Paradise / Can't Buy Me Love

In 2013 kwam Intrada uit met dit score album, waarop een combinatie van een score van David Newman en een van Robert Folk. Beide scores passen goed bij elkaar en ademen een vergelijkbare sfeer.



Paradise

In 1987 kwam de Franse film Le Grand Chemin uit, die in Amerika de title Grand Highway meekreeg. En als buitenlandse films het in de VS goed doen, kan een remake niet uitblijven. Die kwam er dan ook in 1991 met de film Paradise. Het scenario is geschreven door door Mary Agnes Donoghue, die hiermee ook haar regiedebuut maakte. Tot 2014 bleef dit de enige door haar geregisseerde film. De film is matig ontvangen door de critici en deed het slechts redelijk in de bioscopen.
Het verhaal draait om het echtpaar Lily en Ben Reed (Melanie Griffith en Don Johnson), die hun zoontje verloren hebben toen hij drie jaar was. Ze zijn hier nooit goed overheen gekomen en slepen dit verlies sindsdien met zich mee. Hun relatie is daardoor nogal onder druk komen te staan en ze groeien steeds verder uit elkaar. Hun trieste leven wordt echter plotseling verstoord, wanneer de vriendin van Lily gaat scheiden en zij haar zoon Willard (Elijah Wood) tijdens de zomer bij het echtpaar parkeert...

De muziek voor deze film is van David Newman, die er een bijzonder aangename score voor gecomponeerd heeft.
Het album opent met de korte track 'Going Home', en Newman weet al gelijk de goede snaar te raken. Hij presenteert hier een fraai en liefdevol thema, gespeeld door violen, fluit en piano, waarmee je gelijk in de sfeer van de film zit.
Het hoofdthema hoor je vervolgens in de langere track 'The Bus trip', wat een iets vlotter thema is, maar ook dit thema is fraai en heeft een prettig en gevarieerd arrangement meegekregen. Voor deze film was Newman kennelijk in de juiste stemming, want zijn muziek is bijzonder fraai gearrangeerd en ook de melodieën horen bij de mooiste van Newmans werk.
De meeste scores schrijft Newman voor vaak wat onbeduidende komedies of animatiefilms en dat is toch wel vreemd, omdat hij o.a. met deze score voor Paradise opnieuw aantoont dat hij ook het serieuzere werk prima aan kan. Want zijn score voor deze film is uitermate geslaagd en weet de emotie in de film prima te versterken.

De meer ingetogen muziek kom je vervolgens tegen in tracks als 'Lily's Sadness' of 'The Graveyard', met muziek die een meer melancholieke kleuring heeft, maar ook iets aan de saaie kant is. Ook meer opgewekte muziek ontbreekt niet, zelfs soms in een wat steviger setting. De muziek is vaak aangenaam orkestraal en strijkers hebben in deze score duidelijk de hoofdrol. Daarbij zijn de melodieën en arrangementen vaak erg fraai. En ook hoor je nog al eens verrassende muzikale versieringen in diverse tracks.

Kortom, met Paradise heeft David Newman zich duidelijk van z'n gevoelige kant laten zijn. De score is prachtig harmonisch gecomponeerd. Vaak ingetogen, maar evenzo vaak wat meer uitbundig. Er komen prachtige melodieën voorbij, regelmatig in een wat meer emotioneel arrangement, die de muziek een liefdevolle kleuring geeft. Daarmee is deze score duidelijk een van de fraaiste van David Newman, met een waardering van 82 uit 100 punten.



Can't Buy Me Love

De titel van de Amerikaanse film Can't Buy Me Love komt van de bekende gelijknamige Beatles song. Het is een puberkomedie, geregisseerd door Steve Rash. De film is redelijk ontvangen en was ook redelijk succesvol. In 2003 is er een remake van gemaakt met de titel Love Don't Cost a Thing.
Het verhaal draait om Ronald Miller (Patrick Dempsey). Hij is een gewone student van een High School. Dan is er Cindy Mancini (Amanda Peterson), die kleding van haar moeder geleend heeft zonder te vragen en waar op een feestje wijnvlekken in komen. Dat wil ze haar moeder niet opbiechten, dus wil ze de bevlekte kleding vervangen door nieuwe, maar dat kost geld en dat heeft ze niet. Dan biedt Ronald haar duizend dollar aan als ze een maand lang zijn vriendin wil spelen, zodat hij zich kan aansluiten bij de populiare jongens, in plaats van bij zijn vrienden, die maar gewoontjes zijn. Maar Cindy heeft al een vriendje, dus dat is dan weer lastig, maar gelukkig zit hij nu op een andere school. Het komt hen beiden goed uit en ze accepteert de deal en ze beloven elkaar hun overeenkomst geheim te houden...

De muziek voor deze romcom is gecomponeerd door Robert Folk. Folk was toen al vooral bekend door zijn scores voor een groot aantal Police Academy komedies.
Deze puberkomedie speelt in de tachtiger jaren en werd dan ook vooral omlijst door de nodige songs uit die tijd. Daarvan is ook een soundtrackalbum uitgekomen, waar echter helemaal geen muziek van scorecomponist Folk is opgenomen, zoals veel vaker gebeurt bij soundtrackalbums.
Op dit scorealbum ontbreekt dan weer de titelsong van The Beatles, terwijl dat juist erg passend geweest zou zijn. Maar dat zal allicht met rechten en kosten te maken hebben.

Robert Folk heeft voor deze film een erg mooie score gecomponeerd, ondanks dat hij daarvoor nooit eerder voor een romantisch getinte film gecomponeerd had. De muziek is bijzonder aangenaam te beluisteren, waarbij die typische wat poppy stijl uit de tachtiger jaren in een aantal tracks duidelijk herkenbaar is. Met volop gebruik van synthesizer, keyboard en elektrische gitaar en drummende percussie zet Folk een paar heel aansprekende tracks neer, die vlot en hip klinken.

De film is natuurlijk ook romantisch en Folk weet prima de weg in de betere romantische sferen. Een aantal tracks zijn volop romantisch, soms zelfs bijna zoetig. Dit is toch wel erg fraaie luistermuziek, zonder dat het al te klef wordt. De melodieën in die tracks, in combinatie met prachtige vioolarrangementen, zorgen voor aangename momenten. Andere tracks zijn weer wat meer melancholiek zijn of er klinkt iets van spanning in door.
De regelmatig terugkerende poppy kleuring geeft een bepaalde luchtigheid aan de muziek die het goed doet. Ook de variatie tussen de tracks is voldoende en zorgt ervoor dat de score van begin tot eind niet verveelt.
De score opent en sluit af met 'Rent me', een tracktitel die nog refereert aan de (tijdelijke) titel die de film tijdens de productie had. Dit zijn beide fraaie en vlotte tracks, waarbij de eerste helft van de finale track nog het prachtige romantische en door violen gespeelde thema laat horen.

Kortom, met Can't Buy Me Love heeft Robert Folk een heel aangename score neergezet, die prettig beluisterbaar is. De vlotte en vaak ook romantisch getinte muziek doet het goed, ondanks de typische, soms wat gedateerde jaren tachtig stijl. Vooral de keyboard en de poppy kleuring van een aantal tracks zorgt daarvoor. De variatie tussen de tracks is prettig, evenals de luchtige stijl, die je niet zo vaak tegenkomt in de filmmuziek. Daardoor blijft de muziek erg fraai en aantrekkelijk en levert dat een waardering op van 88 uit 100 punten.



Voor dit fraaie album als geheel geeft dit een waardering van 85 uit 100 punten, wat net een afgeronde 9 wordt.