Love Story

Dit is de vijfde recensie uit de Francis Lai serie.

Vorige: Another Man, Another Chance
Volgende: J'ai rencontré le Père Noël

De Amerikaanse dramafilm Love Story is geregisseerd door Arthur Hiller (Tobruk, Man of La Mancha, Silver Streak). Erich Segal had het script geschreven, waarna hij werd gevraagd om die te herschrijven tot een roman, om publiciteit voor de film te genereren. Maar al voor de film uitkwam, werd het boek een enorm succes en werkte als een sterke aanjager voor de film. Het resultaat is bekend. De film is een van de grootste successen aller tijden geworden en ook door de critici behoorlijk positief ontvangen.
Het verhaal draait om twee studenten, Oliver Barrett (Ryan O'Neill) en Jennifer Cavilleri (Ali McGraw). Oliver zit als zoon van een elitaire familie op Harvard, terwijl Jenny op het 'gewone' Radcliff College zit. Ze raken verliefd en als Jenny vertelt dat ze voor haar studie naar Parijs wil, doet hij een aanzoek, waar ze op in gaat. Maar Oliver's ouders zien dat gewone meisje niet zitten en stoppen hun financiële bijdragen. Desondanks trouwen ze, waarbij ze maar nauwelijks rond kunnen komen en de studielasten opbrengen. Toch slagen ze om door de moeilijkheden heen te komen. Maar dan blijkt Jenny ziek te zijn...

De muziek bij deze film is van de Franse componist Francis Lai, op speciaal verzoek van regisseur Hiller, die eerder al Lai's score voor Un Homme et une Femme gehoord had. Aanvankelijk zou de Amerikaanse componist Jimmy Webb de score verzorgen, maar die werd door de producenten afgekeurd. Lai won de enige van de zeven Oscar nominaties en ook een Golden Globe voor zijn score.
In de film studeert Jenny klassiek piano op Radcliff, terwijl Oliver juist meer van rockmuziek houdt, met name van The Beatles. Lai heeft dit gegeven fraai in zijn score verwerkt, door in een aantal tracks beide stijlen naast of juist tegenover elkaar te plaatsen.

Het album opent met het wereldberoemd geworden thema van de film, die over de openingstitels gespeeld wordt. De track begint met de melodie die gespeeld wordt door een klassieke piano. Dat wordt daarna gevolgd door dezelfde themamelodie die op een gitaar wordt getokkeld, waarna in het derde deel langzaam het orkest bij die gitaar gevoegd wordt. Melodie en arrangement pakken op die manier perfect de melancholieke en emotionele sfeer die de film nodig heeft en die inmiddels in de harten van miljoenen mensen staat gebeiteld.
De track 'Snow Frolic' laat opgewekte, een beetje popachtige muziek horen van een prettig geraspte gitaar met een aangename vrouwenstem en een rustige percussie. Die vrouwenstem komt terug in 'I Love You, Phil', waarin Lai opnieuw een opgewekte popmuziekachtige melodie laat horen, waarbij een klavecimbel zelfs even gevolgd wordt door een elektrische gitaar, om de onderlinge liefde tussen beiden te benadrukken. Beide zijn prettig beluisterbare tracks.

In 'The Christmas Trees' zorgt Lai voor een bijzondere en gedragen sfeer, waarin je de nodige invloeden kunt opmerken uit een paar bekende kerstliederen. Deze track past dan ook zeker perfect in die winterse kerstsfeer.
De track 'Search for Jenny' combineert opnieuw klassieke en rock-elementen, waarbij het prachtige melancholieke thema nu op een klavecimbel gespeeld wordt, terwijl de drumpercussie en hoge keyboardklanken dat combineren met beperkt wat rockinvloeden tot een erg fraaie compositie, waarbij ook het klassieke pianospel en later het orkest terugkomt.
'Bozo Barrett' is een track die niet in de film is gebruikt, maar zeker wel bijzonder fraai is. Het liefdesthema van de film wordt op de piano gespeeld, waarna dit ineens overgaat naar een soort stevige popuitvoering op de klavecimbel.

Met 'Skating in Central Park' krijgt de muziek een erg prettig tempo, terwijl de muziek van vooral strijkers tegelijk zwiert en zwaait alsof er een wals op het ijs gedanst wordt, in een licht en luchtig arrangement, die perfect bij de titel past. Het laatste stukje van de track is overigens nogal aan de triestige kant.
In 'The Long Walk Home' komt opnieuw het mooie thema terug, maar nu in een wat tragischer arrangement, wat Lai versterkt heeft door wat elektronische soundscape-achtige foefjes. De muziek verklankt de wanhoop van Oliver na de dood van Jenny en het liefdesthema van de film, dat tegelijk het hoofdthema is, blijft steeds weer pakkend, ook in deze wat dramatischer kleuring.
Het album sluit af met de thematrack in een 'Finale' uitvoering, waarbij de melodie wordt uitgebreid met een extra deel, wat het eigenlijk helemaal af maakt. Vooral in de lyrische vol orkestrale uitvoering maakt het dat tot een ontroerende afsluiting van dit album.
Er is ook een door Andy Williams gezongen uitvoering van dit mooie thema, maar die staat niet op dit Original Score album.

Op dit album staan wel nog twee bekende klassieke stukken, een gedeelte uit Mozart's Pianosonate No.12 en een gedeelte uit het Concerto No.3 van Bach. Beide zijn het prachtige klassieke stukken, die perfect passen in het filmverhaal, maar zeker ook niet misstaan in het geheel van dit score-album.

Kortom, met zijn muziek voor de ontroerende en beroemd geworden film Love Story heeft Francis Lai een voor de film perfecte score gecomponeerd, waar hij een Oscar voor won. Vooral het wat melancholieke thema is prachtig en komt in een aantal tracks van het album terug in verschillende uitvoeringen. In die uitvoeringen heeft Lai ook een aantal keren de muzikale achtergrond van de hoofdpersonages verwerkt, wat voor filmkijkers extra pakkend is, maar wat los van de film, als luisteraar van het album toch wat minder kan aanspreken. De klassieke stukken van Mozart passen eveneens perfect bij de film, maar ook los daarvan misstaan ze niet op het album. De waardering voor dit Original album komt zo op een mooie 83 uit 100 punten.