze score voor iedereen weggelegd? Neen! Een kort en duidelijk antwoord. Want de term Mickey Mousing is nog steeds op zijn plaats. Al zitten er meer melodieën in de score en is deze score in alle opzichten beter dan Snow White, er zijn nog heel veel tracks die misschien wel als saai overkomen. Dat is volledig terecht moest u dat denken. Maar uw nederige recensent heeft de evolutie in de muziek al in de gaten en dat maakt het geweldig om al deze scores eens van naderbij te bekijken. Zeker die sfeer van de eerste helft van de vorige eeuw. Velen mensen gaan zich daar aan storen, maar het was een compleet andere tijdsgeest waar de muziek anders was dan vandaag de dag. Ook werden scores op een compleet andere manier geschreven als heden den dage waardoor het voor vele luisteraars soms een moeilijke klus wordt om deze muziek uit te luisteren. Maar als je dat accepteert en dat naast jou kan neerleggen, dan ga je genieten van de composities van Leigh Harline en Paul J. Smith. Beiden hebben ook een Oscar gekregen voor Best Original Score. Of dat terecht was, is een vraag die ik mij niet zal stellen. Het is goede muziek, dat is zeker waard. Maar was het misschien niet iets te veel van het goede?

Conclusie
Pinocchio is alleszins beter dan zijn voorganger. De evolutie gaat in positieve zin vooruit en dat is goed. Het herbergt ook de meest legendarische song van Disney aller tijden. Alleen daarvoor is een poging om je te laten betoveren door Pinocchio het waard. Een mooie 8 krijgt deze score van uw nederige recensent.

Volgende recensie van Disneyjaar: Fantasia.