Love Actually is zonder twijfel een van de leukste romatische comedy’s allertijden. Een moderne klassieker in het genre, en met een cast waar velen alleen van dromen: Keira Knightley, Liam Neeson, Alan Rickman, Emma Thompson, Bill Nighy, Rowan Atkinson, Hugh Grant, Collin Firth en vele anderen maken deze film tot een heerlijke kijkervaring. Craig Armstrong heeft Love Actually nog net een beetje dat extra gegeven, door er subtiele muziek aan toe te voegen.
Armstrong’s score is niet vernieuwend, en zeker geen meesterwerk, maar wel érg sfeervol. Elizabeth: The Golden Age, The Bone Collector, Ray en het overdonderende Moulin Rouge maakten genoeg indruk op mij om te weten dat deze man heel goed in staat is om muziek te maken. Maar de massale instrumentaties die hij liet horen in Elizabeth: The Golden Age, of de sterke achtergrondmuziek in Moulin Rouge is nergens te bekennen hier. Nee, hier is Armstrong geweldig ingetogen te werk gegaan. Op de reguliere soundtrack werden we al getrakteerd op PM’s Love Theme en Glasgow Love theme. Deze worden op deze score beiden uitgewerkt, in verschillende instrumentaties. Soms met een groots, meeslepend orkest (dit natuurlijk richting het einde, wanneer de Liefde schijnbaar voor iedereen voor het oprapen ligt), en soms heel simpel door een akoestische gitaar. Pronkstuk van deze bootleg is het 6 minuten durende nummer Joanna Drives Off, waar Armstrong vanaf de vierde minuut alles uit de kast gooit, en een spectaculaire eindscene prachtig begeleid met blazers, strijkers, en alle toeters en bellen die hij tot zijn beschikking heeft.
De timing en de nonchalante manier van componeren vormen het hart van Love Actually: the Score. Craig Armstrong heeft twee of drie sterke thema’s, en weet deze meerdere malen op gepaste wijze in te zetten, en van instrumentatie en grootte te wisselen waardoor Love Actually een simpele, maar oh zo prachtige soundtrack is, die net dat beetje extra toevoegt aan de film.