Dit is de zevende recensie uit de Maurice Jarre serie.
Vorige:
DreamscapeVolgende:
Gorillas in the MistDe Amerikaanse dramafilm
Enemies, A Love Story is geregisseerd door Paul Mazursky (An Unmarried Woman, Tempest, Down and Out in Beverly Hills), die zijn film baseerde op het gelijknamige boek van Isaac Bashevis Singer over Holocaust-overlever Herman Broder. Mazursky, die zelf van Joodse origine is, schreef mee aan het scenario en won met zijn film diverse nominaties, waaronder drie Oscar-nominaties. Het bioscoopbezoek viel echter tegen en de film kwam dan ook niet uit de kosten.
Het verhaal draait om Herman Broder (Ron Silver), die als Jood de tweede wereldoorlog in Polen overleefde. Zijn vrouw en kinderen zijn toen door de Nazi's afgevoerd naar een concentratiekamp. Na de oorlog trouwt hij vervolgens met Yadviga (Margaret Sophie Stein), de vrouw die hem in Polen verzorgde. Ze vertrekken naar New York, maar oorlogstrauma's spelen Herman parten, vooral wanneer hij in contact komt met een Joodse vrouw die ook de oorlog overleefde. Ze beginnen een affaire. Maar dan blijkt z'n eerste vrouw Tamara (Angelica Huston) eveneens de oorlog overleefd te hebben...
De muziek bij dit dramatische verhaal is gecomponeerd door Maurice Jarre, die er een nogal wisselende, maar wel volledig orkestrale score voor maakte.
Het album opent met de muziek voor het hoofdpersonage Herman. De track is een soort suite die bestaat uit verschillende delen. Het opent met een up-tempo marsachtig deel, die bijna BigBand proporties heeft, met daarin een wat Hebreeuwse kleuring, die je niet alleen in de melodie, maar ook in het arrangement terughoort. De diverse blaasinstrumenten wisselen elkaar vlot af, maar dat maakt de muziek toch wat rommelig. Na zo'n twee minuten gaat de muziek over in een soort klaagzang, met een mooie melodie, waarbij aanvankelijk een hoorn en later een dwarsfluit de melodie speelt. Weer anderhalve minuut later wordt het een soort menuet, die iets vlotter is en waarin dwarsfluit en cello om elkaar heen spelen. De melodie spreekt echter minder aan dan in het tweede deel. De laatste minuut komt het fraaie meer elegische deel weer terug.
De tweede track verloopt op een vergelijkbare manier, ook als een soort suite, die min of meer vlot begint en vervolgens overgaat in een trager deel met dwarsfluit en piano. Na bijna drie minuten gaat het weer up-tempo, om ruim een halve minuut later steeds afwisselend vlot en traag een volks deuntje te spelen, op een staccato-achtige manier, alsof het om een komedie gaat.
Ook de beide laatste tracks werken als suites, waarin verschillende stijlen voorkomen, maar die stijlen hangen allemaal nogal dicht aan tegen het deuntjesgenre. Dat maakt dat ook deze tracks nauwelijks aanspreken.
De track 'Tamara' begint met heldere, maar trage pianoklanken op een underscore van een wat matte viool. De melodieën zijn eveneens wat aan de matte kant en spreken nauwelijks tot de verbeelding. Dat geldt niet alleen voor 'Tamara', maar eigenlijk voor alle tracks. Steeds blijven de melodieën wat hangen in iets wat tussen vrolijk en dramatisch in hangt, zonder echt tot bloei te komen.
De arrangementen blijven daarbij voortdurend wat in de deuntjessfeer hangen, de ene keer wat sterker dan de andere keer, maar het wordt na verloop van het beluisteren toch wel wat storend, omdat de muziek daardoor steeds wat simplistisch overkomt. Wellicht zal het allemaal prima bij het verhaal van de film passen, maar los van de film spreekt de muziek eigenlijk helemaal niet aan, ondanks dat de muziek best wel melodieus en gemakkelijk in het gehoor liggend gepresenteerd wordt. Dat komt allicht mede door het wat Hebreeuwse karakter van de muziek, wat vanwege het filmverhaal wel goed voorstelbaar is.
Kortom, met zijn score voor
Enemies, A Love Story heeft Maurice Jarre wellicht een voor de film prima score afgeleverd, maar om los van die film te beluisteren is duidelijk geen onverdeeld genoegen. Dat komt vooral door het volkse karakter van de muziek, met daarin een Hebreeuwse kleuring. Dat geeft een soort tragiek aan de muziek, terwijl het oppervlakkig gezien vrolijk klinkt. Dat volkse karakter laat de muziek klinken alsof het deuntjes zijn, die soms zelfs wat simplistisch overkomen, met veel staccato-achtige ritmische klanken en wat magere melodieën. De waardering komt dan ook niet hoger dan slechts 52 uit 100 punten.