Terence Malick staat bekend als een eigenzinnige filmer die op een kunstzinnige manier verhalen vertelt. Niet iedereen is daarvan gecharmeerd, maar toch zijn er velen die daarvan genieten. Zo ook van
Days of Heaven uit 1978, een film waar hij lang over deed om af te werken.
Het verhaal speelt zich af in 1916, wanneer fabrieksarbeider Bill (Richard Gere) z'n baas ombrengt en samen met z'n vriendin Abby (Brooke Adams) en z'n zus Linda op de vlucht slaat. In Texas gaan ze werken voor een rijke Texaanse boer (Sam Shepard). Om problemen te voorkomen zeggen Bill en Abby dat ze broer en zus zijn, wat tot gevolg heeft dat de boer verliefd wordt op Abby. Maar de boer blijkt ziek te zijn en waarschijnlijk niet meer zo lang te leven te hebben. Dat brengt Bill ertoe om Abby ertoe aan te zetten met de boer te trouwen, zodat zijn fortuin in hun handen valt. Maar dan blijkt de ziekte van de boer toch mee te vallen...
Eigenlijk gaat het niet zozeer om het verhaal, maar om de beelden en de sfeer die geschetst wordt. Daarbij is Bill's zus Linda (Linda Manz) de verteller, die haar ervaringen als een soort monoloog gedurende de hele film vertelt. De film zelf bevat daarentegen maar heel weinig dialoog.
De film is genomineerd geweest voor diverse prijzen en won er verschillende. Daarbij was er een Oscarnominatie voor de muziek van Ennio Morricone. Dat was de eerste keer dat Morricone een Oscarnominatie kreeg. Er zouden nog vier volgen, maar geen enkele keer won hij deze prijs. Toch kreeg Morricone in 2007 een Ere-Oscar voor zijn werk.
Voor
Days of Heaven componeerde Morricone muziek die een hoog sfeerbepalend karakter heeft. Malick heeft als opening gebruik gemaakt van Le Carnival des Animeaux van Saint-Saëns, en Morricone sloot daar met zijn muziek bij aan. Zijn hoofdthema voor de film is sterk beďnvloed door 'Aquarius', wat het zevende deel is uit het werk van Saint-Saëns.
Ook de sub-thema's hangen hier weer tegenaan. De melodieën zijn melancholiek gekleurd en worden af en toe behoorlijk dramatisch, waarbij Morricone ook spannende muziek heeft gecomponeerd voor specifieke scenes. Ik heb de film niet gezien en stel mij voor dat dit prima bij die scenes past, maar als luisteraar doet het toch afbreuk aan de aangename flow van de muziek.
Het album bestaat uit twee cd's, waarvan de eerste begint met een integrale versie van de
Days of Heaven Original score, waarbij ook de muziek is inbegrepen die niet van Morricone is.
Zo opent de Original score met de sectie 'Aquarius' uit Le Carnival des Animeaux' van Camille Saint-Saëns. Met scherpe pianoklanken wordt hier het thema gebracht dat Morricone heeft opgepikt. De tweede track is eigenlijk geen muziektrack, maar een vertelling door Linda Manz met achtergrondgeluiden uit de film.
Een mooie track is de derde, getiteld 'Enderlin' en gecomponeerd en gespeeld door akoestisch gitarist Leo Kottke. De track 'Swamp Dance' is een song, geschreven en gezongen door Doug Kershaw. Dit is een country-achtige vlotte song, die wat volks overkomt.
De Original score is op dit album duidelijk de minder aangename kant van het geheel. Die eerste dertien tracks geven wel een beeld van de muziek van Morricone, maar dat beeld is niet steeds aangenaam. De minder fraaie muziek neemt hierop een belangrijke plek in en vooral de beide tracks met spannende muziek ('The Chase' en de lange track 'The Fire') zijn niet erg prettig beluisterbaar.
Na de Original score volgen vanaf track 14 een aantal cues of muziekgedeelten zoals ze in de film zijn gebruikt. Hier klinkt de muziek al veel fraaier, vooral omdat de opbouw van de tracks veel aangenamer is. Daarbij is ook het aandeel fraaie tracks heel behoorlijk, veel meer dan op de Original score. Dan blijkt pas dat de score veel meer is dan alleen wat er op het magere album van de Original score is gepresenteerd in 1978.
En er is nog de tweede cd, waarop een groot deel van de door Morricone gecomponeerde muziek voor deze score is opgenomen. Hier vinden we de fraaie muziek die op de Original score duidelijk te weinig aan bod komt. Zo zijn er meerdere tracks met het hoofdthema, meerdere met het werkthema en meerdere met het liefdesthema. Daarbij zijn vooral de tracks met het liefdesthema erg mooi, maar ook het hoofdthema ligt prettig in het gehoor, al klinkt het wat melancholiek. Dat melancholieke geldt nog meer voor het werkthema, dat vooral een wat dramatischer toonsetting heeft.
Het is erg prettig dat de fraaie muziek op deze tweede cd een prominente plek heeft gekregen. Na de '1M1 Main Title' hoor je gelijk een van de mooiste tracks van de score, met een heerlijke optimistische kleur, wat vooral door de tokkelende gitaar komt.
Uiteraard zijn er ook de tracks die vooral suspence brengen, met creepy klanken of chaotische uitbarstingen in atonale tonen. Dit zijn duidelijk de minder aangename tracks, maar in verhouding zijn ze veruit in de minderheid. Dat was op de Original score heel anders.
Wat op deze tweede cd heel aardig is, is dat er een aantal tracks op staan met soundscape-muziek, die Morricone knap gemaakt heeft, zoals in '5M2 - Insect Noises' en in 'Ghost Voices'. Overigens is ook het begin van 'The Fire' te betitelen als soundscape, met snelle violen die de vlammen imiteren en illustreren. Deze aparte muziek is leuk om een keer te horen, maar erg prettig klinkt het allemaal niet.
Er hangt over de muziek een vrijwel continu aanwezige melancholie, waardoor je constant in een wat tragische stemming bent bij het beluisteren van de score. De muziek weerspiegelt eigenlijk al waar het verhaal naartoe kruipt en is daarmee toch wel beeldend gecomponeerd. Regisseur Malick is met de muziek van Morricone aan het schuiven geweest, zoals Morricone al verwachtte en zoals in zoveel films zo vaak gebeurt. Wat dat betreft blijkt muziek toch vloeibaarder te zijn dan je verwacht en een bepaalde muzikale sfeer kan bij meer beelden of scenes in een film passen. En die sfeer is soms heel erg aangenaam, maar ook vaak tragisch of dramatisch of spannend.
Ik heb de film niet gezien en blijkbaar is dit typisch zo'n score die je vooral gaat waarderen als je ook de film hebt gezien en die hebt beleefd als een indringende kijkervaring. Dat kleurt dan toch de muziek, omdat je bij het terugluisteren de beelden weer kunt oproepen. Voor mij geldt dat niet en overigens doe ik sowieso m'n best om filmmuziek los van de film te beoordelen en te recenseren, ook al heb ik de film wel gezien.
De score voor
Days of Heaven van Ennio Morricone is me niet helemaal meegevallen, maar deze FSM-uitgave bevat aanzienlijk meer muziek van de score en dan met name de meer aangename muziek, waarin de mooie thema's fraai naar voren komen. Vooral op de tweede cd zijn een flink aantal tracks erg mooi, met een licht melancholieke sfeer en muziek die vooral door strijkers wordt gespeeld. Daarnaast zijn een aantal tracks van minder aangename klanken voorzien of zelfs van atonale spanningsmuziek. En daartussen zitten dan nog een paar tracks die nogal dramatisch, of zelfs tragisch overkomen. Maar het aandeel aangenaam beluisterbare muziek is op dit uitgebreide album aanzienlijk beter dan op het Original album. De waardering voor dit FSM album komt dan ook met 76 uit 100 flink hoger dan de magere 62 punten voor de Original score.