The Presidio


Film | Data wydania: 13/11/2014 | Uwolnienie filmu: 1988 | Format: CD
 

Zarejestruj się teraz!

Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!





 

# Tor Artysta/Kompozytor Czas
1.Main TitleAlternate2:05
2.The Lincoln/Patti Jean1:40
3.Car Chase4:32
4.Sgt. Garfield/Follow Me1:43
5.I’ll Call You/Tokarev Slug0:38
6.Empty Bottle/Phone Booth1:15
7.Chinatown Chase/The Car3:48
8.Your Fault0:45
9.Donna & Jay Revised3:10
10.Tailing Spota Revised No. 13:48
11.Waterhouse Fight9:00
12.Impatient To Say Goodbye/End Credits4:54
 
The Extras
13.Main Title Original Version2:05
14.The Lincoln Alternate0:12
15.Donna & Jay2:00
16.Tailing Spota Revised No. 23:48
17.March “National Emblem” (Edwin Eugene Bailey)1:11
 46:34
Prześlij opinię Ukryj recenzje w innych językach

 

The Presidio - 05/10 - Przegląd wersji Lammert de Wit, zgłoszone w (Holenderski)
De thriller The Presidio is geregisseerd door de bekende Peter Hyams (Capricorn One, Outland, End of Days). De film was maar matig succesvol. Het Presidio is een oudere legerbasis vlakbij de Golden Gate Bridge in San Francisco.
Het verhaal draait om het oplossen van een inbraak in het Presidio, waarbij iemand van de militaire politie en twee agenten zijn doodgeschoten. Jay Austin (Mark Harmon) gaat op onderzoek uit, maar treft Lt. Caldwell (Sean Connery) op zijn pad. Vanwege een gebeurtenis uit het verleden mogen beiden elkaar niet zo. Toch zullen ze moeten samenwerken om de moorden op te lossen. Daarbij lijkt een andere militair, Lawrence, een belangrijke rol te spelen. Hij is eerder al eens door Austin gearresteerd, maar werd door Caldwell de hand boven het hoofd gehouden. Nu lijkt hij weer betrokken te zijn. Austin en Caldwell ontdekken zo een verband met een aantal militairen die elkaar vanuit Vietnam kennen. Maar dan wordt hun belangrijkste aanknopingspunt Lawrence uit de weg geruimd...

De muziek voor deze thriller is van Bruce Broughton. Het was zijn eerste samenwerking met regisseur Hyams, met wie de meeste componisten na een keer niet meer willen werken. Maar Broughton deed dat opnieuw bij Narrow Margin en weer twee jaar later bij Stay Tuned. Hij zat toen een in z'n meest populaire periode van halverwege de tachtiger tot halverwege de negentiger jaren.

De film is een thriller en de score doet er alles aan om dat in je oren te knopen. De score opent met de 'Main Title', die het korte thema neerzet, of eigenlijk het themamotief, want het is een viertonig motief, wat je niet echt een themamelodie kunt noemen. De muziek is hier nog rustig met keyboardklanken die de motieven spelen in een wat dreigende setting. Dat zet zich door in de tweede track en ook verder in de score komt die kalme dreiging een aantal keren terug. De muziek is dan tamelijk minimalistisch en de dreiging ontstaat door de manier waarop het keyboard wordt aangeslagen, samen met de beperkte underscore. De motieven waarmee dat gebeurt samen met die underscore doen soms sterk denken aan Jerry Goldsmith's score voor Sleeping with the Enemy, die hij drie jaar later maakte.
De 'Main Title' is als openingstrack een alternatieve versie van de 'original', die na de eigenlijke score als dertiende track op het album staat. Er zit weinig verschil tussen beide tracks. Er zitten wat timingverschillen in en de piano speelt op het einde van de original versie wat vaker tijdens de intermezzo's. Daarmee is de original versie net iets fraaier.

In een flink aantal tracks is de toon echter heel anders dan in de openingstracks. Met name in de 'chase-tracks' en in de lange track 'Waterhouse Fight' gaat de score over in de actiethrillermode en krijgt de muziek veel meer snelheid en klinkt de muziek vaak wat meer chaotisch. Het tempo ligt hoog en de muziek heeft dan een zwaarder ritmisch karakter die de film op een wat aggressievere manier probeert voort te stuwen. De percussie speelt daarin een belangrijke rol, maar die is vooral elektronisch en de gebruikte drumpads klinken nogal gedateerd. Daarbij is het melodische gehalte van de muziek sowieso al vrij laag, maar dan helemaal, waardoor de beluisterbaarheid van de score los van de film er niet beter op wordt.

Behalve orkestrale muziek is de score ook van de nodige elektronische instrumentatie voorzien. Die elektronische muziek was in die tachtiger jaren tijd wellicht bijna een verplichte toevoeging om een score 'modern' te laten zijn, maar tegenwoordig klinkt het allemaal nogal gedateerd, met name de percussie. Die percussie klinkt niet alleen nogal kunstmatig, maar ook af en toe nogal kil en industieel.

Een duidelijk afwijkende track is 'Donna And Jay', zowel in de originele versie als vijftiende track, als in de langere 'revised' versie als negende track. Hier wordt een rustige melodie neergezet, die na verloop van de track een licht romantisch tintje krijgt, maar die gelijk ook een donkere kleuring over zich heeft, waardoor de spanning steeds toch voelbaar blijft. De elektronische klank doet de track echter geen goed. De revised versie speelt het meer romantische gedeelte nog wat langer door. De eerste twee minuten van de revised track komen overeen met de original track, op een paar kleine instrumentatieverschillen na.
Dan staan er ook nog twee versies op het album van de track 'Trailing Spota'. De revised 1 versie komt overeen met de versie die ook op de original score staat. De revised 2 versie wijkt hier echter duidelijk van af. Deze laatste is veel scherper van toon en is ook spannender gearrangeerd. Deze track spreekt daardoor veel krachtiger dan de andere versie. Qua melodie en prettige beluisterbaarheid houdt het nog steeds niet over, maar de revised 2 versie is duidelijk de betere.

De twaalfde track sluit eigenlijk de originele score af en doet dat met de combitrack 'Impatient to say Goodbye/End Credits'. Dit is de enige meer symfonische en harmonische track, waarin het themamotief verder wordt uitgewerkt. De hoorns spelen dit themamotief op een underscore van mooie glijdende violen en daarmee is dit eigenlijk de enige track die de spanning en dreiging losgelaten heeft en daarmee is dit met voorsprong de fraaiste track van het album.
Dat album sluit af met een korte mars-track. Hier speelt een fanfareband met een heel natuurlijke klank, alsof het niet in een studio is opgenomen, maar zoals het in het begin van de film kort te zien is, al marcherend in de optocht. Een aardige bonustrack, zonder de spanning en dreiging van de rest van de score.

Kortom, met The Presidio heeft Bruce Broughton voor de film een uitstekende score geschreven. De score voor deze thriller is vooral voorzien van spanningsmuziek, die enerzijds een soort kalme dreiging verklankt, maar anderzijds ook stevige up-tempo actiespanning bevat. Melodie is echter maar beperkt aanwezig, op een aantal motieven na. Die kun je misschien als 'thema' benoemen, omdat ze af en toe terugkomen in de score, maar een echt melodisch thema is het zeker niet. Behalve de spannende actiemuziek heeft ook de rustige muziek steeds een dreigende kleuring, waardoor ook die muziek toch minder aanspreekt. Alleen de aftitelingstrack is erg fraai, omdat Broughton hier de spanning en dreiging heeft vervangen door een gevoel van opluchting en optimisme in een mooie orkestrale en melodische track. Toch kan die ene track de score niet meer redden en als je van meer melodieuze muziek houdt, met een fraai en gedragen of heroďsch thema, dan kun je deze score beter links laten liggen. Mijn waardering voor deze expanded versie van de score is dan ook niet zo hoog, mede door de alternatieve tracks die vaak vrijwel identiek zijn aan de originelen en meestal nauwelijks iets toevoegen. Het totaal komt daarom niet hoger dan 53 uit 100 punten en dat is net iets lager dan de waardering voor de The Presidio Original score.
Premiere release of exciting Bruce Broughton soundtrack from Peter Hyam's military crime thriller, set in San Francisco, starring Sean Connery, Mark Harmon, Meg Ryan. First of three pictures Broughton scored for Hyams, this one gave composer opportunities to write both strong main theme plus pulse-quickening action. Broughton launches with introspective, transparent four-note motif then moves to lean trumpet figure. Both ideas are reflective, offering cohesion that holds score together. Interestingly, brief trumpet idea is suggested throughout score but finally emerges into fully resplendent theme just once, for richly sonorous ending. But melody steps aside when action takes over. For chase sequences, Broughton creates propulsive rhythmic figures, then adds energetic, zigzagging staccato figures for trumpets in unison. Riveting trumpet parts playing above the fray are literally tour-de-force! Entire score plus alternates are presented courtesy Paramount Pictures. Sessions were made onto 32-track digital tape by Armin Steiner, then mixed directly to both digital and analog two-track stereo tape. Results are incredibly crisp, detailed! Special mention is due Broughton's recording of Edwin Eugene Bagley's famous 'National Emblem' march. Stirring piece opens the film, Broughton records it outdoors for resounding, patriotic feel. A rewarding 'extra'! Bruce Broughton conducts. Intrada Special Collection CD available while quantities and interest remain!

Inne wydania muzyczne The Presidio (1988):

Presidio, The (2002)


Zgłoś błąd lub wyślij nam dodatkowe informacje!: Zaloguj się

 



Jeszcze