Un Homme Qui Me Plaît

Dit is de 23ste recensie uit de Francis Lai serie.

Vorige: Itinéraire d'un Enfant Gâté
Volgend: Marie

De Franse film Un Homme Qui Me Plaît heet buiten Frankrijk Love is a Funny Thing en is geregisseerd door de bekende Franse regisseur Claude Lelouch. Dit romantische drama speelt zich vooral af in de V.S., maar de vele beelden van bekende toeristische plekken, zoals Monument Valley en Las Vegas, kwamen de film op de nodige kritiek te staan.
Het verhaal draait om de Franse actrice Françoise (Annie Girardot) en de Franse componist van filmmuziek Henri (Jean-Paul Belmondo), die elkaar ver van het Franse thuisland en haar gezin ontmoeten en voor elkaar vallen, waarna ze op een toeristische trip door de V.S. gaan...

Waar Claude Lelouch de regisseur is, daar is Francis Lai al sinds hun eerste succes van Un Homme et une Femme de componist van de score. En dat is bij deze film niet anders.
Van de muziek uit de film is alleen dit album uitgekomen, met iets meer dan een half uur muziek. Dat album opent met de titelsong van de film, die gezongen wordt door de Franse zangers Martine Baujoud, die al vroeg is overleden. De song heeft een beetje de stijl van de song uit Un Homme et une Femme en heeft ook een lichte jazzy tint. Baujoud heeft een redelijk soulvolle stem, maar de melodie laat het nogal afweten, waardoor deze song behoorlijk aan de saaie kant is.
De themamelodie die door de song gepresenteerd wordt komt nog twee keer terug op het album. De eerste keer is dat in een orkestrale versie, compleet met backing vocals in een close harmony setting. Op het eind volgt het thema dan nog een keer in een uitvoering op saxofoon. Dat maakt het er overigens allemaal niet speciaal aangenamer op.
De derde versie laat opnieuw de melodie horen, nu solo gespeeld door een trompet. Maar het helpt niet om de muziek beter verteerbaar te maken. Het blijft behelpen vanwege de nog steeds vrij saaie melodie.
De stijl van deze themamelodie komt ook terug in de track 'Les Filles en Cage', waarvan de melodie ook behoorlijk aan de saaie kant is. De zangeressen die de melodie zingen kunnen daar niets aan redden.

Dan is de 'Concerto pour la Fin d'un Amour' een heel andere beleving. De melodie is hier juist wel pakkend. En ook track deze komt drie maal voor op het album. De muziek spreekt erg aan, vooral ook omdat de melodie prettig in het gehoor ligt. De eerste versie heeft een aangename klassiek orkestrale kleuring, waarbij een klavecimbel, een cello en een viool de melodie spelen, waarbij klanken van bas en percussie het geheel aanvullen. De tweede versie is wat minder, vooral door het karige tegenspel van een solo viool. In het laatste deel van die track komen de close harmony zangers terug en komt het toch nog goed. De laatste versie met de subtitel 'Final' is een uitvoering waarin de melodie solo op de piano wordt gespeeld, waarbij er steeds meer strijkers bij komen naarmate de track vordert, om halverwege zelfs even helemaal over te gaan op strijkers, waarna de piano er weer bij komt, als een soort pianoconcert. Een erg fraaie uitvoering.

De langste track van het album is 'Las Vegas Circus Ballet', met een vlotte melodie van vooral koperblazers, waarbij strijkers voor de begeleiding zorgen. Maar de muziek gaat soms ook over in deuntjesmuziek die totaal niet aanspreekt. Het moet dan allicht wat feestelijk overkomen, als in een soort revue, maar de muziek 'pakt' totaal niet. Die zes minuten duren dan ook veel te lang.

'Générique Western' begint met een typisch soundscape-gedeelte, met klanken en percussiegeluiden die typisch bij een western horen. Na een minuut begint de muziek met een stevig en vooral van koperblazers en snelle strijkers voorzien gedeelte, waarin ook de percussie voor extra heftigheid zorgt. Het is dan ook vooral actiegedreven muziek, waarin de melodie een duidelijk ondergeschikte rol speelt.
Het album sluit af met een concertversie van deze track, die live voor publiek gespeeld wordt, inclusief applaus aan begin en einde.

Kortom, met zijn muziek voor de westernfilm Un Homme Qui Me Plaît heeft Francis Lai een nogal magere score gecomponeerd. De melodieën spreken niet echt aan en vooral het hoofdthema is erg saai en komt maar liefst drie keer voorbij. Eigenlijk is er maar een track die aanspreekt en ook die track komt drie keer voor op het album. De melodie van dit 'Concerto' is erg fraai, maar kan het album en de score niet redden, want ook de 'Générique' spreekt totaal niet aan en sluit het album zelfs af met een niet bij de film horende concertversie. De waardering voor dit album komt alleen vanwege het Concerto nog op 61 van de 100 punten.