Wonder Woman


Sony Classical CD (0889854470722)
WaterTower Music 02/06/2017 CD (0794043192289)
Film Uwolnienie filmu: 2017
 

Zarejestruj się teraz!

Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!





 

# Tor Artysta/Kompozytor Czas
1.Amazons Of Themyscira6:47
2.History Lesson5:16
3.Angel On The Wing3:47
4.Ludendorff, Enough!7:39
5.Pain, Loss & Love5:29
6.No Man’s Land8:54
7.Fausta3:20
8.Wonder Woman’s Wrath4:09
9.The God Of War8:03
10.We Are All To Blame3:12
11.Hell Hath No Fury4:01
12.Lightning Strikes3:37
13.Trafalgar Celebration4:31
14.Action Reaction5:55
15.To Be HumanSia (feat. Labrinth)4:04
 78:43
Prześlij opinię Ukryj recenzje w innych językach

 

Wonder Woman - 09/10 - Przegląd wersji Lammert de Wit, zgłoszone w (Holenderski)
Dit is de negentiende en voorlaatste recensie uit de Rupert Gregson-Williams serie.

Vorige: Abominable
Volgende en laatste: Aquaman

De Amerikaanse film Wonder Woman is er eentje uit de lange reeks superheldenfilm die hun oorsprong in de stripcultuur hadden. Deze keer geen Marvel productie, maar een DC Films productie, samen met Warner Bros, die in 2010 het verhaal weer oppikte, nadat er al vele pogingen waren gedaan om de film van de grond te krijgen. De regie van deze supervrouw lag ook in handen van een vrouw, Patty Jenkins (Monster, diverse afleveringen van tv-series). De film is in de pers behoorlijk lovend ontvangen en was in de bioscopen een enorm succes. Een opvolger is in de maak, opnieuw geregisseerd door Jenkins. De film is in diverse Arabische landen in de ban gedaan omdat Gadot een Israëlische is. Hoe bekrompen kun je zijn...
Het verhaal begint in het hedendaagse Parijs, waar Diana (Gal Gadot), een prinses uit een goddelijk geslacht, een foto en een brief krijgt van het bedrijf Wayne Enterprises (jawel, die van Batman), waarin ze opgeroepen wordt om terug te keren naar de tijd van de eerste wereldoorlog. Ze maakt deel uit van een geslacht van vrouwelijke strijders, om de mensheid te beschermen, vooral tegen de vijandige Ares, een goddelijke figuur die erop uit is om de mensheid te vernietigen. Terug in die tijd in haar eigen land redt ze de Amerikaanse piloot Steve Trevor (Chris Pine) van z'n Duitse achtervolgers, ten koste van het leven van haar zus Antiope (Robin Wright). Steve vertelt dan dat er een grote oorlog gaande is en Diana raakt ervan overtuigd dat Ares achter die oorlog zit en besluit om af te rekenen met Ares...

De muziek bij deze heldhaftige film is van Rupert Gregson-Williams, die geprezen werd voor zijn score, en dat lijkt zeer terecht, want de muziek klinkt heroďsch, melodieus, groots en bombastisch en past uitstekend bij zo'n grootschalige heldinnenfilm.
Er is wel geroepen dat de film een vrouwenfilm is, met een vrouwelijke held en een vrouwelijke regisseur, en dat er daarom ook voor een vrouwelijke componist gekozen had moeten worden. Maar dan was het meer een gimmick geworden dan een overwogen keuze om voor een componist te kiezen die de juiste score kon componeren. Positieve discriminatie kan zaken een goede kant op sturen, maar dat moet geen doel op zich worden, al zijn de meningen daar over verdeeld.

Zo zijn de meningen ook nogal verdeeld over de score van Gregson-Williams. Sommige recensenten likken hun vingers er bij af, andere verguizen de score op basis van vermeende plagiaat. Het is maar hoe je er naar kijkt, of beter gezegd, naar luistert.
Gregson-Williams had al scores voor The Legend Of Tarzan en Hacksaw Ridge op z'n naam staan, beide films met de nodige melodieuze bombast ŕ la Zimmer's Remote Control. Diezelfde kleuring, diezelfde stijl en diezelfde melodieuze bombast hoor je ook terug in deze score voor Wonder Woman. En, het moet gezegd, dat maakt de muziek nu juist zo aantrekkelijk om naar te luisteren.

Dat begint al gelijk in de openingstrack, waarin we onmiddellijk een elektrische cello horen, die hier door de bekende Tina Guo bespeeld wordt. Verderop in de track krijgen we het erg fraaie thema van de film te horen, in een melodie van strijkers en koperblazers, op een heerlijke ritmische underscore van strijkers, lichte koorklanken en stevige percussie. Vanaf pakweg halverwege de track verwatert de muziek een beetje in underscore, maar op vijf minuten gaat het weer de goede kant op en komt het thema weer naar de voorgrond.
De tweede track 'History Lesson' laat ook de fraaie klanken horen, maar blijft daarbij een beetje hangen in underscoremuziek. Af en toe flakkert een leidende melodie op, met koperblazers of houtblazers, maar het blijft net wat teveel voortkabbelen.
Ook in de derde track 'Angel on the Wing' past Gregson-Williams die prettige muzikale kleuring toe, maar opnieuw blijft het aanvankelijk wat in de underscore hangen. Halverwege verandert de kleuring iets en wordt de muziek veel opbeurender, waarbij elementen zelfs een beetje lijken op Zimmer's The Last Samurai. De percussie is stevig en de koperblazers hebben de leiding, samen met de strijkers.
In de vierde track komt pas de vijand aan bod. Voor Ludendorf heeft Gregson-Williams een tamelijk donkergekleurd thema gecomponeerd. Het is een wat minder melodieus thema, die duidelijk in een veel spannender arrangement is gezet, met veel donkere, zware en grimmige klanken en soms zelfs jankende violen. De track 'Fausto' is eveneens een nogal donker en dreigend gekleurde track, wat ook geldt voor 'The God of War', die in het tweede deel van de track in z'n heftigheid doet denken aan Zimmer's score voor Batman.

Daarna komt de prachtige klank van de elektrische cello weer terug, die een bijna wat Keltisch aandoende kleuring aan de muziek geeft. Overigens doen ook de houtblazers daarbij soms een duit in het Keltische zakje, wat de muziek op een bepaalde manier een soort historisch fantasy-gevoel geeft. Daarbij is 'Pain, Loss & Love' een wat dramatische track, die echter een erg aangename emotionele lading heeft door de mooie solo's die gespeeld worden en de bijzonder prettige melodie. Wat voor deze track geldt, geldt eigenlijk ook voor 'No Man's Land', die echter wat vlotter is en wat minder dramatisch. De stevige percussie geeft er nu een soort heroďsche sfeer aan en is bijzonder aansprekend, waarbij strijkers en koperblazers de aangename melodie op een heerlijke manier in tegenmelodie brengen. Op drieënhalve minuut echter wordt de sfeer veel agressiever en laat Gregson-Williams de elektrische gitaren flink tekeer gaan. De muziek blijft ook daarna behoorlijk aan de spannende kant, met veel fors aangezette actiemuziek. De laatste bijna twee minuten van deze langste track van het album zijn nog fraai en ingetogen.

De elektrische gitaren die in 'No Man's Land' al op de voorgrond traden, komen nog heftiger naar voren in 'Wonder Woman's Wrath', waar de muziek overheerst wordt door heftige percussie, maar waarin ook mooie melodie-elementen voorkomen.
De prachtige track 'We are All to Blame' heeft een mooie melodie, waarop Gregson-Williams in de beste Remote Control tradities een heftig en stoer klinkend arrangement heeft gemaakt, die wat lijkt op Time van Zimmer's score voor Inception. Een bijzonder aangename track, die toch ook ingetogen is. Dat geldt ook voor het eerste deel van 'Hell hath no Fury', maar na pakweg anderhalve minuut barst het geweld los, terwijl de muziek tegelijkertijd toch redelijk aangenaam en melodieus blijft klinken.
De elektrische cello keert terug in de prachtige track 'Lightning Strikes', waar ook de duduk voor een etnisch kleurtje zorgt. Het heerlijke hoofdthema komt terug en de stevige percussie zorgt weer voor de aangenaam ritmische underscore. Ook de ingetogen track 'Trafalgar Celebration' laat weer de elektrische cello horen en steeds is het prachtig, vooral ook door de melodie en harmonische tegenmelodie. Vanaf anderhalve minuut nemen violen dat op een heerlijke manier over in de hogere klankregionen. Synthetische koorklanken zorgen dan voor een mooie volle klank. Vanaf halverwege loopt de muziek mooi ingetogen verder, om naar het eind helaas nog even agressief te worden, waarbij de elektrisch jankende gitaren nog even voorbij komen.

De eigenlijke score sluit af met de track 'Action Reaction' waarin de muziek agressief over-the-top gaat in een zwaar rock-achtige setting en beperkte melodie. Van fraaie klanken is geen sprake meer, maar als muziek bij zware actiegevechten is het zeer geschikt. Echter niet om als luisteraar van de genieten. Dan is dit de minste van alle tracks.

Het album sluit af met een song. Deze song is niet van Gregson-Williams, maar van Florence Welch en Rick Nowels en wordt gezongen door Sia, die bijgestaan wordt door zanger Labyrinth. 'To be Human' is een tamelijk stevige rockballad, die best prettig is om naar te luisteren, al ontbreken de vioolklanken helaas.

Kortom, met zijn muziek voor de superheldinnenfilm Wonder Woman heeft Rupert Gregson-Williams een bijzonder aangename score gecomponeerd. De muziek is melodieus en heeft een duidelijk heroďsche inslag, met vaak een sterk ritmisch karakter. De melodieën en tegenmelodieën zijn vrijwel altijd aangenaam harmonisch en het vele gebruik van koperblazers zorgt voor een tamelijk bombastische kleuring van de muziek. Daarnaast heeft de muziek regelmatig een soort etniciteit, door het gebruik van specifieke muzikale truukjes, die het extra aangenaam maken. Daarmee is het Remote Control gehalte van de muziek duidelijk hoorbaar, met elementen uit films als The Last Samurai, Batman en andere Zimmerproducties. Maar die zijn niet voor niets zo populair en liefhebbers van die scores zullen ook bij Wonder Woman niet teleurgesteld raken. De paar tracks met spannender en wat grimmiger muziek zorgt daarbij voor de nodige afwisseling en stoort daardoor niet. Hooguit de laatste scoretrack doet dat wel, maar de prettige song compenseert dat weer een beetje. De waardering komt op een mooie 87 uit 100 punten.

Inne wydania muzyczne Wonder Woman (2017):

Wonder Woman (2017)
Wonder Woman (2017)
Wonder Woman (2019)
Wonder Woman (2022)


Zgłoś błąd lub wyślij nam dodatkowe informacje!: Zaloguj się

 



Jeszcze