X-Men Origins: Wolverine


Colosseum (4005939696726)
Varèse Sarabande (030206696721)
Film | Data wydania: 28/04/2009 | Format: CD, Pobieranie
 

Zarejestruj się teraz!

Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!





 

# Tor   Czas
1.Logan Through Time4:19
2.Special Privileges1:57
3.Lagos, Nigeria5:10
4.Wade Goes To Work1:28
5.Kayla2:53
6.Victor Visits2:06
7.Adamantium4:16
8.Agent Zero Comes For Logan3:08
9.Logan Meets Gambit4:34
10.To The Island3:46
11.Deadpool 4:10
12.The Towers Collapse3:22
13.Memories Lost3:01
14.''...I'll Find My Own Way''1:24
 45:34
Prześlij opinię Ukryj recenzje w innych językach

 

X-Men Origins: Wolverine - 04/10 - Przegląd wersji Mitchell Tijsen, zgłoszone w (Holenderski)
Harry Gregson-Williams.
Voor de buitenstaander vast een onbekend man, maar voor de mensen die van filmmuziek houden, en die in die wereld zijn of haar interesse toont is deze man wel bekend! Williams heeft me al eerder verast met Narnia. Dit was een pracht score vol met magie en al die elementen die die film nodig moest hebben. Een geslaagd project en Williams kon zichzelf op zijn schouder kloppen. Ook Narnia 2 (die bij vele juist niet in de smaak viel) viel bij mij wel in de smaak. Een pracht score vol met magie, strijkers en de typische melodien dat die score dus niet deed tegenvallen. Maar kon Williams wel weer mij verassen met Wolverine. Geen magie dit keer maar iets totaal anders. Kon Williams die sfeer van die film aan mij overbrengen. Met een schone lei begon in deze score te luisteren, gingen mijn wenkbrauwen soms omhoog en soms zakte ze weer omlaag. Vanwege het aantal nummers zal ik ze kort per stuk beschrijven…

1: Logan Through Time.
Deze lange track begint erg duister, met vooral wat elektronische dingen, dan hoor je het typische Williams koor wie op de achtergrond. Het slagwerk mooi vooraan, de opening van de score is erg goed. Rond de 1 minuut komen de blazers er tussen, de spanning stijgt en Williams heeft mijn aandacht er goed bij. Narnia-achtig is het wel, misschien is dat wel de reden dat ik dit nummer zo goed vind. Het lijkt een beetje op track 1 van Narnia 2 (Prince Caspian Flees). Rond de 2:10 hoor je de strijkers druk en snel, de spanning stijgt nog meer. Maar nu gaat het eigenlijk een heel klein beetje vervelen…weer dat koor rond de 2:37…en mijn wenkbrauwen zakken wat naar beneden. Maar gelukkig komt Williams weer terug rond de 3 minuten. Meer actie, meer percussie…en mijn wenkbrauwen gaan weer omhoog. De elektronische geluiden op de achtergrond passen er wel goed bij naar mijn mening. Het koor (wat nu wel irritant begint te worden) komt weer op en de track vordert verder…En met 2 knallen die langzaam na elkaar komen sluit Williams deze track af. Een mooie opening die in het midden helaas iets minder was maar het begin en het einde stond als een huis.

2: Special Privileges
Het begint net zoals in track 1 erg rustig, tegelijkertijd ook wat mysterieus.
Rond de 0:28 komen de elektrische geluiden er weer bij, samen met de violen vormen ze een aardig geheel. Helaas vormen de geluiden, percussie en strijkers niet een goed geheel rond de 1 minuut en worden die stomme geluiden zelfs irritant. Rond de 1:28 weet Williams zijn Wolverine Theme goed over te zetten in een soort heldhaftig theme, erg knap gedaan. En dan pats boem is deze track afgelopen. Een track waar eigenlijk gewoon doorheen is gegaan met een soort ratelslang. Hij begint rustig, valt aan en boem afgelopen, erg jammer want deze track snakte gewoon echt naar meer. Nou weet ik niet of de film hem wel genoeg ruimte daar voor geeft maar hoe dan ook, een aardige track maar daarmee is alles gezegd.

3: Lagos, Nigeria
Ik hou altijd wel van die lange tracks, dan hoef je niet de hele tijd te kijken of hij alweer voorbij is. De naam van deze track zegt me niets, ik heb helaas de film niet gezien.
De track begint net zoals in track 1 en 2 rustig en mysterieus en je weet nog niet wat je te wachten staat. De geluiden komen veels te veel naar boven, een vreselijke track. En wat doet Williams nu rond de 2 minuten?!! Een Joker – Hans Zimmer – imitatie? Hoort mijn oor nu een lichte joker imitatie? Dat kan toch niet! Maar helaas is het wel zo, en met al die elektronische geluiden op het begin maakt het deze track niet zo goed. Rond de 3 minuten maakt Williams het iets beter door zijn eigen stijl weer te componeren. Maar hij weet me er niet mee in te palmen. Dan volgen er weer van die “spanningsmomenten”, een stel strijkers en wat elektronische apparaten, en daar weer rond 4:30, hoor ik daar nu weer het Joker Theme van The Dark Knight? En de tikkende potloden? Volgens mij zit Gregson-Williams niet meer op 1 lijn met zichzelf, waarom moet hij nu Hans Zimmer na doen. En dan ook nog die overbodige percussie op het einde, wat een baggertrack zeg! Snel door naar track 4 dan maar.

4: Wade Goes To Work
Het begint weer rustig (het zal eens niet).
En mijn aandacht is er even niet bij, Williams moet nu met wel iets heel goeds komen. Maar nee hoor, weer een Dark Knight imitatie aka Joker Theme. En rond de 0:58 seconde hoort mijn oor een oorverdovende slechte track met alleen maar elektronische elementen. En boem dat was hem al weer. Een track die gelukkig snel is afgerond want langer had ik niet kunnen luisteren naar dit kabaal. Het versschil tussen Gregson-Williams en Zimmer is dat Zimmer mij wel kan raken en ook al maakt hij kabaal toch weet hij daar iets moois mee te doen. Gewoon echt geweldig. Maar Gregson-Williams heeft dit talent van Zimmer niet. Waarom blijft hij niet op zijn eigen stijl zitten, dan vind ik hem op zijn best. Maar nee hoor, net zoals vele (denk aan Badelt, Jablonsky) doet hij een Zimmer imitatie, en dat is echt jammer.

5: Kayla
Na 2 beroerde tracks te hebben gehoord hoopte ik op een betere track.
En gelukkig kreeg ik die ook. Wat een prachtig nummer, dit is echt super! Eindelijk weet Williams zich terug te pakken en maakt een emotioneel op de piano. Rond de 1:03 komen de strijkers erbij, een prachtig begin. Het begin doet me denken aan James Newton Howard, maar hij bootst hem gelukkig niet na, hij blijft op zijn eigen stijl zitten. Super. En dan rond het einde horen we weer die mooie pianonoten die me nog even bij zullen blijven. De mooiste track van deze score is track 5, vanwege de mooie afwisseling van strijkers en de piano. Echt een mooie track, en dat had deze score ook nodig mocht hij er nog met een voldoende afkomen.

6: Victor Visits
Maar helaas heeft Gregson-Williams niet geluisterd naar mij.
Hij gaat gewoon verder met zijn lelijke Zimmer imitaties en zijn verschrikkelijke elektronische geluiden. Na een prachtige track 5 horen we nu deze afschuwelijke track. Maar hij maakt wel iets goed aan het einde, we horen weer wat pianonoten, de strijkers komen weer op en boem het is over. Dan denk ik bij mezelf, volgens mij is er geen ruimte voor mooie tracks op deze score, want iedere keer als het eindelijk mooi begint te worden verknalt hij het weer door een elektronisch geluid neer te zetten of de track opeens te doen stoppen. Jammer…

7: Adamantium
Eindelijk begint er eens een track niet rustig.
Het begin is wel aardig, met wat percussie en wat elementen die me doen denken aan Narnia. Een goed begin. Maar dan volgt er een te lange stilte, en wat er verder in deze track komt is niet erg speciaal. Het gebruikelijke wat we al 10 keer hebben gehoord inmiddels. Deze muziek is regelrecht een complete disaster. Dat zouden de Engelse zeggen hierover. En ik als Nederlander zeg er het volgende over: vreselijke track, sla hem gauw over en laat je niet beïnvloeden door die mooie 30 seconde van deze track.

8: Agent Zero Comes For Logan
De track begint weer saai, weer die percussie weer dat koor…volgens mij begrijpt Williams niet dat we dat allemaal al gehoord hebben en dat we snakken naar iets anders. Maar nee hoor, hij gaat gewoon door met zijn elektronische geluiden, en de strijkers die de boel nog proberen te redden slagen daar niet in. De beat die er rond de 1:05 in komt is wel aardig. Wat percussie wat strijkers en mijn wenkbrauwen gaan weer langzaam omhoog. En nu dan die explosie van drama en actie, daar wacht ik gewoon op…! Hij bouwt op, bouwt op en de strijkers blijven gaan. Maar alles wat je dan hoort vervaagd want rond de 2:18 komt er niet een explosie of iets wat daar op lijkt, nee hij laat ons nogmaals actie en actie horen. Alsof we dat nog niet genoeg gehoord hebben, snel door naar track 9 dan maar.

9: Logan Meets Gambit
Het lijkt wel alsof Williams even het spoort bijster is.
Hij kan zijn eigen stijl niet meer ontwikkelen, jammer genoeg!
Na Zimmer elementen gestolen te hebben richt hij zich nu meer op David Arnold. Vooral het begin doet me denken aan The Quantum of Solace. Een aangename score maar deze track is niet aangenaam. Ik heb zelfs voor het eerst van mijn leven een track doorgespoeld om te kijken of er nog meer komt. Maar meer komt er niet hoor, alleen nog wat overdreven actiemuziek en elektronische zooi. Ik heb de track ook niet afgeluisterd, snel door naar track 10 want hier word ik niet blij van.

10: To the Island
Een aangename naam, en hopelijk ook een aangename track, het is eventjes afwachten.
Maar deze track verschilt niet heel erg veel van de andere tracks. Rond de 2:20 horen we weer delen van track 1 terug, dat is wel beter. Na een vreselijke track 9 is dit nog wel te doen. De blazers met het Wolverine Theme maken deze track wel weer leuk. Het theme zit er wel lekker in en track 10 is toch nog wel aardig gecomponeerd. Na al die slechte tracks gaat deze track er wel bij mij in.

11: Deadpool
Williams pakt deze hele score niet goed aan.
Alleen track 1 en 5 zijn nog te doen, de rest is een disaster!
Ook track 11 is een track die ik nooit meer zal opzetten thuis. Zo saai, het komt niet goed uit de verf naar mijn mening. De originaliteit die Williams wel had bij Narnia heeft hij denk ik daar laten liggen. Want ik zie hier veel dingen behalve originaliteit.

12: The Towers Collapse
Deze track roept om actiemuziek, die krijgt die ook volop, jammer genoeg is het niet de actiemuziek die ik mooi vind. De strijkers, het percussie en vergeet niet die geluiden zijn erge stortend in deze track. De rust die er ook gecreëerd word in deze track is niet echt super mooi. Ik heb wel eens beter gehoord van Williams, en weer die vervelende actiemuziek weer tegen het einde aan. Vreselijk!

13: Memories Lost
Aan de track te zien eindelijk eens geen actie!
En dat klopt tenminste…dat dacht ik. Want rond de 41 seconde hoor ik toch wel weer die actiegeluiden. Het zal toch niet zo zijn dat we weer alleen elektronische herrie horen. Nee dat horen we niet, maar wat horen we wel? Wat we horen is wat saaie muziek dat typische achtergrond muziek is, zonder gevoel gemaakt en gewoon maar in een kwartiertje op papier gezet. En die laatste noten deden mij weer denken aan Hancock van John Powell. Een componist waarvan Williams nog veel kan leren.

14: I'll Find My Own Way
Eindelijk zijn we aanbeland bij de laatste track van deze score.
En dat is maar goed ook want elke minuut op deze score duurt voor mij veels te lang.
Ik ben het met mijn collega’s hier op filmmuziek.be eens dat deze score echt niet best is. Ook de laatste track kan mij niet bekoren en heeft niets speciaals over zich. Wat componisten zoals John Williams kunnen is elke track tot een sprookje maken. Elke track heeft zijn eigen iets, natuurlijk is dat erg moeilijk en dat lukt zowat geen 1 componist. Maar je kan het nog wel proberen! Maar ook dat is voor Gregson-Williams niet mogelijk. Het lijkt wel alsof dit een soort tussenproduct was en dat product is nog goed gekeurd ook door de regisseur van Wolverine. Echt iets wat voor mij een raadsel zal blijven.

Deze score verdient geen voldoende, daarvoor heeft het niet de originaliteit.
Hopelijk bezorgd Williams mij weer kippenvel zoals hij wel eens heeft gedaan met Narnia, hopelijk was dit gewoon een flop van hem en blijft het hierbij. En laten we alsjeblieft niet hopen dat hij onze nieuwe Trevor Rabin word…want dat zou betekenen dat er geen toekomst meer in zijn filmmuziek carriere is…Mijn cijfer is een 5. En dat is op zich nog wel hoog voor deze score…daarom verlaag ik gelijk mijn cijfer tot een 4. En zelfs een track zoals Kayla kan deze score niet redden. Zelfs voor de Harry Gregson-Williams fans moet dit een klap zijn geweest want dit soort scores horen niet thuis in de filmmuziekwereld maar in de afvalbak.
X-Men Origins: Wolverine - 04/10 - Przegląd wersji Sjoerd , zgłoszone w (Holenderski)
Na de verpletterende soundtrack die John Powell schreef voor X-Men: The Last Stand mag Harry Gregson-Williams de poging wagen de score te evenaren met diens prequel. In X-Men Origins: Wolverine krijgt Wolverine het aan de stok met zijn aartsvijand Victor Creed. Naast muziekstukken uit The Dark Knight, Narnia en Transformers wordt deze film óók nog van een op maat geschreven score voorzien, die voor evenveel vernieuwing zorgt.

Gregson-Williams Versus Powell:
Anno 2006 verbaasde John Powell iedereen met zijn score voor X-Men: The Last Stand. Met de Jason Bourne scores op zijn oeuvre leek dit voorafgaand een elektronische score te worden, maar Powell verraste met grootse koren, een gigantisch orkest wat ook nog eens prachtige thema’s speelde. Onvoorstelbaar hoe de man zo opvallend uit de hoek kon komen, terwijl hij tegelijkertijd de score schreef voor het compleet andere United 93. Echter, wat in 2006 niet gebeurde, gebeurt in 2009. Harry Gregson-Williams komt met een bijna volledig elektronische score. Niet in de goede zin van het woord, zoals bij de Bourne reeks, maar in de zin van ‘pokkenherrie’. Gregson-Williams en Powell, wie enkele jaren geleden nog degelijke duocomposities verzorgden en allebei grote talenten uit de Mediaventures hoek waren, lijken nu kwalitatief gezien tweedimensionaal. Helaas, Harry Gregson-Williams.

Wolverine scoort nergens:
Een score als X-Men Origins: Wolverine is moeilijk te beschrijven. Er valt weinig boeiends te vertellen over zo een krampachtig muziekstuk als deze. Van ‘een nieuw geluid’, zoals bij The Last Stand, is totaal geen sprake. Sensatiemuziek, nee! Dit is muziek waar uw edele delen slap van zullen hangen. Jawel, met zo een vulgaire opmerking is deze soundtrack het best te beschrijven. Een soundtrack waarvan de rechten direct verkocht mogen worden aan een ordinair SBS6 televisieprogramma en zelfs daarvoor doet X-Man Origins: Wolverine niet te min. Te beginnen bij de sensatiemuziek waar ik reeds uitspraak over deed. Het ruige thema van Wolverine lijkt rechtstreeks weg te lopen uit Gregson-Williams’ eigen The Chronicles of Narnia: Prince Caspian. Het eerste nummer op deze soundtracks zijn idem opgebouwd en ook de thematiek en het ritme lijken veel op elkaar. Verschil is echter dat het thema voor Prince Caspain een mooie orkestratie kent, wat bij Wolverine achterwege wordt gelaten. Het thema bestaat grotendeels uit synthesizers en kent een minimale gelaagdheid. Het doet enkel zijn werk wanneer het even boven de urenlange underscore uitkomt.

Tussen de actie en underscore door maakt Gregson-Williams ook plaats voor de dramatiek. Waar dit bij gelijksoortige scores een nodige verfrisser betreft zorgt dit bij X-Men Orgins vooral voor een oncoherente score. De samenhang is helaas volledig verdwenen. Dit komt onder andere doordat Gregson-Williams de synthesizer en het klassieke instrument niet goed weet te combineren en de thema’s te slap en plat zijn om serieus genomen te worden. Vooral bij het combineren van synths met instrumenten wordt de nek omgedraaid, aangezien juist dit altijd het sterke punt van Gregson-Williams was, getuige een Déjà Vu. Hoe dan ook, de emotionele thema’s van Gregson-Williams zijn veel te eentonig en behoorlijk cliché. Piano op de voorgrond, langzaam opkomende strijkers op de achtergrond(als het geen synths zijn), en als klap op de vuurpijl een koortje. Dat kan James Newton Howard toch veel beter. Appels en peren vergelijken? Nee, Gregson-Williams kent de muziek van Howard ook (lees: hij probeert het na te maken).

De grote ondergang van de soundtrack betreft wel de zogenaamde buitenbeentjes. Zo hier en daar komt Gregson-Williams met een track die niks te maken heeft met de rest van de score en ook niks nieuws vertelt. Want dat is het doel van filmmuziek toch, de emotie die de regisseur voelt, vertellen in muzikale vorm. Ik kan niet geloven dat een track als ‘Wade Goes To Work’ een betekenis heeft in dat geheel dat iets vertelt. En daar ligt dan de grootste zwakte van deze muziek. Het vertelt niet, het ondersteunt alleen. Een aangename luisterervaring is daarbij een pre, maar ook dat weet X-Men Origins: Wolverine niet te halen. Dat betuigt dat deze score een zwakkeling is binnen de (ex)Mediaventures hoek. Daar waar een Brian Tyler juist wel een zeer goede en opkomende entertainer lijkt te zijn. Laten we niet beginnen met twijfelen aan zijn status over drie jaar.

X-Men Origins: Wolverine is helaas op bijna alle punten een mislukking geworden. Vooral omdat het zo plat klinkt, maar ook omdat het geheel niet coherent is. Waar John Powell zijn artistieke waarde vaak opnieuw toont door opvallend uit de hoek te komen en tegelijk scores schrijft die thematisch en op alle andere punten sterk zijn lijkt dit niet voor Harry Gregson-Williams weggelegd. De man kan weliswaar entertainende scores schrijven, meer doet hij niet. Komt bij dat X-Men Origins: Wolverine nergens in orde is. Heel af en toe, weet een degelijk motief goed te werken, te entertainen.
X-Men Origins: Wolverine - 03/10 - Przegląd wersji Maurits Petri, zgłoszone w (Holenderski)
Na de gigantische wereldwijde opbrengsten van de drie X-Men films, vond men dat de gemuteerde helden niet in een stoffige dvdkast moesten verdwijnen. De grootste producenten van Hollywood schreven scenario's voor maarliefst drie films. Met de eerste titel van X-Men Origins hopen de makers te laten zien dat de striphelden nog lang niet moe zijn. De trilogie trapt af met Wolverine, de met ijzeren klauwen gemuteerde held. Acteur Hugh Jackman is gepompter en gespierder dan ooit en dat komt, zegt hij in diverse interviews, door een streng dieet van eiwitten. Op die spieren wordt de gehele film helaas wel veel de nadruk gelegd. Voor vrouwelijke kijkers genoeg materiaal dus.
Helaas blijkt het verhaal te diep in te gaan op het wel en wee van Logan - alias Wolverine - Waaronder hoe zijn vrouw werd omgebracht, de verstandhouding met zijn broer, hoe die broer vervolgens het verkeerde pad kiest en veel meer emotionele ellende. Elementen waar je bij dit genre film niet op zit te wachten. Pas wanneer dit allemaal naar de achtergrond verdwijnt, blijft er spectaculaire, vermakelijke en een omgecompliceerde actiefilm over.

Enkele maanden geleden, ten tijde van de bekendmaking van de film, werden we met z'n allen bijzonder verrast dat John Powell niet Wolverine zou gaan doen. Nee, in plaats van hem ontstonden er gemengde gevoelens bij de naam Harry Gregson-Williams die uit de hoge goed tevoorschijn kwam. Of die gevoelens terecht waren? Helaas wel! Want de soundtrack X-Men Origins: Wolverine blijkt een gigantisch obstakel te zijn, waarin de componist al zijn muzikale lelijkheid tentoonspreidt. Allereerst omdat men gekozen heeft om bestaande filmmuziek te recyclen en heel goedkoop in de film te kwakken. Zoals al eerder werd opgemerkt door recensenten zitten er veel stukken uit Transformers in. Een getraind oor zal het direct opmerken. Een leek zal het niet doorhebben en lekker verder kijken.

De eerste track wekt direct al twijfels op. Want wanneer er vrij goedkope samples van een koor te horen zijn, krommen de tenen. Bovendien lijkt de muziek totaal geen thematiek te bevatten en horen we een overdaad aan elektronische geluidseffecten. 'Special Privileges' lijkt dan nog even het leed te verzachten, want deze keer gebruikt Gregson-Williams de koorpassages weldegelijk op de juiste manier. Alleen stoort de elektrische gitaar enorm. In de laatste 40 seconde van het nummer lijkt er een thema op te bouwen, maar wordt al snel abrupt afgebroken.
Wat erna volgt is met geen pen te beschrijven. Waarom heeft de producent van de soundtrack zoveel nietszeggende underscore op het schijfje geplaatst? De langste track 'Lagos, Nigeria' is voor 80% elektronische underscore en totaal NIET leuk om naar te luisteren. 'Adamantium' doet daar nog eens een schepje bovenop. Zogenaamde emotionele violen moeten gevoelens oproepen, maar door de ergenissen van voorgaande tracks zal doorspoelen het enige zijn wat je wil doen.

Geen thema's, geen mooie instrumentaties, helemaal niets. Zelfs in de laatste track 'I'll Find My Own Way' weet de componist het te presteren iets wanstaltigs af te leveren. Zeer, maar dan ook zeer onbevredigend. Helemaal als je nagaat hoe mooi het had kunnen zijn. En met The Last Stand van John Powell op onze trommelvliezen gebrandt, moeten we maar niet teveel nadenken over een Wolverine soundtrack van meneer Powell. Harry Gregson-Williams weet met zijn ongenuanceerde elektronische muziek zelfs bijna de volledige sfeer van de film de nek om te draaien. X-Men Origins: Wolverine slaat op muzikaal gebied volledig de plank mis, Gregson-Williams jat op een Aldi-manier uit eigen werk en kent geen enkel hoogtepunt. Eeuwig zonde!
X-Men Origins: Wolverine - 01/10 - Przegląd wersji Thomas-Jeremy Visser, zgłoszone w (Holenderski)
Misschien ken je dat wel, die opzwepende, interessewekkende, pakkende en vooral spannende muziek die bij iedere talentenjacht/afvalrace op televisie wordt gebruikt. Deze stukken muziek zijn veelal uit films afkomstig populaire films. Enkele van deze muziekstukken zijn mooi, en passen bij de desbetreffende film, wat eigenlijk de hele essentie is van filmmuziek. Helaas, wordt deze muziek door over the top commerciële programma’s gebruikt, waardoor de schoonheid en het doel van deze muziek in mijn ogen al snel wordt gereduceerd tot slechts een overdreven poging tot spanning en sensatie. Natuurlijk doel ik hiermee niet op muziek die wordt gebruikt op een goede manier. Bij een documentaire over het leven van wereldheld Nelson Mandela werd het thema van American Beauty succesvol ingezet, en bij Ivo Niehe hoor je regelmatig klassiekers zoals Legends of the Falls en Dances with Wolves voorbij komen, zonder dat het bedoelt is om alles grootser te doen lijken. Nee, ik doel meer op programma’s die op enkele commerciële zenders worden uitgezonden. The Dark Knight was een prima score, maar de muziek verloochent zichzelf helaas als het te horen is tijdens een eliminatieronde bij X-Factor. En iedereen herinnert zich nog Expeditie Robinson/Idols/Holland’s got Talent en de andere talloze programma’s die muziek van, ja filmmuziekliefhebbers hier ga ik, Hans Zimmer bevat. Overdreven, onnodig, en eigenlijk vind ik het een belediging voor filmmuziek.

Met X-Men Origins: Wolverine geeft Harry Gregson Williams deze programma’s een verse voorraad sensatiemuziek. Want een sensatie is het. Bliksemsnelle percussie, synthesizers in overvloed, allesoverheersende strijkinstrumenten, het koor is goed vertegenwoordigt en als toppunt van originaliteit krijgen we ook nog een elektrische gitaar erbij. En oh ja, ik vergeet nog de ‘’bizarre geluidseffecten’’ die we sinds The Dark Knight niet meer hebben gehoord. Maar het is niet alleen al het gebrek aan originaliteit dat de nieuwste score van Harry Gregson Williams zo gebrekkig en ondermaats maakt.

Want nergens op de gehele score wordt het interessant. Dat komt voornamelijk omdat er geen duidelijke richting wordt gekozen. In Wade goes to Work horen we heuse techno, die je doet denken aan een goede compositie uit The Matrix, in Agent Zero comes for Logan horen we nog een halve passage uit niet alleen The Dark Knight voorbij komen, maar ook 300 en het recente Watchmen zijn gerepresenteerd. En een pianothema dat een personage doet terugdenken aan een geliefde is al veel eerder en beter gedaan, zelfs in James Bond films. De enige echte richting die X-Men Origins: Wolverine kiest is die van no-nonsens actiemuziek, maar ook dat ligt in het verlengde van wat we allemaal al lang hebben gehoord.

Waar Harry Gregson Williams’ The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe, Antz, Kingdom of Heaven, Shrek en Chicken Run allen origineel, kwalitatief hoogstaand en vooral verfrissend waren, slaat hij met deze score de plank volledig mis. Het voelt aan als een armoedige poging om tot de ‘’mainstream’’ door te dringen, meer niet. Een positief puntje, de muziekstukken uit Transformers, The Dark Knight en The Chronicles of Narnia die in de film te horen zijn zijn in ieder geval weggelaten.
X-Men Origins: Wolverine - 06/10 - Przegląd wersji Bruno Roberti, zgłoszone w (Holenderski)
Over de film zelf kan ik weinig kwijt, maar de soundtrack voor Wolverine is één van Harry Gregson-Williams's beste scores van de laatste jaren.

Vanaf de eerste noten van 'Logan through time' wist ik meteen: ja, dat is hetgeen ik verwacht van een goede soundtrack. Naarmate ik verder luisterde, werd mijn eerste indruk alleen maar bevestigd.
Het heeft soms wat mee van Kingdom of Heaven, maar toch klinkt het geheel grotendeels anders. Met meer duistere passages en electronische ondersteuning van het orkest klinkt het lekker vol. Alles wat je maar kunt denken is erin verwerkt. Etnische instrumenten, synthesizer, koor, klassiek orkest, percussie, electrische gitaren, ... noem maar op.
De stijl van de muziek gaat ook alle kanten op en dat zorgt voor een grote afwisseling. Gregson-Williams gaat met gemak van donker naar licht, van actie naar drama, van klassiek naar modern, enz...

Ik ben dus meer of aangenaam verast door de man zijn jongste score. Het is echt een aanrader voor iedereen die van goeie scores houdt.
X-Men Origins: Wolverine - 05/10 - Przegląd wersji Marc Chauvin, zgłoszone w (Francuski)
Harry Gregson - Williams est le quatrième compositeur à illustrer l'univers des X-men succédant ainsi à John Powell, John Ottman et Michael Kamen.
Le résultat est à l'image du film : plutôt décevant.
Nous avons à faire ici à un score très fonctionnel et assez basique bien qu'il y ait (comme toujours chez le compositeur) une certaine sophistication assez plaisante dans l'écriture .
Il y a bien quelques passages assez bon traduisant l’émotion de Wolverine, mais l’ensemble reste bien faible .
On reste loin du score de son fidèle confrère John Powell, pour le « X Men, the last Stand »
Pas catastrophique, mais guère mémorable !
X-Men Origins: Wolverine - 08/10 - Przegląd wersji balam nieto, zgłoszone w (Język hiszpański)
que puedo decir, quede medio satisfecho, la pelicula en si tomna otra version de wolverine, no me parece que Victor sea su hermano y que se ayuden mutuament...la trama empieza muy bien pero como a la mitad empieza a perderse y termina decepcionando a los fans, muy corta, y contradictoria a las peliculas de XMEN.... esa es mi corta opinion no se que piesen los demas...

Ścieżki dźwiękowe z kolekcji: Comics

X-Men: First Class (2011)
Thor: The Dark World (2013)
Justice League: War (2014)
Batman: Under the Red Hood (2010)
Iron Man 2 (2010)
Captain America: The First Avenger (2011)
Charlie! (1993)
Hellboy II: The Golden Army (2008)
Green Lantern (2011)
Green Lantern: The Animated Series: Volume 2 (2013)


Zgłoś błąd lub wyślij nam dodatkowe informacje!: Zaloguj się

 



Jeszcze