Bennett Marco (Denzel Washington) is een majoor in het Amerikaanse leger die zijn tijd doorbrengt met lezingen over hoe hij met zijn manschappen in de woestijn van Koeweit in een hinderlaag is beland. Zijn peloton had haar redding slechts te danken had aan het heldhaftige optreden van Sergeant Raymond Shaw. Shaw (Liev Schreiber) is nu een veel belovend kandidaat als vice-president, en dankt dit vooral aan zijn ere medaille en aan zijn gedreven moeder-politicus (Meryl Streep). Maar Marco ziet in zijn dromen eigenaardig genoeg een andere bizarre realiteit, en wanneer een van zijn manschappen dezelfde dromen heeft, begint hij te twijfelen aan de waarheid. Zijn onderzoek wordt al snel gedwarsboomd in het klimaat van de belangrijke presidentsverkiezingen. The Manchurian Candidate, gebaseerd op het boek van Richard Condon’s uit 1959, is de remake van de film uit 1962, met weliswaar enkele grote verschillen. De film is spannend, maar het concept is naar mijn mening nogal achterhaald.
Het soundtrack label Varčse Sarabande is zeer origineel door zowel de score uit de versie van 1962 en de nieuwe score op de cd te zetten. De eerste is van componist David Amram's die een gevarieerde jazzy score met blues en Latino invloeden componeerde, de nieuwste versie heeft een score van de Britse componiste Rachel Portman, die een tijdloze suspense score creëerde.
David Amram’s score bestaat uit enkele pure jazzy tracks en een orkestrale score. Deze orkestrale score heeft tracks die vol staan met tokkelende strijkers, scherpe tonen van fluiten, volledig uit ritme, dit alles om zowat het brainwashing effect weerspiegelen, wat op cd maar een eerder saaie luisterervaring is. Verder is er een enorm patriottisch thema voor het militaire/politieke motief, met veel tromgeroffel, en tenslotte een meer gevoelsgeladen thema, voor strijkers. Je moet er van houden, en het beste ervan vind ik nog de jazz tracks, maar deze staan als jazz op zich, en minder als soundtrack.
Echt wel geslaagd vind in ik de suspense score van Rachel Portman. Begin alvast maar met alles wat je van Portman kent te vergeten, want haar score voor deze film lijkt op niets van wat we van haar meest bekende scores kennen. Haar muziek voor The Manchurian Candidate is een echte sluimerende suspense soundtrack, met een orkestratie van mysterieuze strijkers, onheilspellend koper en koor, met steeds een diepe continue resonerende bassist strijkers op de achtergrond. Wel typisch voor Rachel Portman is de aanwezigheid van de piano, maar hier dan eerder in een duistere en dreigende functie. Het knappe aan deze score vind ik hoe ze aantoont dat een toch wel cliché spanningsopbouw met de goede uitweging nog steeds goed werkt in de film van vandaag. Al vanaf de eerste beelden is de sfeer heel duidelijk gezet.
Tenslotte is er een song van Wyclef Jean "Fortunate Son", een erg goede song, maar het verband met de film en score is ver te zoeken.