Buddenbrooks
Zarejestruj się teraz!
Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!
Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!
| # | Tor | Czas | |
|---|---|---|---|
| 1. | Buddenbrooks (Ouverture) | ||
| 2. | Buddenbrooks (Main Title) | ||
| 3. | Kutschfahrt nach Travemünde | ||
| 4. | Tony und Morten am Meer | ||
| 5. | Unruhige Zeiten | ||
| 6. | Thomas in Amsterdam | ||
| 7. | Hochzeitsduett | ||
| 8. | Tod des Konsuls Buddenbrook | ||
| 9. | Tony liest die Chronik | ||
| 10. | Tod des Thomas Buddenbrook | ||
| 11. | Jean und Bethsy auf dem ball (Valse n°1 aus Ballet "Coppelia") Léo Delibes | ||
| 12. | Walzervorspiel | ||
| 13. | Buddenbrooks auf dem Ball (Grande Valse Brillante op. 18) Frédéric Chopin | ||
| 14. | Hochzeitswalzer (Gedankenstriche-Walzer op. 79) Johann Strauss | ||
| 15. | Hanno dirigiert "Die Schöne Helena" (Entracte aus "La Belle Helene") Jacques Offenbach | ||
| 16. | Thomas und Gerda auf dem Ball (Valse op. 64 n°2) Frédéric Chopin | ||
| 17. | Hagenström holt die Geige Zurück (Paradies Soirée Walzer op. 52) Joseph Lanner | ||
| 18. | Buddenbrooks (End Titles) |
Prześlij opinię
Ukryj recenzje w innych językach
Buddenbrooks
Soms laat ik me afschrikken door een nieuwe naam in de wereld van de filmmuziek, maar uit ervaring heb ik geleerd dat ik wel eens meer risico’s mag of moet nemen. Menige keren ben ik al verrast geweest door nieuwkomers, zoals bvb. Abel Korzeniowski en Steven Price of minder bekende namen als Christopher Gunning of Nigel Hess. Zelf ben ik een grote Zimmer-fan, al durf ik dit soms niet te luid meer zeggen tegenwoordig. De man heeft al zoveel negatieve kritiek moeten slikken, die eerlijkheidshalve héél soms terecht is, maar toch ook heel dikwijls totaal van de pot gerukt is. Juist omdat ik zo’n grote fan ben van hem, wil ik dan ook graag eens andere muziek horen en totaal andere stijlen van componeren. Een onvoorwaardelijke fan ben ik niet. Iedere componist heeft zo zijn ups en downs, ook Zimmer en andere groten der filmmuziek zoals grootmeesters Williams, Morricone en Goldsmith. Er zal ook wel altijd iemand dat bepaalde minder goeie werk van een componist tóch heel graag horen. “De Gustibus et Coloribus non Disputandum est”: Over smaken en kleuren valt niet te twisten. Door verschillende genres te verkennen, komt men dan vroeg of laat iets tegen waarvan je voordien nog nooit iets van gehoord had. Dit was bij mij het geval bij deze ‘Buddenbrooks’-soundtrack van Hans P. Ströer. Noch de film, noch de componist waren mij bekend. Tot nu.
De film zelf heb ik jammer genoeg nog niet gezien. Aangezien deze van Duitse makelij is, wordt de kans redelijk klein dat zo’n film veelvuldig te zien zal zijn bij ons. Ik zou hier wel een korte inhoud kunnen over neerpennen door klakkeloos over te schrijven van IMDB en te vertalen, maar dit ga ik bewust niet doen. Dan kunnen jullie als lezers even goed naar de site zelf gaan, nietwaar? Over naar de muziek dan maar.
De componist schenkt ons een mooie, romantische, orkestrale score met een mooi hoofdthema die ons reeds kort voorgeschoteld wordt bij de eerste track. De viool staat hier ook centraal en komt regelmatig terug in de hoofdrol over het hele album. Aangezien één van de hoofdrollen een vioolspeelster is, kon de componist dan ook niet anders dan dit in zijn composities te verwerken. Dit doet hij dan ook gretig en slaagt er ook in om ons mee te nemen naar de wereld van de Buddenbrooks anno 1840. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er muziek van grote componisten uit die jaren langs komt op deze CD. Zo krijgen we naar het einde toe o.a. 2 walsen van Chopin, een stuk van Strauss en van Delibes. Deze passen dan ook naadloos als opvolgers op de muziek die Ströer componeerde. Ook bij Ströer blijft de wals niet ver weg. Zijn muziek, zonder veel uitschieters op gebied van stijl, blijft dan ook wel boeien en verveelt op geen moment. Hoofdzakelijk dramatisch getint, maar zonder te verzinken in het melodramatische, door voldoende romantiek toe te voegen en hier en daar wat spanning levert Ströer een voortreffelijke score. Het valt in ieder geval in mijn smaak. Er zijn echter toch nog wat minpunten aan deze score. Het is dan wel allemaal heel goed geschreven en uitgevoerd, maar tóch blijft het niet echt lang hangen. Je zult deze CD wel meerdere malen beluisteren eens je je hem hebt aangeschaft, juist omdat je na enige tijd vergeten bent hoe het klonk maar je wel herinnert dat je hem goed vond. Wanneer je hem uiteindelijk nog eens gaat opleggen, ben je dan meteen opnieuw verkocht.
Ver weg van het ‘Zimmeriaanse geweld’, het ‘non-music’ gedoe van Morricone en de automatische piloot van Horner (en dit bedoel ik enkel figuurlijk natuurlijk) horen we hier een mooi werk met eigen stijl. Is het een must-have? Wellicht niet voor iedereen, maar het is zeer zeker het beluisteren waard voor liefhebbers van romantische drama’s die houden van melodieuze violen en vol-orkestrale scores. Ben je alleen liefhebber van stevige rockgetinte actiemuziek? Laat deze Buddenbrooks alsjeblieft links liggen, want geloof het of niet: hier hoor je geen elektrische gitaren e.d. en het gevaar bestaat erin voor jou dat je in slaap valt.
Alle gekheid op een stokje, deze score is een mooie aanwinst van een wat minder bekende componist die me toch weer aangenaam verrast heeft. Mochten de thema’s iets memorabeler zijn, kreeg deze van mij een 10. Maar niet iedereen heet Williams, Silvestri of Zimmer (ja, ook hij kan thema’s schrijven!). Daarom twijfel ik tussen een 8 of een 9, maar aangezien het kippenvelmoment achterwege bleek te blijven, kies ik dan maar voor een 8/10.
Soms laat ik me afschrikken door een nieuwe naam in de wereld van de filmmuziek, maar uit ervaring heb ik geleerd dat ik wel eens meer risico’s mag of moet nemen. Menige keren ben ik al verrast geweest door nieuwkomers, zoals bvb. Abel Korzeniowski en Steven Price of minder bekende namen als Christopher Gunning of Nigel Hess. Zelf ben ik een grote Zimmer-fan, al durf ik dit soms niet te luid meer zeggen tegenwoordig. De man heeft al zoveel negatieve kritiek moeten slikken, die eerlijkheidshalve héél soms terecht is, maar toch ook heel dikwijls totaal van de pot gerukt is. Juist omdat ik zo’n grote fan ben van hem, wil ik dan ook graag eens andere muziek horen en totaal andere stijlen van componeren. Een onvoorwaardelijke fan ben ik niet. Iedere componist heeft zo zijn ups en downs, ook Zimmer en andere groten der filmmuziek zoals grootmeesters Williams, Morricone en Goldsmith. Er zal ook wel altijd iemand dat bepaalde minder goeie werk van een componist tóch heel graag horen. “De Gustibus et Coloribus non Disputandum est”: Over smaken en kleuren valt niet te twisten. Door verschillende genres te verkennen, komt men dan vroeg of laat iets tegen waarvan je voordien nog nooit iets van gehoord had. Dit was bij mij het geval bij deze ‘Buddenbrooks’-soundtrack van Hans P. Ströer. Noch de film, noch de componist waren mij bekend. Tot nu.
De film zelf heb ik jammer genoeg nog niet gezien. Aangezien deze van Duitse makelij is, wordt de kans redelijk klein dat zo’n film veelvuldig te zien zal zijn bij ons. Ik zou hier wel een korte inhoud kunnen over neerpennen door klakkeloos over te schrijven van IMDB en te vertalen, maar dit ga ik bewust niet doen. Dan kunnen jullie als lezers even goed naar de site zelf gaan, nietwaar? Over naar de muziek dan maar.
De componist schenkt ons een mooie, romantische, orkestrale score met een mooi hoofdthema die ons reeds kort voorgeschoteld wordt bij de eerste track. De viool staat hier ook centraal en komt regelmatig terug in de hoofdrol over het hele album. Aangezien één van de hoofdrollen een vioolspeelster is, kon de componist dan ook niet anders dan dit in zijn composities te verwerken. Dit doet hij dan ook gretig en slaagt er ook in om ons mee te nemen naar de wereld van de Buddenbrooks anno 1840. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er muziek van grote componisten uit die jaren langs komt op deze CD. Zo krijgen we naar het einde toe o.a. 2 walsen van Chopin, een stuk van Strauss en van Delibes. Deze passen dan ook naadloos als opvolgers op de muziek die Ströer componeerde. Ook bij Ströer blijft de wals niet ver weg. Zijn muziek, zonder veel uitschieters op gebied van stijl, blijft dan ook wel boeien en verveelt op geen moment. Hoofdzakelijk dramatisch getint, maar zonder te verzinken in het melodramatische, door voldoende romantiek toe te voegen en hier en daar wat spanning levert Ströer een voortreffelijke score. Het valt in ieder geval in mijn smaak. Er zijn echter toch nog wat minpunten aan deze score. Het is dan wel allemaal heel goed geschreven en uitgevoerd, maar tóch blijft het niet echt lang hangen. Je zult deze CD wel meerdere malen beluisteren eens je je hem hebt aangeschaft, juist omdat je na enige tijd vergeten bent hoe het klonk maar je wel herinnert dat je hem goed vond. Wanneer je hem uiteindelijk nog eens gaat opleggen, ben je dan meteen opnieuw verkocht.
Ver weg van het ‘Zimmeriaanse geweld’, het ‘non-music’ gedoe van Morricone en de automatische piloot van Horner (en dit bedoel ik enkel figuurlijk natuurlijk) horen we hier een mooi werk met eigen stijl. Is het een must-have? Wellicht niet voor iedereen, maar het is zeer zeker het beluisteren waard voor liefhebbers van romantische drama’s die houden van melodieuze violen en vol-orkestrale scores. Ben je alleen liefhebber van stevige rockgetinte actiemuziek? Laat deze Buddenbrooks alsjeblieft links liggen, want geloof het of niet: hier hoor je geen elektrische gitaren e.d. en het gevaar bestaat erin voor jou dat je in slaap valt.
Alle gekheid op een stokje, deze score is een mooie aanwinst van een wat minder bekende componist die me toch weer aangenaam verrast heeft. Mochten de thema’s iets memorabeler zijn, kreeg deze van mij een 10. Maar niet iedereen heet Williams, Silvestri of Zimmer (ja, ook hij kan thema’s schrijven!). Daarom twijfel ik tussen een 8 of een 9, maar aangezien het kippenvelmoment achterwege bleek te blijven, kies ik dan maar voor een 8/10.