Les 1001 Nuits


Music Box Records (3770002531600)
Film | Data wydania: 19/01/2015 | Uwolnienie filmu: 1990 | Format: CD
Edycja limitowana: 500 kopie
 

Zarejestruj się teraz!

Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!





 

# Tor Artysta/Kompozytor Czas
1.Les 1001 Nuits (générique)2:05
2.Ballade pour Jimmy2:42
3.Les jardins du Roi0:52
4.Déclaration de Sinbad1:01
5.Le harem2:09
6.La rencontre du Roi2:21
7.Le jeune marin1:54
8.Flots bleus1:47
9.Poursuite dans Bagdad**1:21
10.La capture d'Aladin*†1:51
11.La chambre royale3:07
12.À la rescousse*†1:28
13.Le désert*†3:14
14.La tempête*†1:41
15.La cage dorée*2:00
16.L'avion*2:14
17.La taverne**2:15
18.Shéhérazade et Sinbad prennent le large*1:24
19.Aladin amoureux1:48
20.Le navire*1:21
21.La sirène**2:12
22.L'histoire continue ainsi1:57
23.L'arrestation**1:17
24.Le retour du Roi / Les 1001 Nuits†2:26
25.Shéhérazade4:04
26.Le Roi acrobate2:09
27.Le tango du cheval2:18
28.Le manège1:26
29.Les 1001 NuitsRépétition d'orchestre*9:22
 65:46
Prześlij opinię Ukryj recenzje w innych językach

 

Les 1001 Nuits - 06/10 - Przegląd wersji Lammert de Wit, zgłoszone w (Holenderski)
De fantasie-comedyfilm Les 1001 Nuits is een film die slechts losjes gebaseerd is op het bekende verhaal van de Persische duizend-en-een nachten. De film is geregisseerd door Philippe de Broca en had nauwelijks enig succes, wellicht door de onzinnigheid van het verhaal. Het was de eerste film waarin Catherine Zeta-Jones een rol vervulde.
Het standaard verhaal gaat over de Kalief van Bagdad, die iedere dag trouwt met een nieuwe maagdelijke vrouw, die hij 's ochtends om het leven laat brengen nadat ze 's nachts met elkaar naar bed zijn geweest. Op een dag is Sheherazade de klos. Zij weet hoe de Kalief is en weet hem met spannende verhalen om de tuin te leiden, want haar verhalen duren tot de ochtend, zodat er geen tijd overblijft voor nachtelijke escapades. Ze weet dit 1001 nachten vol te houden.
In deze film echter weet Sheherazade (Zeta-Jones) steeds weer aan de kalief te ontsnappen met de hulp van een magische olielamp, die bewoont wordt door de geest Jimmy. Jimmy is door allah verbannen naar de twintigste eeuw en helpt Sheherazade steeds weer te ontsnappen met moderne middelen, zoals auto's en vliegtuigen. In de antieke tijd waarin ze leeft weet ze zo op 1000 en 1 manieren te ontsnappen aan de kalief, terwijl ze onderweg ontmoetingen heeft met o.a. Sinbad en Alladin...

Gabriel Yared componeerde voor deze fantasiefilm een score met invloeden uit allerlei bronnen. Het grootste deel van de film speelt zich af aan het Persische hof en Yared maakt op die momenten graag gebruik van oriëntaalse instrumenten, die er een Arabisch sfeertje aan geven. Dat betreft dan zowel de percussie als de strijkers en blazers. Vaak zijn tracks daarbij een mix van Oosterse instrumenten en normale orkestrale begeleiding, maar Yared gaat het ook niet uit de weg om sommige tracks volledig die Arabische sfeer mee te geven. 'La Chambre Royale' is daar een voorbeeld van, met alleen een Arabische viool en lichte handgeslagen percussie. De melodieën die Yared toepast in deze Arabisch getinte tracks zijn niet allemaal even aansprekend.

Dat geldt wel voor het aardige hoofdthema, dat regelmatig in verschillende tracks terugkomt. Dit hoofdthema heeft een soort melancholie over zich en is de ene keer rustig en een andere keer wat vlotter. De openings-titeltrack brengt dit thema al gelijk in een Arabische sfeer, waardoor het wat minder aanspreekt, maar in tracks die dat Arabische sfeertje niet hebben is het een heel aardige melodie. Ook de song 'Sheherazade' is op basis van deze themamelodie, maar heeft hier een nogal jazzy, wat funky setting en wordt gezongen door hoofdrolspeelster Catherine Zeta-Jones, die dit zeker niet onaardig doet.

De mooiste themamelodie is het liefdesthema, een subthema dat voor het eerst te horen is in 'Ballade pour Jimmy'. Het is een prachtige melodie, die voornamelijk door strijkers wordt gespeeld en een lieflijkheid over zich heeft, die past bij het thema. Ook dit thema komt nog weer terug in diverse tracks. Jammer alleen is dat dit thema vaak vrij kort in de verschillende tracks te horen is.

De muziek klinkt niet echt als voor een sprookjesfilm. Daarvoor is de muziek vaak wat te grillig en is het thema te melancholiek. Veel tracks hebben een behoorlijk spannende kleuring, waardoor de muziek nogal eens maar mager in het gehoor ligt.
Een wat vreemde track is 'La Taverne', waarin de synth in een nogal big-band-achtige jazzy kleuring wordt gepresenteerd. Wel een stijl waar je van moet houden om dit te kunnen appreciëren. Dit gedeelte van de track wordt omlijst met Arabische klanken. Geen fraaie track.

Een omslag in de score is te horen in de tweede helft. In de film gaat de kalief van Bagdad dan helemaal op in z'n hobby van het circus en stapt van z'n koninklijke niveau naar het volkse niveau. Yared verklankt dat in zijn score door het orkestrale te vervangen door de synthesizer en de melodieën te degraderen tot kermisniveau. De deuntjes die het dan worden doen duidelijk afbreuk aan de consistentie van de score, hoewel de score sowieso al enigszins het karakter heeft van een samenraapsel van stijlen. De tracks 'Le Roi Acrobate' en 'Le Tango du Cheval' maken dat er absoluut niet beter op. En dan volgt in 'Le Manège' nog het thema in een arrangement als draaimolendeuntje, als klap op de vuurpijl. Tsja.

Gelukkig neemt de suite van de laatste track ons weer mee op orkestrale klanken, zoals de titel van de track al vermeldt. Hierin speelt het melancholieke thema weer de hoofdrol.

Kortom, met Les 1001 Nuits heeft Gabriel Yared wellicht voor de film een toepasselijke score gecomponeerd. Maar om te beluisteren is het allemaal nogal aan de magere kant. Het hoofdthema is heel aardig en komt in veel tracks terug, maar het 'pakt' niet echt. Daarvoor is het te melancholiek en klinkt het net even te saai. Slechts een subthema is echt prachtig. Dat is het liefdesthema, dat slechts een paar keer veel te kort in de score te horen is. Verder zijn de verschillende tracks voorzien van een sterke Arabische kleur of een jazzy-funky kleur, zoals de song, of een kermisklank zoals in de voorlaatste tracks. Samen met de wat grillige spannende tracks maakt dat de score een beetje tot een allegaartje. Misschien dat anderen die een 'prettige variatie' noemen, maar mij ligt het niet zo. De waardering komt dan ook niet hoger dan 61 uit 100 punten.
En 1990, Philippe de Broca s’attaque à l’adaptation du recueil de contes arabo-persans Les Mille et Une Nuits, en prenant de nombreuses libertés scénaristiques, comme l’avaient déjà fait d’autres réalisateurs populaires avant lui (Jacques Becker en 1954 par exemple, avec son célèbre Ali Baba interprété par Fernandel), mais aussi tous les traducteurs occidentaux de ces contes depuis le XVIIIe siècle. Dans le film de De Broca, le récit-cadre (celui de la Sultane Shéhérazade contrainte de raconter un conte par jour afin de racheter sa vie) s’enrichit de la présence d’un astronome (Gérard Jugnot) qui, après avoir mis en doute l’existence d’Allah, se voit propulsé au XXe siècle, dans une maison typiquement londonienne.

Pour la musique, De Broca fait appel à Gabriel Yared, dont la partition symphonique – ample, généreuse et voluptueuse – exalte des thèmes que l’on pourrait qualifier de folklore imaginaire, dans une approche qui évoque l’École Nationale, ce courant musical en vogue au XIXe siècle. Cette idée est renforcée par le fait que des instruments traditionnels arabes viennent parfois se greffer à l’orchestre. Le thème principal est une sorte de romance noble et mystérieuse, un leitmotiv aux arrangements d’une délicatesse extrême. Ce thème fait aussi l’objet d’une chanson au parfum soul, interprétée par l’actrice principale du film, Catherine Zeta-Jones (dont c’est ici le premier rôle au cinéma). Par ailleurs, le second degré n’est pas absent de cette partition, puisqu’on y entend à plusieurs reprises un pastiche du célèbre thème de Lawrence d’Arabie de Maurice Jarre.
Mais Gabriel Yared, c’est aussi les synthétiseurs. Lorsque le Roi (interprété par Thierry Lhermitte) décide de quitter son habit d’homme d’État pour se consacrer à sa passion pour l’acrobatie et se produire dans des spectacles de cirque, le compositeur abandonne alors l’orchestre symphonique au profit d’un synthétiseur anachronique et charmant – tout comme le Roi abandonne sa stature autoritaire au profit d’une vie de bohème.
Avec la noblesse de l’orchestre symphonique et la beauté simple des sons synthétiques, la partition de Gabriel Yared rappelle donc, d’une part, l’architecture complexe de ce recueil de contes qui s’enchevêtrent à l’infini de façon grandiose, et d’autre part, elle fait écho à la simplicité et à l’aspect populaire des miniatures que forme chacun des contes.

Avec cet album des Mille et Une Nuits, Music Box Records a le plaisir de mettre pour la troisième fois Gabriel Yared à l’honneur, pour une partition à la fois populaire et exigeante, amusante et émouvante. Limitée à 500 exemplaires, cette nouvelle édition propose plusieurs morceaux inédits. Les notes du livret sont signées par Nicolas Magenham.

Inne wydania muzyczne Les 1001 nuits (1990):

1001 Nuits, Les (1990)

Ścieżki dźwiękowe z kolekcji: Limited Editions

Mighty Macs, The (2012)
21 Hours at Munich (2011)
Supernova (2010)
Untamed (2001)
Marie Ward (2001)
Norma Rae (2009)
Black Stallion, The (2009)
Madison (2005)
Stunt Man / An Unmarried Woman, The (2008)
Fall of the Roman Empire, The (2012)


Zgłoś błąd lub wyślij nam dodatkowe informacje!: Zaloguj się

 



Jeszcze