The Thomas Crown Affair


Ark 21 (0618681004929)
Pangaea
Film | Rok: 1999 | Uwolnienie filmu: 1999 | Format: CD, Pobieranie
 

Zarejestruj się teraz!

Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!





 

# Tor Artysta/Kompozytor Czas
1.Windmills of Your MindSting4:17
2.SinnermanNina Simone10:19
3.Everything is Never Quite EnoughWasis Diop4:32
4.Caban La Ka KratchieGeorge Fordant4:06
5.Black & White X 51:22
6.Never Change1:20
7.Meet Ms. Banning1:26
8.GoodnightBreaking & Entering3:41
9.Glider Pt. 12:05
10.Glider Pt. 21:32
11.Cocktails1:36
12.Quick Exit1:28
 37:43
Prześlij opinię Ukryj recenzje w innych językach

 

The Thomas Crown Affair - 06/10 - Przegląd wersji Lammert de Wit, zgłoszone w (Holenderski)
Het verhaal van de film draait om de speciale liefhebberij van Thomas Crown (Pierce Brosnan). Omdat hij super rijk is kan hij met geld bijna alles krijgen en om wat spanning in z'n leven te brengen steelt hij op een ingenieuze manier kostbare kunstvoorwerpen. Maar detective Banning (Rene Russo) verdenkt hem, ondanks dat ze geen bewijzen heeft. Door hem te verleiden probeert ze de waarheid te achterhalen, maar daarmee lijkt ze tegelijk zijn prooi te worden...

The Thomas Crown Affair is een intrigerende en tegelijk spannende film, zonder dat er doden vallen, of zelfs maar geschoten wordt. Het spannende zit hem in het ingenieuze van de diefstallen en de manier waarop Crown steeds de dans weet te ontspringen en de museumbeveiliging op een dwaalspoor weet te zetten. Vooral als hij Banning belooft om een schilderij weer terug te zullen brengen, zit je op het puntje van de stoel om te zien hoe hij dat 'flikt'. Een geweldige film, die voorzien is van muziek door Bill Conti.

De soundtrack op het album opent met een viertal songs, waarvan de eerste het bekende The Windmills of your Mind is, dat op een trage jazzy manier door Sting wordt vertokt. Die trage jazzy stijl van Sting maakt de op zichzelf fraaie song nogal zeurderig. De tweede song wordt gezongen door Nina Simone en is het mij onbekende Sinnerman. Het is gelijk het langste stuk van het album. Ook deze song wordt in een wat jazzy stijl gebracht, maar dan op een hele vlotte manier en Nina Simone doet dat op zich aansprekend. De song is best redelijk, wat vooral komt omdat de song een erg fraaie melodie voor het refrein heeft. Daarbuiten is de song veel minder, want de song wordt dan op een veel meer jazzy stijl gebracht, met daarvoor typerende pianomuziek, drum en bas. De song zeurt niet, maar van de stijl moet je wel houden.
De derde song, Everything is never quite enough, heeft een iets Afrikaanse tint, die wel wat aan songs van de zanger Seal doet denken. De vrouwelijke tegenstem komt fraai uit tegen de donkere mannenstem. Een mooie song.
Caban La Ka Kratchie is weer van een heel andere soort. Deze song klinkt veel meer Cubaans-Mexicaans, een beetje zoals de Gypsy Kings. De gitaar speelt een redelijke rol, maar ook de accordeon en lichte percussie spelen een rol. De zang is fraai met een Mexicaans mannengroepje, waar de lead-zanger doorheen zingt (of soms praat). Een vrolijke song, maar het is wel steeds hetzelfde melodietje dat voorbij komt en dat maakt het wat eentonig.
Vanaf de vijfde track begint de scoremuziek van Bill Conti. Waar met name de eerste twee songs al een jazzy stijl hadden, heeft ook Conti de score een lichte jazzy stijl meegegeven, die uitstekend past bij de sfeer van de film. De overwegend korte tracks hebben vrijwel allemaal een wat lounge-achtige kleuring met een jazzy tint. De piano speelt een behoorlijke rol in een aantal tracks. Met name Black and White X 5 en Never Change hebben vlotte pianomuziek als hoofdmoot. Die snelle tonen geven de tracks tegelijk de nodige spanning mee, zonder dissonant te worden. Ook in beide Glider tracks werkt Conti dit op die manier uit.
Cocktails is een meer typerende jazz track. De overige drie tracks zijn vooral jazzy getint met een lounge sfeer, wat traag voortkabbelend, waardoor ze soms wat zeurderig klinken. Quick Exit is ook zo'n track en sluit daarmee de score op een rustig ontspannen, maar saaie manier af.

Kortom, Bill Conti heeft een wat saaie score neergezet voor deze spannende film. Het lijkt wel of de platenmaatschappij alleen de tracks van de rustige momenten in de film om het album heeft geplaatst. Daardoor is de muziek niet erg aansprekend en wat zeurderig, wat mede komt door de jazzy stijl van de meeste tracks.
Als je van die jazzy stijl houdt, dan zullen ook de eerste twee songs je wel bevallen. Mij liggen de derde en vierde song beter, maar die halen het geheel niet voldoende omhoog.
The Thomas Crown Affair - 06/10 - Przegląd wersji Tom Daish, zgłoszone w (Język angielski)
Bill Conti's score to this remake of a Steve McQueen vehicle receieved almost as much criticism as it did praise. Some said that it didn't fit in the film at all while others, like myself felt that it provided a nice breath of fresh air and a nicely retro scoring style. The film itself was entertaining with Brosnan and Russo being calmly sexy and while they probably don't have as much chemistry as the original pairing, it still worked very well. Of course the robbery scenes were superly crafted and fascinating to watch. Sadly the album gives short shrift to Conti's excellent score, reducing it to a mere 15 minutes after four reasonable (and well placed) songs, but there are neither enough songs for the casual listener nor enough score for the film music fan.

Conti's score is crafted around repeating piano motifs and some interesting piano duets which weave there way through the orchestra. Black & White openings with a repeating piano note, onto which a short motif is added and then another until there is a harmonic undercurrent onto which a simple, but enjoyable theme is grafted. I am convinced that the opening credits were longer than this, so this means it is either a cut down version or just a short version of the credits music that was tracked into the film later on. These motifs appear several times in the score, most notably in the centrepiece gliding cues. These were both superbly shot (making gliding seem fast and exciting when it is usually considered slow and relaxing) and superbly scored. Conti's kinetic mixture of piano and string motifs playing off each other fit like a glove. Aside from this pseudo Michael Nyman with tunes music, the rest is pretty much made up of various jazzy inflected pieces. Never Change starts with a kind of sophisticated, modern jazz combo (which quickly and painlessly moves into the aforementioned piano motifs). Meet Ms Banning is more what might be deemed as late night, smoky jazz club type of laid back thing. The final (and very brief cue) reminds me of the kind of Jerry Goldsmith jazz that appears during the quieter moments of his cop drama scores such as LA Confidential although Conti's music is quite a bit warmer and less abrasive.

Generally a disappointing release of a good score. Had there been half an hour of score and half an hour of songs then everyone would have been happy (well, happier anyway), but as it stands it is difficult to recommend the score unless you know you're going to like the songs. Anyone who is desperate to hear Conti's score is going to just about get into it and then realise that it's finished, thus turning into a wholly dissatisfying experience all round. The rating reflects the overall album since the songs are quite good and Conti's score is good to excellent most of the time and had it been longer would certainly have received a higher rating. Difficult to recommend as an album, but easy to recommend on just musical terms.

Inne wydania muzyczne The Thomas Crown Affair (1999):

Thomas Crown Affair, The (1999)


Zgłoś błąd lub wyślij nam dodatkowe informacje!: Zaloguj się

 



Jeszcze