The Iron Giant


Colosseum 24/08/1999 CD (4005939606220)
Varčse Sarabande 24/08/1999 CD (0030206606225)
Film Uwolnienie filmu: 1999
 

Zarejestruj się teraz!

Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!





 

# Tor   Czas
1. The Eye of the Storm 2:31
2. Hogarth Hughes 0:21
3. Into the Forest 3:34
4. The Giant Wakes 1:25
5. Come and Get It 1:46
6. Cat and Mouse 0:56
7. Train Wreck 1:05
8. You Can Fix Yourself? 1:18
9. Hand Underfoot 2:00
10. Bedtime Stories 2:26
11. We Gotta Hide 0:50
12. His Name is Dean 0:48
13. Eating Art 0:43
14. Space Car 0:59
15. Souls Don't Die 4:09
16. Contest of Wills 4:36
17. The Army Arrives 1:34
18. Annie and Dean 1:19
19. He's a Weapon 2:43
20. The Giant Discovered 4:29
21. Trance-Former 4:25
22. No Following 4:02
23. The Last Giant Piece 1:46
 49:45
Prześlij opinię Ukryj recenzje w innych językach

 

The Iron Giant - 07/10 - Przegląd wersji Lammert de Wit, zgłoszone w (Holenderski)
De Amerikaanse animatiefilm The Iron Giant vertelt een Science Fiction verhaal gebaseerd op een kinderboek van Ted Hughes en is geregiseerd door Brad Bird, en het was daarmee z'n regiedebuut. Later zou Bird voor Pixar prijzen winnen met The Incredibles en Ratatouille. De film is een combinatie van traditionele animatie en computeranimatie en zou oorspronkelijk een soort musical worden, waaraan Pete Townshend zou meewerken. Bird zag echter af van de film als musical. Critici waren vol lof over de film, maar toch deed het de kassa's van de bioscopen maar beperkt rinkelen, vooral vanwege veel te weinig publiciteit. Een paar jaar geleden is de film herzien en opnieuw uitgebracht.
Het verhaal speelt zich af aan het eind van de vijftiger jaren van de vorige eeuw, nadat de Russen een Spoetnik-satelliet hebben gelanceerd. Uit de ruimte komt iets dat op aarde valt en de negenjarige Hogarth gaat op onderzoek uit en vindt een enorme robot. Maar die robot heeft metaal nodig als eten en heeft in een hoogspanningsleiding gehapt, waardoor hij nu onder spanning staat. Hogarth lukt het om dat af te schakelen en weet vriendschap met de robot te sluiten. Dan blijkt ook dat de robot vanzelf herstelt als hij beschadigd raakt. Maar dan komt de overheid achter het bestaan van de robot...

De muziek bij deze hooggewaardeerde en gevoelige film is van Michael Kamen, die een Annie-Award won voor zijn score, de enige die hij maakte voor een animatiefilm. Regisseur Bird had Kamen gevraagd om een vol orkestrale score en Kamen heeft zich daar keurig aan gehouden. In die jaren was Kamen nogal betrokken in projecten buiten de film-muziek, waaronder het componeren van symfonieën, geďnspireerd door de klassieke componisten. Maar of je dat ook zo duidelijk terug hoort in de score voor deze film is de vraag.

Het vol orkestrale karakter van de score wordt maar heel beperkt aangevuld met enkele elektronische toevoegingen. De score die Kamen heeft gecomponeerd komt echter nauwelijks over als een symfonie, waar hij de muziek op gebaseerd zou hebben. De muziek is dan wel vol orkestraal, maar een flink deel van de score is nogal onrustig gecomponeerd en gearrangeerd. Bij dat nogal onrustige, soms zelfs wat grillige karakter van veel tracks komt nog dat de melodieën daar onder te lijden hebben.

Het album opent met 'The Eye of the Storm', wat een van de mooiere en meer symfonische tracks is, hoewel je geen meeslepende strijkerarrangementen hoeft te verwachten. Bombastische orkestrale uitbarstingen des te meer, maar die blijven dan nog mooi binnen het harmonische.
De track 'Hogarth Hughes' brengt het thema voor het hoofdpersonage. Een thema is het niet echt, meer een aantal motieven die nauwelijks blijven hangen en die ook nauwelijks herkenbaar in de score terugkomen. Wel is dit een van de wat rustiger en verhalender tracks, net als 'Come and Get It', You can Fix Yourself?', 'Bedtime Stories' of 'Souls don't Die'. De grilligheid en heftigheid ontbreekt hier en daarmee horen deze bij de fraaiere tracks van de score.

Kamen staat bekend als een componist die prachtige en meeslepende melodieën en arrangementen kan maken, in de voor hem nogal typerende stijl met een underscore van strijkers in een arpeggio-stijl. Maar die bijzonder fraaie eigen stijl komt maar beperkt voor op deze score. Eigenlijk hoor je alleen in het erg fraaie 'Bedtime Stories' en 'The Giant Discovered' iets van die stijl terug.
De muziek is veelal vooral spannend of zelfs actiegericht en meer intieme of emotionele tracks zul je dan ook maar beperkt tegenkomen. 'Souls don't Die' is een van die fraaie uitzonderingen.
Het hoofdbestanddeel van de muziek is duidelijk gecomponeerd in een enigszins bombastische, maar wat grillige stijl, die soms zelfs naar het chaotische neigt. Dat maakt de aantrekkelijkheid van de muziek er dan niet beter op. Daarbij speelt mee dat die grilligheid de melodieën tegenwerkt.
Een extra nadeel is dat die redelijk beperkte melodielijnen steeds ook nog verschillend zijn en nauwelijks op elkaar lijken. Alleen die wat onrustige arrangement-structuur en vooral ook Kamen's typerende klankkleur loopt als een soort constante factor door in de muziek. Omdat Kamen geen gebruik heeft gemaakt van specifieke thema's ontbreekt in de muziek een soort eigenheid die het als geheel bij de film laat horen. Qua melodie zijn het eigenlijk allemaal losse tracks, die het elk van hun eigen inhoud moeten hebben. Wel heeft Kamen beide hoofdpersonages in de film een soort eigen motiefje meegegeven, maar dat is te weinig om van thematiek te kunnen spreken.

Veel tracks zijn nogal grillig gecomponeerd, maar Kamen heeft de score toch ook wel voorzien van fraaie en vol orkestrale, melodieuze muziek, vooral meer naar het einde van de score. Die tracks liggen zonder meer erg prettig in het gehoor en stuwen de waardering toch flink omhoog.

Een aparte gewaarwording is dat Kamen binnen het geheel van deze score een paar wat jazz-achtige tracks heeft meegenomen. Het is een soort vijftiger jaren jazz-stijl, die voor de film gekoppeld is aan een personage en de tijd waarin het verhaal speelt. Maar deze muziek past toch niet echt goed in het geheel van de score en verstoort een beetje de 'luisterflow'. Met name de tracks 'We gotta Hide' en 'Eating Art' laten die jazzy stijl duidelijk horen.
Een andere wat afwijkende stijl die Kamen toepast is de meer militaire kleuring in sommige tracks. Dit is ook wel logisch, want die tracks hebben betrekking op de inzet van het leger in de film en daarmee ook in de score. Snare-drums en fluiten in een marstempo vormen dan de belangrijkste elementen. Deze tracks doen het wel goed in het geheel van de score.
Apart is ook de afsluitende track 'The Last Giant Piece'. De track begint fraai orkestraal en loopt uit naar een bijzonder fraaie vol orkestrale harmonische climax. Na een minuut valt er een stilte, waarna een soort hoempa-song zonder muzikale begeleiding het album afsluit. Dat zorgt na zo'n prachtige climax toch een beetje voor een anti-climax.

Het luisteren naar deze score levert een wat gemengde ervaring op. Enerzijds hoor je duidelijk de kracht van Kamens muziek en de bijzonder fraaie arrangementen die regelmatig naar boven borrelen, soms meeslepend, soms prachtig vol orkestraal en bombastisch. Anderzijds hoor je tracks die verder juist heel onrustig of grillig zijn in de spanning die ze moeten versterken in de film. De score is toch wel overwegend te karakteriseren als grillig bombastisch, met veel spanningsverhogende muziek die de melodieën wat laat ondersneeuwen. Het aantal tracks dat voor een aangename luisterervaring moet zorgen is toch net wat te beperkt om de waardering naar een duidelijk hoger niveau te trekken, die daarmee uitkomt op 74 uit 100 punten.
The Iron Giant - 10/10 - Przegląd wersji Tom Daish, zgłoszone w (Język angielski)
It is depressing when really great films don't get the audience they deserve because of poor advertising. One such victim was the terrific animated version of the Ted Hughes story, The Iron Giant. Unlike the Disney approach of saturation advertising, Warner Brothers released the film with little fanfare, even though it received great to rave reviews. The story is an ET, boy meets alien visitor tale, the kind of meeting that would almost certainly speak volumes to a composer like Michael Kamen. In some ways, it's easy to be initially disappointed with Kamen's music, but repeated listens reveal the myriad of melodies and ideas; this is not just a simple and sappy kids score, but a wonderful, inventive and dramatic score. Most composers unused to animation claim to approach the material as though it were live action, but this isn't often confirmed by the results, but by and large, Kamen really does treat the film as though it were a live action film. This is not to say that there aren't playful moments, but neither is it silly or frivolous.

The opening Eye of the Storm swirls up to a high brass hit and bounces around menacingly in a great piece of musical mimicry, setting out Kamen's masterful use of orchestral texture from the word go. Kamen's grasp of orchestral texture is complete and instruments are used inventively in a way that allows the listener to appreciate personality and timbre of each instrument rather than coming off as a homogeneous lump of strings and brass. Hogarth Hughes introduces a motif for the hero with a sprightly, but lilting twinkling motif that counterpoints the theme itself. The ensuing cues feature some highly entertaining cat and mouse music, plinking strings, the occasional woodwind motif as well as a some heavily percussive stomping in the aptly titled Cat and Mouse. This four note motif is used several times to represent the giant, although some appearances (such as in His Name is Dean) are quite subtly worked in. A few of the central cues have a tendency towards brevity and the score loses a little of its cohesion, but to little serious detriment.

A touching boy meets metal giant robot story isn't complete without some bonding moments accompanied by rich strings and this is provided in a highlight cue, Bedtime Stories which starts gently and gradually transforms into a light hearted and spine tingling scherzo by the end. The few light and jazzy interludes many have seen as a musical misstep, but they represent junk dealer/artist that Hogarth befriends and the era splendidly. It is in the much later tracks from The Army Arrives does the finale begin to spin out with some terrific action as well as some moments of pathos and drama. The twelve minute tour de force that comprises The Giant Discovered, Trance-Former and No Following are undoubtedly the best moments of the score. The Last Giant Piece is a brief coda that closes with a nicely upbeat touch.

There is a wonderful balletic feel to the entire score, indeed, with a little tightening and arranging, it forms an almost perfect musical depiction of the story. Kamen makes you work a little to hear all the detail, but once all the motifs are picked out, the score's rich texture becomes obvious. As mentioned, the central, shorter tracks aren't as beautifully flowing as the best parts, but those passages parts are some of the best music I've heard in an animated film. There are some heart breaking moments, some amusing ones and a few terrifically exciting moments; that coupled with a superb fidelity recording and truly fantastic orchestral performance this is an album not to be missed, or dismissed on first hearing if it seems hard to get to grips with. Give it time to grow on you and great pleasure can be had from it and those spine tingling moments you get with all the best music will make you feel like a kid again.

Inne wydania muzyczne The Iron Giant (1999):

Iron Giant, The (1999)
Iron Giant, The (2011)
Iron Giant, The (2014)
Iron Giant, The (2014)
Iron Giant, The (2017)
Iron Giant, The (2016)
Iron Giant, The (2021)
Iron Giant, The (2022)
Iron Giant, The (2022)
Iron Giant, The (2022)

Ścieżki dźwiękowe z kolekcji: Animation

Luminous Visions (1998)
Gungrave O.S.T. uno: “righthead” (2004)
Finding Nemo (2003)
Roi Lion, Le (1994)
Strings (2004)
Songs and Story: Cars (2010)
金環蝕~山藍紫姫子の世界 (1995)
Toy Story 2 (1999)
Robot Carnival (1987)
Incredibili Avventure (2006)


Zgłoś błąd lub wyślij nam dodatkowe informacje!: Zaloguj się

 



Jeszcze