Il Sole Nero

De laatste jaren verschijnen er opvallend weinig scores van Wojciech Kilar op de markt. De bijna 75-jarige componist heeft in het millennium dan ook beduidend minder werk afgeleverd dan in de eeuw daarvoor. Vanaf 2000 heeft de man 12 films van muziek voorzien, terwijl zijn totaal aantal op bijna 160 ligt. Nu is de man nooit een veelgevraagd componist geweest in Hollywood. Liever blijft Kilar in zijn geboorteland Polen of werkt hij mee aan kleinschalige films in de rest van Europa. Zijn meest bekende en internationaal geroemde score is ‘Dracula’, maar een van zijn mooiste werken is de veel onbekendere score van ‘Pan Tadeusz’. Nu is er dan eindelijk weer een release van een nieuwe Kilar, maar of die de moeite van het aanschaffen waard is, is natuurlijk de vraag.

Il Sole Nero vertelt het verhaal van Agata. Deze knappe Siciliaanse is getrouwd met de veel jongere Manfredi, maar ondanks hun leeftijdsverschil zijn ze erg gelukkig samen. Totdat op een dag Manfredi vermoord wordt. Agata, die weinig heil ziet in het justitieel systeem gaat op zoek naar de dader en zweert wraak. De film werd geregisseerd door Krzysztof Zanussi, landgenoot van Kilar en het is dan ook niet vreemd dat Kilar regelmatig met hem samenwerkt.

De opening van de score herbergt een prachtig pianospel dat een thema ten gehore brengt dat dicht aanleunt tegen het thema van ‘Pan’s Labyrinth’. Vooral het openingsakkoord en de verschillende vioolpartijen roepen de score van Javier Navarette meermalen in herinnering op. Het thema kent een prachtig staccato pianomotief. In de track die de toepasselijke naam ‘The Black Sun - Version 1’ draagt, krijgt dit thema een emotionele lading mee doordat de akkoorden regelmatig afgesloten worden met een rust, waardoor het geheel veel trager wordt.

‘Manfredi’s Death’ start met enorm hoog vioolspel, dat langzaan de dood van het personage inluidt. De zware klanken van de piano geven de track een morbide sfeer mee, dat gek genoeg een licht vervolg krijgt in de track ‘Funeral’. Na deze track, die een prachtig vioolspel herbergt, krijgen we ‘Agata’s theme’ te horen, wederom een variant op het hoofdthema. Salvo’s thema kent een dubbele gelaagdheid. We horen het bekende pianomotief met daaroverheen een vioolspel dat een variatie is op de openingstonen uit ‘Manfredi’s Death’.

The Fall is de voorlaatste track en is op zijn beurt weer een ingetogen versie van ‘The Funeral’. Zo lopen de verschillende thema’s zijdeling langs elkaar, zonder dat de tracks herhalingen van zetten worden. Opmerkelijk is wel dat de score een speelduur kent van dertien minuten, hoewel misschien juist daar ook wel de kracht van de score schuilt. Eén ding is zeker, de score verdient het om in ieder geval een luisterbeurt te krijgen. Al is het alleen maar vanwege het feit dat een uitgave van een score van Kilar een unicum is geworden.