Jack Ryan: Shadow Recruit

De Amerikaanse film Jack Ryan: Shadow Recruit is een actiethriller die geregisseerd is door Kenneth Branagh, nadat vanwege allerlei productiemoeilijkheden diverse andere regisseurs afhaakten. Er zijn al meerdere Jack Ryan-films, een personage uit de spannende boeken van de inmiddels overleden auteur Tom Clancy, maar deze film begint eigenlijk weer bij het begin, hoe Jack bij de CIA terecht gekomen is, waarmee het de bedoeling was dat er ook vervolgfilms opgenomen zouden gaan worden. In de pers is de film redelijk ontvangen en ook aan de kassa's van de bioscopen deed de film het behoorlijk goed, maar kennelijk niet goed genoeg voor een vervolg. Wel volgde er in 2018 een tv-serie.
Het verhaal begint wanneer de Amerikaanse Jack Ryan (Chris Pine) als marinier naar Afganistan gaat, waar hij na een helicoptercrash twee maten weet te reden. Thuis wordt hij in het ziekenhuis opgelapt door de medisch studente Cathy Muller (Keira Knightley), die hem zo weet aan te sporen dat hij weer lopen kan en met wie hij een relatie krijgt. Vervolgens wordt hij door een zekere Thomas Harper (Kevin Costner) ingelijfd bij de CIA voor financiële analyses. Jaren later ontdekt hij zo een enorme Russische financiële truc om markten te beïnvloeden, waarbij een zekere Viktor Cherevin (regisseur Branagh zelf) een grote rol speelt. Ryan vliegt naar Moskou om Cherevin te ontmoeten en op zoek te gaan naar diens plannen om de markten te ontwrichten. Dan blijkt ook zijn verloofde Cathy daar te zijn en lijkt hun relatie roet in het eten te gooien...

Waar je regisseur Branagh ziet, daar is zijn vriend en filmmuziekcomponist Patrick Doyle nooit ver weg en dat is ook bij deze film het geval. Toen ik niet lang geleden deze spannende film op tv gezien heb, kreeg ik in eerste instantie de indruk dat de score uit de stal van Zimmer & co kwam, terwijl ik eigenlijk wel wist dat Doyle de muziek gecomponeerd had.
De film is natuurlijk een spannende en moderne thriller, met een hoop technologische poespas, dus Doyle kon niet aankomen met de meeslepende muziek waar hij bekend van is. En dat is al voor meer grote actiescores van Doyle het geval, zoals ook voor zijn grootschalige scores voor bombastische actiefilms als Thor en Rise of the Planet of the Apes.

Toch probeert Doyle zoveel als maar mogelijk is zijn mooie melodieuze klanken in de scores te verwerken. Maar in deze spannende actiefilm werkt dat natuurlijk niet in de vele thrillerscenes. Voor die scenes heeft Doyle dan ook stevig uit een ander vaatje getapt, wat overigens muziek oplevert die wat meer standaard klinkt zoals vele componisten dat voor thrillers maken. Toch hoor je regelmatig wel dat Doyle zelf aan de basis van die tracks staat. Het album bevat vrij veel muziek van deze toch wat stereotiepe thrillerstijl, hoewel dit allemaal in goed overleg met regisseur Branagh gegaan is, die zelf ook die wat modernere elektronische stijl beter vond passen bij dit type thriller. Overigens is Doyle vele maanden bezig geweest met z'n score, waar hij ruim de tijd voor kreeg.
Veel typische thrillertracks laten een beperkte orkestrale achtergrond horen, waardoor er steeds toch een bepaalde kleuring door de muziek heen schemert, die het net even iets aangenamer maakt.

Maar gelukkig ontbreekt de meeslepende muziek, waar Doyle om bekend staat, niet. In een flink aantal tracks pakt hij uit met een prachtig thema, dat in een aantal tracks terugkomt als hoofdmotief voor de score.
De instrumentaties zijn vaak een combinatie van akoestische orkestrale instrumenten en elektronische klanken, waarbij de muziek bij de spannende scenes vooral bestaat uit pulserende strijkers en stevige percussie, gecombineerd met een flinke hoeveelheid elektronische klanken en vaak ook snelle elektronische percussie. Soms zijn die spannende tracks behoorlijk aan de minimalistische kant, waardoor er meer een spannende sfeer gecreëerd wordt, waarin vooral de dreiging centraal staat. Toch zijn eigenlijk de meeste spannende en actietracks prima te verteren.
De score bevat een aantal tracks met prachtige melodieuze arrangementen, die vrijwel geheel orkestraal zijn uitgevoerd. Maar ook heerlijke pianomuziek op lichte underscore van violen ontbreekt niet, zoals in de tracks 'The Activation' of 'The Engagement', en zelfs een groot mannenkoor wordt ingezet om de Russische sfeer te versterken, zoals in de track 'Faith of our Fathers', waarin het koor in het Russisch zingt op een mooie, melancholische melodie.
Verreweg de mooiste track van het album laat de prachtig meeslepende muziek horen waar Doyle beroemd om is. De mooie melodie in een imposant arrangement maakt van de track 'Ryan, Mr. President' een heerlijk luistermoment. Met volle orkestrale bezetting, inclusief bijzonder fraaie strijkers, die vaak pulserend spelen en koperblazers die de muziek van de nodige heroïek voorzien, heeft Doyle hier een echt prachtige track neergezet, die me ook in de laatste beelden van de film al opviel.

Kortom, met zijn score voor Jack Ryan: Shadow Recruit heeft Patrick Doyle in zijn langjarige samenwerking met regisseur Branagh een score afgeleverd met een hoog spannings- en actiegehalte. De muziek is voornamelijk orkestraal, maar in die spannings- en actietracks, die meer dan driekwart van het album beslaan, wordt dat aangevuld met de nodige elektronische instrumenten. Vooral de actietracks zijn flink up-tempo, terwijl de meer dreigende tracks soms zelfs traag minimalistisch zijn. Toch heeft Doyle ook een aantal bijzonder fraaie momenten in zijn score weten te brengen, die een behoorlijke meerwaarde geven aan de beluisterbaarheid. De vele spannings- en actietracks zijn tamelijk standaard voor een actiethriller, maar blijven wel steeds heel behoorlijk beluisterbaar, zonder chaotische of grillige intermezzo's. De pakweg 10 tot 15 minuten fraaie melodieuze muziek maakt veel goed en tilt de score net boven de middelmaat uit, met een waardering van 73 uit 100 punten.