Giù La Testa

De film Giù La Testa (of Duck, you Sucker als Amerikaanse titel) is gemaakt door de oude bekende Sergio Leone, bekend van een aantal beroemde spagetti-westerns zoals Once upon a time in the West, A fistful of Dollars en For a few Dollars more. Allemaal films die, behalve geregisseerd door Leone, van muziek zijn voorzien door Ennio Morricone.
Deze film Giù La Testa speelt in 1913 tijdens de Mexicaanse revolutie, waarbij twee mannen elkaar ontmoeten. De ene is een Mexicaanse crimineel, die alleen geïnteresseerd is in geld en daarvoor oa banken berooft, de andere is een Ierse IRA revolutionair, met een grote kennis op het gebied van explosieven. De Mexicaan probeert de Ier zover te krijgen om hem te helpen bij een grote bankroof, maar de Ier heeft andere plannen...

Met een score van Ennio Morricone kan een film haast niet mislukken, zou je denken. Maar dat is slechts gedeeltelijk waar, want niet elke score van Morricone is een pareltje. In (heel) veel scores maakt Morricone gebruik van non-muzikale tracks met meer geluidseffecten dan muziek en die tracks behoren niet tot de fraaiste filmmuziek. Ook in Giù La Testa komen dit soort geluidseffecten net even te vaak voor.
Morricone is bekend geworden door in z'n scores voor westerns een unieke mix te gebruiken van fraaie symfonische en orkestrale muziek met ruige elektrische gitaren en andere instrumenten uit de popmuziek. En daar doorheen mengt Morricone dan vaak nog de nodige menselijke stemmen in de vorm van koorklanken, solo vrouwenstemmen of menselijk gefluit. En dat doet hij ook weer in deze score voor Giù La Testa.
Die aparte geluiden zijn al gelijk vanaf de eerste track te horen en bestaan uit een soort ongedefinieerde woordachtige klanken, die eerst wel verrassend klinken, maar naderhand wat irritant worden. De track herbergt het thema van de film, maar dit thema spreekt niet aan. Het komt in meerdere tracks op deze score terug, maar het 'pakt' niet. Dit thema is wat melancholiek gekleurd en zeurt wat. Dat zeuren geldt eigenlijk een beetje voor de hele score. Van sprankeling is maar weinig sprake, waarmee Morricone in veel andere score regelmatig goed voor de dag komt. Wel bevatten een aantal tracks nog de nodige mooie symfonische underscore, maar dit wordt vaak voorafgegaan of gevolgd door van die rare geluiden, vreemde zang of anderszins mindere klanken. Een paar tracks klinken overigens wat minder melancholiek dan gemiddeld, maar ook in die tracks spreken de melodieën en orkestraties niet erg aan. Daarbij zijn zij ook weer vaak voorzien van die rare geluiden en onbestemde zang-klanken.

Kortom, deze laatste western van Sergio Leone is niet van de fraaiste muziek voorzien. Ennio Morricone heeft er een wat melancholieke score van gemaakt, die regelmatig nogal zeurderig is. Daarbij gebruikt hij klanken die niet prettig in het gehoor liggen - heel anders dan bv bij The Good, The Bad and The Ugly.
Ook de themamelodie en andere melodieën spreken niet erg aan, waardoor deze score eigenlijk een muzikale mix heeft die in alle facetten niet tot de verbeelding spreekt en ondanks sommige fraaie symfonische gedeelten tot het rijtje behoort van zijn mindere scores.