The Hunley

De Amerikaanse televisiefilm The Hunley is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal over een van de eerste onderzeeboten van Amerika. De hoofdrollen worden vertolkt door Donald Sutherland als de Zuidelijke generaal Beauregard en Armand Assante als duikbootkapitein Dixon. De film is geregisseerd door de wat onbekende John Gray. De film is gemaakt door de productiemaatschappij van Ted Turner voor zijn tv-station TNT. Het is een vervolg op zijn reeks films over de Amerikaanse Burgeroorlog, in de lijn van o.a. Gettysburg.
Het verhaal speelt zich af tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Horace Hunley was een scheepsontwerper, die een van de eerste onderzeeërs heeft ontworpen, die naar hem is genoemd: de CSS H. L. Hunley. De onderzeeër was ontworpen om gebruikt te kunnen worden tegen de zeeblokkade van de haven van Charleston, die door de Noordelijke marine was belegd. Het Zuidelijke leger wilde maar al te graag de blokkade doorbreken en zag in de duikboot een mogelijkheid. Onwerper Hunley en z'n mede-ontwerpers en constructeurs bouwden zo de Hunley, waarvan de schroef met de hand werd aangedreven door 7 mannen. De boot was voorzien van 1 torpedo, die voorzien was van stekels, zodat deze in de wand van de houden zeeschepen vastgeprikt kon worden. De onderzeeër moest daarna achteruit varen, waarbij via een lang touw de ontsteker aangetrokken kon worden. De Housatonic, een schip van de Noordelijke alliantie werd het doelwit. Maar duikboten stonden nog in de kinderschoenen...

De score voor deze televisiefilm is van Randy Edelman, die al vaker meegewerkt heeft aan tv-films voor Turner, zoals Gettysburg en Gods and Generals, die laatste overigens samen met John Frizzell.
Qua stijl is de muziek voor The Hunley vergelijkbaar met die voor Gettysburg. Edelman heeft een klein orkest bij elkaar gevraagd en hanteert daarbij zelf de synthesizer. Dat instrument zorgt vooral voor de underscore, maar ook een aantal tracks bestaan bijna geheel uit elektronische muziek. Gezien het feit dat het om een film voor televisie gaat is er voor de muziek een beperkt budget beschikbaar en dat is dan ook vrijwel altijd te horen in de instrumentaties. De muzikanten slokken een groot deel van het budget op en dat aantal wordt daarom bij voorkeur zoveel mogelijk beperkt tot het minimaal noodzakelijke. Dat doet Edelman ook hier. Voor de intensere scenes in de film en de overzichtsscenes van de haven en vanaf de zee wordt het orkest vooral ingezet, maar voor ondersteuning bij gesprekken, of scenes binnen gebouwen of rustige scenes in de onderzeeër zelf wordt het orkest vooral weggelaten. Het gevolg is dat een flink deel van de score slechts een beperkte instrumentatie heeft en slechts enkele tracks grootser uitpakken.

Edelman verstaat de kunst om prachtige melodieën te componeren en heeft dat ook voor The Hunley gedaan. Het hoofdthema is erg fraai, en komt een aantal malen terug in de score. Toch zijn ook de andere melodieën fraai. Doordat de melodieën zo aanspreken mag de instrumentatie wat minder zwaar wegen om toch een aangename beluisterbaarheid te krijgen en de score voor The Hunley ligt zonder meer aangenaam in het gehoor. Zelfs bij beperkte instrumentatie weet Edelman de harmonieën en symfonieën zo vorm te geven dat dit zelfs bij vrijwel alleen maar synthesizerklanken toch fraai is, ondanks de wat kunstmatige klank. Ook de toevoeging van een vrouwenstem, zoals in de dramatische, maar o zo prachtige laatste minuut van 'Dark Seas' is pakkend.
De muziek neigt enigszins naar de stijl en klasse die Edelman eerder meegaf aan Gettysburg. Maar The Hunley mist daarvoor toch het nodige, met name in de meer spannende tracks. Die tracks staan wat verspreid over de score, maar vooral in de tweede helft. De melodieën van die spannende- en actietracks laten nog wel het nodige te wensen over. Nergens wordt het chaotisch of dissonant, want Edelman weet de muziek overal harmonieus te houden. Maar de arrangementen van die spannende en actietracks zijn duidelijk minder aantrekkelijk om te beluisteren. Toch valt over het geheel genomen de beluisterbaarheid van die spannings- en actietracks nog wel mee, juist vanwege het ontbreken van chaotische en dissonante klanken.

Kortom, met The Hunley heeft Randy Edelman weer een heel aangename score neergezet. De melodieën en harmonieën zijn overwegend fraai en luisteren prettig weg. Het aantal spannings- en actietracks is niet overdadig en ook deze tracks blijven heel behoorlijk beluisterbaar. Het thema is erg fraai en wordt door het beperkte orkest uitbundig gebracht, compleet met die wat militaire en heldhaftige kleuring door het gebruik van een solo koperblazer en snare drums. Toch past Edelman z'n standaard synthesizer veel toe, mede ook uit budgettair oogpunt, wat soms een wat kunstmatig tintje aan de muziek geeft, vooral wanneer de synthesizer (bijna) solo ingezet wordt. Maar ook dan weten de melodieën en harmonieën de muziek boven de middelmaat uit te tillen, waardoor de waardering voor deze score op 77 uit 100 punten komt.