Geostorm

Dit is de tweede recensie in de Lorne Balfe serie.

Vorige: Silent Night
Volgende: 13 hours

De Amerikaanse rampenfilm Geostorm is geregisseerd door Dean Devlin, die vooral bekend is als producer van tv-producties en bioscoopfilms. Met Geostorm maakte hij zijn debuut als regisseur, waarbij hij ook het scenario schreef. Toen de film middels proefvoorstellingen slecht werd ontvangen, besloot de producent om regisseur Devlin te vervangen door Danny Cannon en vonden er deels nieuwe opnamen plaats en is de film volledig herzien. Desondanks waren de critici niet erg positief. Ondanks een forse opbrengst aan de kassa's van de bioscopen lijkt de film de kosten er niet uitgehaald te hebben.
Het verhaal begint in 2019. Er zijn dan vele natuurrampen geweest, waarop de landen in de wereld besluiten om een aantal satellieten in de ruimte te brengen waarmee het klimaat gereguleerd kan worden. Nadat deze in gebruik zijn genomen is er gelijk een positief effect wanneer een wervelstorm Shanghai dreigt te treffen. Die storm gaat liggen, maar ontwikkelaar Jake Lawson (Gerard Butler) van het systeem krijgt een storm aan kritiek wanneer blijkt dat er helemaal nog geen toestemming was om het systeem in gebruik te nemen. Hij wordt vervangen door zijn broer Max (Jim Sturgess). Een paar jaar later beginnen er echter allerlei vreemde klimatologische fenomenen op te treden, die met de satellieten te maken lijken te hebben...

De muziek bij deze science-fiction rampenfilm is van Lorne Balfe. Aanvankelijk zou Turkse Pinar Toprak de score verzorgen, maar toen de film bij de testen zo tegenviel en producer Jerry Bruckheimer ingreep, is ook zij daar slachtoffer van geworden. Omdat Bruckheimer een goede relatie (en goede ervaringen) had met Zimmer's Remote Control studio, is heeft hij daar de opdracht neergelegd voor een ander type score. Binnen Remote Control heeft Balfe toen die klus gekregen.

Balfe heeft voor deze score een tamelijk melodieus thema neergezet, dat een aantal malen terugkomt en in de verte een beetje doet denken aan de score van Harry Gregson-Williams en Trevor Rabin voor Armageddon. Daarnaast komen nog een paar fraaie melodieën voor, maar de echt melodieuze tracks of gedeelten van tracks zijn tamelijk beperkt. Toch zijn ze opvallend genoeg om de muziek nog wel als redelijk prettig te beschouwen.
Maar verder dan redelijk komt het niet, want het grootste deel van de muziek bestaat vooral uit reguliere elektronische spannings- en actieklanken. Melodie moet hier duidelijk het onderspit delven, terwijl de muziek juist wel grimmig en heftig blijft, met grootschalige klanken in een vooral spannende toonsetting. Soms komt de muziek zelfs behoorlijk grillig over, waarbij de synth-drums zelfs wat irritant kunnen zijn. Maar het is in die tracks juist het gebrek aan melodie wat ervoor zorgt dat de muziek je toch wat gaat tegenstaan. In de film zal het vast wel goed werken, maar om los daarvan te beluisteren valt nog niet zo mee.
Gelukkig zijn er ook meer ingetogen tracks tussen de melodieloze bombast geplaatst, die nog enigszins voor adempauze zorgen. Tegelijk hebben de meer ingetogen tracks meestal een fraaie melodielijn, waardoor dit juist de krenten uit de verder nogal onaantrekkelijke pap zijn. Die krenten hebben veelal ook een meer orkestrale kleuring met strijkers en koperblazers, terwijl de overige, meer spannende tracks vooral elektronisch klinken.
Zo is 'Goodbye' een nogal melancholieke track, die wat simpel is opgezet, maar wel fraai klinkt, mede door de strijkers. De track 'Take Off' is eigenlijk wel zo ongeveer de fraaiste track van het album, want hier is de melodie juist in een behoorlijk bombastische kleuring gezet. En die combinatie van een bombastische kleuring, zonder de grimmigheid en grilligheid en juist met een erg prettige melodie, maakt de muziek van deze track zo aantrekkelijk. Ook de beide laatste tracks van het album zijn melodieus en fraai, waarbij 'May Day' weer een tamelijk bombastische kleuring heeft, maar ook ingetogen gedeelten niet ontbreken. De laatste track is eveneens erg fraai melodieus en wat minder bombastisch, waardoor de emotie in de muziek wat meer naar voren komt. De track sluit af met prachtige rustige klanken.

De titeltrack is verreweg de langste track van het album en lijkt op een soort suite, waarin het fraaie thema de rode draad vormt. Die aangename en melodieuze delen van de track, soms zelfs met koorachtige klanken, worden echter een paar keer onderbroken door spannende en grimmige intermezzo's, waarbij vooral het lange twee minuten durende middendeel opvalt, die nogal eens flink up-tempo zijn in een stevige elektronische kleuring, alsof ze een soort urgentie in de film moeten benadrukken.

Kortom, met zijn muziek voor de rampenfilm Geostorm heeft Lorne Balfe een wat wisselende score gecomponeerd. Veel muziek is nogal lastig te verteren, omdat de muziek vooral grimmig en heftig klinkt, maar zonder melodie. Hooguit zijn er wat meanderende toonhoogtes te onderscheiden. Deze muziek is vooral spannend en donker, en heeft een behoorlijk elektronische kleuring. Gelukkig heeft Balfe ook voorzien in meer ingetogen muziek, die juist wel melodieus is. Dat zorgt voor de nodige adempauze en maakt het beluisteren van deze score nog enigszins tot een genoegen. De ruim tweeënvijftig minuten zijn met moderne middelen gelukkig in te korten tot een fraaie selectie van zo'n twintig minuten. De waardering voor dit album komt zo toch nog op 74 uit 100 punten.