Normaal gesproken kijk ik een horrorfilm voor het bloed en de spanning. Toen ik 28 Days Later...n m’n DVD-speler deed merkte ik al snel dat deze film meer bevat dan alleen die spanning en het bloed. De zombiefilm, gebaseerd op de roman I am Legend, heeft behalve een goed scenario ook een opvallende montage en goed camerawerk. De film zit overvol met close-ups, wat soms kan irriteren, maar wat precies past bij het verhaal. Ook de montage, waarin de ‘cameraswitch’ en de kleurcorrectie in opvalt is subliem. Maar doordat deze twee disciplines van de film zo goed samenvallen met de muziek kan men spreken voor een bovengemiddelde, maar vooral gewaagde horrorfilm. Terwijl I Am Legend, verschenen in 2007, een doorsnee film bleef, maakte in 2003 de Britse regisseur Danny Boyle een goede film op basis van dezelfde roman.
De soundtrack van de film begint even opvallend als de film is. Het geluid van een zappende en gruizende TV waait na een halve minuut over in een duistere ondertoon. Een eerste motief, het ‘beginnetje’ van het hoofdthema, is ook al te horen in de track. Opvallend is dat het pianomotief meer doet denken aan die van een art house film. Het is de duistere ondertoon die er voor zorgt dat het thema duister en spannend klinkt. Een gewaagd thema voor een componist, maar ook dit past weer precies bij de film zoals alle eerder genoemde gewaagde stappen goed bij de film passen. In de tweede track horen we een iets langere uitwerking van dit thema en het wordt zelfs even groots door de elektrische gitaar. Deze zouden ze weg mogen laten, want je hebt de neiging om je vingers in je oren te doen. De derde track is een duistere en nietszeggende underscore, maar de vierde track is een prachtige song die voorkippenvel zorgt.
De soundtrack bevat slechts één uitgewerkt thema, het hoofdthema. Desalniettemin hoeft de luisteraar zich niet te vervelen. Gedurende de score wordt het thema namelijk steeds beter uitgewerkt. Tussendoor horen we een paar goede synthesizer aangedreven actietracks (zoals track 6) en songs. Track elf is een voorbeeld van een zo een track waarin we weer een nieuwe uitwerking van het hoofdthema. Een akoestische gitaar voegt zich namelijk toe als tweede laag. De climax van de score is echter pas in track 18, ‘In The House - In A Heartbeat’, dan is het hoofdthema van top tot teen te horen. Beginnend met enkel een pianomotief, waarna zich een akoestische, elektrische gitaar en slagwerk toevoegt. Hetzelfde motiefje wordt steeds herhaald, maar steeds komt er een laag bij en wordt er luider gespeeld. Zo begint het thema als, zoals ik al zei, een soort art house thema, en eindigt het als een groots en spannend rockthema. Aan het einde van de track horen we het motief weer door een gitaarsolo.
Ook ‘The End’ zorgt voor een hoop luisterplezier, met een variatie op het hoofdthema. Als toetje eindigt de score met een song en de opvallend vrolijke end-titles muziek.
Conclusie:
De soundtrack van 28 Days Later...s een entertainende score, geen kwalitatieve. Een zin waarmee men het eens of oneens kan zijn. De score is makkelijk te beluisteren, bevat slechts één thema wat goed uitgewerkt wordt en duurt niet te lang: entertainend. Aan de andere kant is de score gewaagd, opvallend en past het prima bij het verhaal, het camerawerk en de montage van de film: kwalitatief. Hans Zimmer schrijft altijd entertainende muziek, die af en toe ook gewaagd is en eigenlijk altijd goed bij de film past, daarom valt ook de soundtrack 28 Days Later...ntertainend te noemen. Een welverdiende zeven voor een entertainende, gewaagde score die perfect past bij de geweldige plaatjes van 28 Days Later…