Lemony Snicket's a Series of Unfortunate Events


Sony Classical (5099709357626)
Sony Classical (827969357620)
Film | Rok: 2004 | Uwolnienie filmu: 2004 | Format: CD, Pobieranie
 

Zarejestruj się teraz!

Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!





 

# Tor   Czas
1.The Bad Beginning3:20
2.Chez Olaf3:12
3.The Baudelaire Orphans2:32
4.In Loco Parentis1:28
5.Resilience2:30
6.The Reptile Room1:36
7.An Unpleasant Incident Involving a Train4:52
8.Curdled Cave2:04
9.Puttanesca2:41
10.Curious Feeling of Falling1:46
11.Regarding the Incredibly Deadly Viper2:34
12.The Marvelous Marriage0:53
13.Lachrymose Ferry0:38
14.Concerning Aunt Josephine2:09
15.VFD1:11
16.The Wide Window1:12
17.Cold as Ike2:45
18.Hurricane Herman2:19
19.Snaky Message2:31
20.The Regrettable Episode of the Leeches2:45
21.Interlude with Sailboat1:05
22.Verisimilitude2:17
23.Loverly Spring1:50
24.A Woeful Wedding3:22
25.Attack of the Hook-Handed Man2:23
26.Taken by Surpreeze2:02
27.One Last Look1:42
28.The Letter that Never Came4:14
29.Drive Away (End Title)5:05
 68:58
Prześlij opinię Ukryj recenzje w innych językach

 

Lemony Snicket's a Series of Unfortunate Events - 08/10 - Przegląd wersji Sander Neyt, zgłoszone w (Holenderski)
This is the story of the three Baudelaire children. Violet loved to invent; her brother, Klaus, loved to read; and their sister, Sunny... she loved to bite. My name is Lemony Snicket and it is my duty to tell you their tale. No one knows the precise cause of the Baudelaire fire, but just like that, the Baudelaire children became the Baudelaire orphans.

In 2004 kwam Lemony Snicket: A Series Of Unfortunate Events bij ons in de zalen. Gebaseerd op de boeken van Daniel Handler. De boeken kennen een enorme bekendheid in de Verenigde Staten, maar hier in Europa zijn de boeken iets minder bekend. Desalniettemin werd deze film met open armen ontvangen hier bij ons in de zalen. En je zou voor minder. Het is een geweldig grappig verhaal, met zoveel visuele flair dat het lijkt alsof Tim Burton de film had geregisseerd.
Voor de muziek werd gekozen voor Thomas Newman. Newman heeft de afgelopen jaren enorm aan populariteit gewonnen, en dat is niet zo moeilijk. De stijl die Newman hanteert kan op zijn minst speciaal worden genoemd. Iedereen heeft zijn specifieke stijl qua componeren, maar Newman’s stijl kan je met geen ander vergelijken. Soms werkt zijn stijl bij de film. Bekende voorbeelden zijn Road To Perdition, Finding Nemo en American Beauty. Maar soms past zijn stijl compleet niet bij de film, en dan spreek ik over de laatste Bond film namelijk Skyfall.
Gelukkig kan ik zeggen dat zijn muziek bij deze film zeker en vast past. Deze recensent heeft ooit in een gesprek gelezen dat Newman vooral “Filler Music” schrijft. Dat wil zeggen dat hij gewoon probeert een bepaalde sfeer op te wekken. Deze recensent geeft die schrijver gedeeltelijk gelijk. Want Newman componeert inderdaad heel veel sfeeropwekkende tracks, er staan ook op dit album vrij veel van die soort tracks. Maar Newman is ook in staat om geweldige thema’s te schrijven die je geweldig ontroeren. Ook die soort thema’s staan op deze score. Daarom beschouw ik deze score een beetje als “Best Of” album. Heb je deze score beluisterd, dan ken je Newman. Daarom zal ik ook af en toe verwijzen naar eerder werk van de componist.

Laten we de thema’s eens onder de loep nemen. Eerst en vooral heeft Newman een thema geschreven voor de Baudelaire wezen. En het moet gezegd worden, dat past perfect bij de personages. Het is mysterieus, vreemd en soms grappig. Je krijgt het voor het eerst te horen in de eerste track: A Bad Beginning. Het komt nog sporadisch terug op de score zeker als Violet een plan verzint om zich te waarborgen tegen het kwaad.
Een tweede thema is een thema dat ik heb omgedoopt als Victorie thema. Het is één va de weinige opbeurende thema’s in de score, die toch maar vrij donker is. Je krijgt het thema voor het eerst te horen in “The Reptile Room” en komt regelmatig terug als de wezen een overwinning hebben gehad. Ook in “The Wide Window” krijg je het te horen. Het wordt voornamelijk gespeeld door strijkers die alsmaar hetzelfde motiefje spelen. Wel leuk om te aanhoren na vele vrij donkere stukken filmmuziek.
Een derde thema dat Newman heeft gecomponeerd is een thema dat in verband staat met het mysterie dat ze moeten uitdokteren in deze film. Als ik zei dat het thema van de Baudelaire wezen mysterieus was, dan was het maar een voorsmaakje van wat dit thema brengt. Dit thema wordt gespeeld op de xylofoon of de celesta, dat weet ik niet zeker. Maar wat mij uitermate fascineert over dit thema is dat het gelijk een muziekdoosje is. Waarom Newman deze keuze heeft gemaakt, is mij niet zo heel duidelijk, maar wat maakt het uit, het werkt goed en is aanstekelijk. Wedden dat je dit thema de eerste dagen niet uit je hoofd krijgt?
Een laatste thema is een beetje een rouwthema, een thema dat wordt gespeeld als de kinderen terugkijken naar hun overleden ouders. Dit is geschreven in de stijl waarvan we allemaal houden. De piano speelt de melodie, en de strijkers bouwen er stilaan rond. Dit is waarvan we houden sinds Newman Road To Perdition heeft geschreven. Dit is een thema waarvan de tranen uit je ogen gaan stromen. Het is prachtig, emotioneel geladen en je voelt de pijn van de personages door middel van de prachtige muziek. Dit is het beste thema van de gehele score. Deze stijl van componeren past het beste bij Newman. Als hij de emotionele kant kan opgaan, dan weet je dat het goed zit. Dit thema kan je het best horen in “The Letter That Never Came” maar ook in de rest van de score is het te horen.

Dit waren de voornaamste thema’s. In het begin van de recensie schreef ik dat Newman ook veel sfeeropwekkende en soms vreemde tracks schrijft. Drive Away (End Titles) is zo een voorbeeld. Het is een vreemde track in elk aspect van het woord. Maar werkt de compositie? Jep, het werkt maar al te goed. Het benadrukt het vreemde aspect in deze film. Zeker een hoogtepunt van de score.
Dat is ook Hurricane Herman. Welkom bij de actie van deze score. Volledig geschreven in de stijl van Newman, maar hij gaat hier niet de mist in zoals bij Skyfall. Na een onheilspellend begin, komt daar het thema van de Baudelaire wijzen vooraleer de hel losbarst. Vooral de strijkers spelen fantastisch. Als dan de nodige percussie erbij komt, dan weet je dat het goed zit. De track bouwt heel goed op tot een fantastisch hoogtepunt.

Ben ik al negatief geweest over de score? Volgens mij nog niet, maar er zijn wel degelijk punten van kritiek. Ten eerste heb je ook op deze score veel nietszeggende tracks zoals we dat gewoon zijn van Thomas Newman. En dat vind ik jammer. Als de muziek niet speciaal is, waarom laat je het er dan gewoon niet uit? Bijvoorbeeld de track: An Unpleasant Incident Involving a Train. Dit is een vrij saaie track, waar er niets in gebeurd. Jammer dat deze track erop staat. Moesten al deze tracks er niet op staan, dan zou het volgende puntje van kritiek ook niet moeten worden zijn opgenomen in deze recensie. Namelijk de speelduur. Ik ben altijd blij dat we een leuke lange score krijgen, maar deze Lemony Snicket durft wel al eens te vervelen, zeker als we bij de nietszeggende tracks zijn beland. Jammer.

Conclusie:
Deze score van Newman kan een perfecte kennismaking zijn met de man, want ik beschouw dit een beetje als zijn “Best Of” album. Er zitten fantastische thema’s in de score, en het is alleen jammer dat er zoveel nietszeggende tracks te vinden zijn in de score. Ook de speelduur is in dit geval geen positief punt van de score. Deze twee punten van kritiek gaan mijn punten toch laten dalen tot een welverdiende 8.

Score aanschaven:
 Als je jezelf beschouwd als een fan van Thomas Newman
 Als je nog geen werk van Newman hebt gehoord, Dit is de perfecte kennismaking.
 Als je houdt van leuke thema’s.

Score links laten liggen:
 Als je niet houd van de stijl van Newman
 Als je het haat om sfeeropwekkende tracks te aanhoren boven thema’s.

Beste tracks
 The Reptile Room
 The Letter That Never Came
 Drive Away (End Titles)

Count Olaf: meeting the children for the first time Ah! My dear...
looks at stick figures of children with names on his hands
Count Olaf: Violet. Enchantée!
Violet Baudelaire: Uh... how do you do?
Count Olaf: And this must be Klaus! Young Klaus! Your left side is the good one.
looks with disgust at Sunny
Count Olaf: And... what is this?
Sunny: subtitled baby talk I'm Sunny!
Count Olaf: I'm sorry. I don't speak monkey.
Lemony Snicket's a Series of Unfortunate Events - 07/10 - Przegląd wersji Lammert de Wit, zgłoszone w (Holenderski)
Regisseur Brad Silberling verfilmde een verhaal van Lemony Snicket, het pseudoniem van auteur Daniel Handler, dat gebaseerd was op een drietal boeken uit de reeks 'A Series of Unfortunate Events'. De film is positief ontvangen en de zwarte humor en het surrealisme zorgden, samen met de goede acteerprestaties voor een behoorlijk succes van de film.
Het verhaal draait om twee zussen en een broer, die hun ouders verliezen bij de brand van hun huis. Graaf Olaf (Jim Carrey) is hun meest verwante familielid en de drie weeskinderen komen onder zijn hoede. Maar het enige dat hij wil is de erfenis van de kinderen afhandig te maken. Zijn pogingen om de kinderen een 'ongeluk' te laten overkomen worden echter doorzien en ze worden bij hem weggehaald en komen terecht bij een man die slangen houdt. Dan staat plotseling 'Stefano' aan de deur, die belang heeft bij een slang. De kinderen herkennen Olaf, maar waarschuwingen helpen niet. Vervolgens komen de kinderen terecht bij een tante, waar ook weer allerlei vreemde dingen gebeuren, waarbij de tante door Olaf's handelen om het leven komt. Zo krijgt Olaf de zeggenschap terug over de kinderen en bedenkt hij weer een nieuw plan om de erfenis in handen te krijgen...

De score is gecomponeerd door Thomas Newman en past in de lijn van zijn eerdere en latere scores. Met name sinds American Beauty is Newman een muzikale weg ingeslagen waarin vooral percussie en ritme de belangrijke elementen zijn geworden. Ook daarvoor was daar al sprake van, maar vooral vanaf pakweg 1999 lijkt het wel of Newman de meer orkestrale weg is kwijtgeraakt. En datzelfde is ook gedeeltelijk aan de hand in Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events, waarin veel van het behoorlijke aantal tracks vooral percussiegedreven zijn en waarin fraaie melodieën wat beperkter voorkomen.

De score heeft een behoorlijk gehalte aan muziek die vooral de sfeer illustreert, dan dat de muziek de emoties van de personages ondersteunt of versterkt. Veel muziek van de score is vooral percussiegedreven en Newman past daarnaast ook nog regelmatig allerhande exotische klanken en geluiden toe. Daarbij worden de mogelijkheden van de elektronica niet vergeten en veel tracks bevatten dan ook de nodige kunstmatige klanken en geluidseffecten of zelfs sampling om het effect wat zwaarder aan te zetten. Dit zorgt er helaas wel voor dat de muziek niet altijd even prettig beluisterbaar is. Daarbij is de percussie zo gecomponeerd dat die nauwelijks van diepe en donkere dreunen is voorzien, zoals in veel films wordt toegepast om extra heftigheid te creëren, maar vooral relatief licht en wat ingehouden, die vaak erg staccato gespeeld wordt, zonder noemenswaardige melodie.
Op deze score staan zo een handvol nogal vreemde tracks. Sommige zijn heel aardig, zoals het kermisachtige 'The Marvelous Marriage' of het fraaie close-harmony gezongen 'Lovely Spring', maar andere zijn nogal expirimenteel.

Toch bevat de score wel degelijk tracks waarin melodie een grote rol speelt en die meer emotie bevatten dan de meeste andere tracks van de score. De eerste daarvan is 'Resilience', waarin Newman de strijkers duidelijk de hoofdrol laat spelen op een erg mooie melodie. Pas bij de voorlaatste track, 'The Letter that never Came', komt dit prachtige gedragen karakter van de muziek weer terug.
Maar veel andere tracks bevatten ook fraaie orkestrale muziek, zonder dat de staccato percussie alteveel in de weg zit. Zelfs meer triomfantelijke muziek ontbreekt niet en ook een aantal meer spannende scenes in de film worden ondersteund door aangename orkestrale muziek. Dat zorgt er toch voor dat de score nog redelijk prettig beluisterbaar is, ondanks de behoorlijke hoeveelheid magere muziek.
De score kent een paar thema's, die niet allemaal even prettig klinken, maar die toch zorgen voor een soort van samenhang binnen de score. Dat is voor sommige andere scores uit het begin van de jaren 2000 wel eens anders geweest. Bij scores van Thomas Newman is het altijd even afwachten hoe de muziek uitpakt, vooral als je de film niet hebt gezien, maar de score voor Lemony Snicket's a Series of Unfortunate Events valt wat dat betreft niet tegen. Waar veel scores van Newman zo ongeveer drijven op nietszeggende percussie, is dat bij deze film toch veel minder het geval en weet Newman met fraaie orkestrale en soms zelfs meeslepende composities aan te spreken.

Het redelijke aantal fraaie orkestrale tracks doen en het luisterplezier zonder meer goed. De score bevat bijna dertig kortere of langere tracks, waarbij vele toch wel in het percussie- of minimalistische genre thuishoren. De overige meer orkestrale en melodieuze tracks trekken het gelukkig nog heel behoorlijk in balans, waardoor de genietbaarheid van de score nog redelijk is. Lemony Snicket's Unfortunate Events is natuurlijk een fantasy-film, en dan mag een score best wat exotisch en fantasierijk opgetuigd zijn, maar Danny Elfman slaagt daar altijd nog veel beter in dan Thomas Newman. De waardering voor deze score is dan ook 69 uit 100 punten.
Lemony Snicket's a Series of Unfortunate Events - 07/10 - Przegląd wersji Tom Daish, zgłoszone w (Język angielski)
Based on the first three of the Lemony Snicket books by Daniel Handler, the story does indeed follow a series of events that start from the tragic (death of parents in a house fire) and then sees the orphans through events of varying levels of misfortune. It seems like a tale ripe for the Tim Burton treatment (I'm thinking Big Fish whimsy, Edward Scissorhands melancholy with the grimmer overtones of Sleepy Hollow and The Nightmare Before Christmas), however the big screen version rests with director Brad Silberling and Jim Carey as odious Count Olaf. Silberling's biggest hit to date is the big screen version of Casper, which was a surprisingly decent big screen adaptation of a mildly grim (essentially about a dead child) and thin premise. In that instance, James Horner provided some melodies that ranged from spooky to gorgeous to a little light Korngold. Although, - in keeping with the Burton potential - Danny Elfman seems the ideal composer here, Thomas Newman can do quirky as well as anyone and with Finding Nemo showed far greater affinity for family entertainment than anyone expected.

A laugh, a little fanfare and a close harmony female chorus, reminiscent of an MGM musical, open the score, but a more typical mixture of off the wall Newman instrumentation soon takes over as the score dissolves into rather less cheery territory. Had the film gone to a brand X live action Disney type director, we might have ended up with a solid, traditional, if unspectacular orchestral effort from John Debney or David Newman. However, this Newman goes for a surprisingly introvert approach much of the time and many tracks are simply the core instrumentalists with a smattering of strings and other plucked instruments. While never menacing in a horrific way, the strings suggest more than a little macabre malevolence, particularly when Newman adds pizzicato to his already rather edgy mixture of plucked instruments. As ever, with so many tracks, it's hard to comment on them all, but many stand out, notably the wonderful string rolls of Puttanesca or the hilarious quasi Bavarian accordion music of The Marvellous Marriage.

At a shade under sixty nine minutes, A Series of Unfortunate Events is, I am quietly confident, Newman's longest album to date. However, a few judicious omissions might have been wise; tracks such as Concerning Aunt Josephine are typically atmospheric, but a touch repetitive and wouldn't be missed. Having said that, these more incidental tracks pass quietly and it's never long before Newman breaks out some more vibrant flourishes. Indeed, while the first half isn't always entirely engrossing, the second half is pretty well consistently inventive, tuneful and tracks such as Cold as Ike, Hurricane Herman, The Regrettable Episode of the Leeches and the full version of the opening chorus appears in Loverly Spring are stand outs. Even so, not quite as memorable or engaging as Finding Nemo largely because of the longeurs early on, although only less fun because of the grimmer tone. For all the plentiful enjoyable moments, it doesn't all stick in the mind in quite the same way, but as with most Newman scores, well worth seeking out and with more than enough vibrant, tuneful and enjoyable moments to savour.
Lemony Snicket's a Series of Unfortunate Events - 08/10 - Przegląd wersji Andreas Lindahl, zgłoszone w (Język angielski)
Nominated for an Academy Award, Thomas Newman's score for Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events is a 70 minutes long showcase of complex rythms, textures and unusual orchestrations. Based on Daniel Handler's books, the film has a certain quirkiness, which is perfectly mirrored in Newman's score. People familiar with the composer's other scores will probably not find anything new or fresh in Lemony Snicket, with its overall sound resembling his music for Finding Nemo, Angels in America and Meet Joe Black. But Newman's usual bag of tricks are often quite appealing listening to (with some exceptions) and despite the score's focus on rythm, and less focus on melody, Lemony Snicket manages to impress.

It's not an especially uplifting score. Often quite dark and brooding, it's packed with staccato-filled ostinatos, pizzicato strings and other types of plucked instruments. As usual, Newman uses everything but the kitchen sink as his percussive section and this really makes the score dance, always with a strong sense of motion and urgency. The textures are complex, the ideas many and the themes few, which makes for an extremely varied and diverse score. Perhaps too varied and diverse. Ideas are presented, but often quickly abandoned, never to return again.

Highlights include "Resilience", which features a typical slow Newman theme, performed by piano and soft strings. Very beautiful. It returns again towards the end of the score, in "The Letter That Never Came", once again performed by piano, but backed up by the entire orchestra. With it's orchestral and melodic power, this cue will remind the listener of the composer's music for Meet Joe Black and The Shawshank Redemption. Excellent music. "The Reptile Room" is an impressive display of orchestral grandeur, with wet, staccato strings, exotic percussion and flutes. "The Marvelous Marriage" is a silly, but entertaining, little accordion based ditty, while "Loverly Spring" - which also appears in the opening track, "The Bad Beginning" - is a completely bizarre little song. Absolutely hilarious, in complete contrast with the rest of the score.

All in all, Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events, is an impressive score, which I enjoy because of it's complexity more than anything else. The long running time, short cues and diversity makes it a little tiresome to listen to at times, but in the end it's a solid effort by Newman.
Lemony Snicket's a Series of Unfortunate Events - 08/10 - Przegląd wersji Arvid Fossen, zgłoszone w (Holenderski)
Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events is gebaseerd op drie boeken van de Lemony Snicket reeks van auteur Daniel Handler. Het verhaal is inderdaad een serie van gebeurtenissen, startende met de dood van de ouders van de drie kinderen - hoofdrolspelers, die door hun duivelse oom Count Olaf (Jim Carrey) worden opgevangen, en al snel een hele reeks van avonturen beleven. Het script lijkt op iets wat een Tim Burton zou verfilmen, met bijgevolg bijna zeker een score van Danny Elfman. Hier is de regie in handen van Brad Silberling, die eerder al Casper verfilmde, en de soundtrack is van Thomas Newman. De vraag is nu nog of Thomas Newman, toch nieuw in dit avontuur/fantasie genre, bij zijn gekende unieke stijl blijft of eerder in de richting van een traditionele comedy score gaat …

Thomas Newman componeerde een score met zijn gekende mix van speciale thema’s, instrumentatie en sfeereffecten. Deze stijl geeft aan de film toch een hele ander dimensie dan een traditionele avonturen/fantasie score, zoals bijvoorbeeld de muziek voor de Harry Potter films. De muziek durft soms zelfs dramatisch en bijna droef te klinken. Grappig is hoe de eerste track over cliché en traditioneel begint met een kinderliedje dat abrupt wordt afgebroken om in een donkere Thomas Newman’s style track verder te gaan. De score in er een met veel strijkers, aangevuld met een exotische collectie aan instrumenten en synthesizer effecten. Het zal opvallen dat de stijl van de compositie veel gemeen met American Beauty, maar ook met Finding Nemo en Meet Joe Black.

De cd bevat een score van bijna 70 minuten, dat kunnen we alleen maar toejuichen, maar dan is er steeds het gevaar van verveling of herhaling door te veel aan underscore. Dit valt goed mee, dankzij de afwisseling in orkestratie en thema’s. Steeds weer zijn er nieuwe verrassende thema’s en tracks, maar er is geen enkel thema dat er bovenuit steekt of de rode draad door de soundtrack vormt. De muziek op zich is wel steeds boeiend en mooi uitgewerkt, maar de score hangt niet genoeg samen, en waar American Beauty er wel in slaagde om een eenvoudig, maar mooi memorabel thema neer te zetten, blijft er van Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events weinig hangen. Toch blijf ik de score vanwege zijn unieke atmosfeer zeker de moeite vinden, en fans van Newman’s eerder werk zullen zeker voor deze soundtrack te vinden zijn.
Oscars: Best Original Score (Nominat)
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Nominat)

Inne wydania muzyczne Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events (2004):

Lemony Snicket's a Series of Unfortunate Events (2004)

Ścieżki dźwiękowe z kolekcji: Kids

Parent Trap, The (1998)
Alice in Wonderland (2010)
Steamboy (2005)
Marley & Me (2008)
魔女の宅急便 (2004)
Lion King, The (2003)
Almost Alice (2010)
Shrek Forever After (2010)
Planes (2013)
Lizzie McGuire Movie, The (2003)


Zgłoś błąd lub wyślij nam dodatkowe informacje!: Zaloguj się

 



Jeszcze