Death Race

De actiefilm Death Race is in 2008 geregisseerd door Paul W.S. Anderson (Event Horizon, vier Resident Evil-films). Hij heeft ook het scenario geschreven. De film wordt een beetje gezien als een remake van de film Death Race 2000, maar speelt verder in de toekomst. Daarmee is de film eigenlijk gelijk een soort Science Fiction thriller geworden, waarbij de auto's uitgerust zijn met allerlei futuristisch wapentuig en andere gadgets. De film is maar matig ontvangen door de pers. Toch was de film behoorlijk succesvol in de bioscopen. Er zijn nog twee opvolgers van de film gemaakt, ook weer door Anderson, die direct naar de videomarkt zijn gegaan.
Het verhaal speelt zich af in een gevangenis, waar op een groot terrein autoraces worden gehouden, waarbij de winnaar z'n vrijheid krijgt, ten koste van de dood van andere rijders. Maar de hele baan is voorzien van ontstekingen, valkuilen en wapens, zodat alleen de beste chauffeurs overleven kunnen. Als dan de grote publiekstrekker 'Frankenstein' dreigt te winnen, wordt dat door de directeur voorkomen, maar ten koste van zijn leven. De directeur wil een vervanger die goed racen kan en voormalig NASCAR racer Jensen (Jason Stratham) wordt in de val gelokt en belandt in die gevangenis, met maar 1 doel...

De muziek bij deze nogal bombastische film is van Paul Haslinger.

Het album opent met een voice-over, die bondig vertelt wat de kern van het verhaal is. Daarna barst de rock-score van Haslinger los. Met veel ruig gitaarwerk en veel drumpercussie heeft een groot deel van de muziek een soort techno-hard-rock kleuring. Melodie is duidelijk ondergeschikt, het gaat vooral om een soort adrenaline-kick, die met een hoop lawaai gehaald moet worden.
De elektrische gitaren spelen daarbij een belangrijke rol, want in de meeste tracks komen die gitaren terug. De klank daarvan wisselt dan wel steeds, van wat meer traditionele tot elektronisch zwaar vervormde klanken. Ook de elektronische percussie komt veelvuldig terug, naast meer traditionele percussie. Die percussie zorgt vooral voor een hoog tempo in de muziek, want die ritmische klanken stuwen de muziek flink op.

De elektronische effecten zijn ook een regelmatig terugkerende invloed. Die zorgen vooral voor een soundscape-achtig effect op de momenten dat ze duidelijk naar voren komen. Ook veel muzikale effecten komen uit de synthesizer, want een groot deel van de muziek is sowieso al elektronisch gemaakt. En de vervormingen die daarbij zijn doorgevoerd zorgen regelmatig voor nogal vreemde klanken en klankeffecten. Vooral in tracks als 'Punch it!' en 'Man on a Rampage' komen die klankeffecten duidelijk naar voren.
Een ander effect dat Haslinger vaker toepast in deze score is die van de gedempte klanken, die dan als basis van een track dienen. Die muziek klinkt dan alsof het in een naastgelegen ruimte wordt gemaakt en gedempt door de tussenliggende wand. De heldere klanken zijn dan verdwenen en de muziek klinkt wat dof.
De muziek is overigens niet alleen maar elektrisch of elektronisch. Er komt ook een orkest aan te pas, maar dat valt in het ruige geheel van de score nauwelijks op.

Een aantal tracks bevatten een voice-over. Dat begint al gelijk in de eerste track, maar ook in andere tracks komen uitgesproken woorden of zinnen voor die in de film gezegd worden. Soms is dat maar kort, een paar woorden, maar een paar keer wordt er iets meer verteld. Het geeft in de sfeer van deze score een heel aardig effect en past er daarom goed bij.

Kortom, met Death Race heeft Paul Haslinger een nogal bombastische score gecomponeerd, met een nogal ruige en hard-rock-achtige kleuring. De percussie en de elektrische gitaren maken soms overuren, maar verwacht geen fraaie melodieuze riffs, want melodie is in deze score nauwelijks te vinden. Het gaat vooral om de adrenaline-verhogende sfeer die gecreëerd wordt ten behoeve van de film. Veel tracks passen daarnaast prima in het techno-sfeertje, met een erg hoog ritme, die de vaart flink opstuwt. De waardering voor deze score komt daarmee niet hoger dan 51 uit 100 punten.