Recensie herzien op 2016-12-27
De Amerikaanse romcom Norbit heeft Eddy Murphy in diverse rollen, zoals hij ook in een aantal andere films gespeeld heeft (o.a. The Nutty Professor, The Klumps, Coming to America). De film is ook mede geschreven en mede geproduceerd door Eddy Murphy, waaraan z'n oudere broer Charlie ook een bijdrag heeft geleverd. Murphy zou na deze film nog 2 keer samenwerken met regisseur Brian Robbins. De film is slecht ontvangen en Murphy kreeg maar liefst drie Raspberry awards, maar aan de kassa was de film behoorlijk succesvol.
Het verhaal begint in het Chinese restaurant annex weeshuis, dat gerund wordt door Mr. Wong (Murphy). In het weeshuis zitten Kate (Thandy Newton) en Norbit (ook Murphy), die vrienden zijn. Dan wordt Kate geadopteerd en vertrekt. Later wordt Norbit gepest door andere kinderen, maar een Rasputia Latimore, een meid met overgewicht (weer Murphy) jaagt die kinderen weg en dwingt Norbit om haar vriendje te worden. Naarmate ze beide ouder worden, wordt Rasputia steeds minder aardig tegen Norbit en uiteindelijk ronduit brutaal en ze commandeert hem in een huwelijk met haar, ondanks haar slippertjes. Dan blijken Rasputia en haar broers criminele zaakjes te bekokstoven, waar Mr. Wong en Kate het slachtoffer van dreigen te worden...
De muziek is gecomponeerd door David Newman, die vaak wel weg weet met een komedie, waar een romantisch randje aan zit. In de film komen echter ook een aantal (stukjes van) songs voor. Het album dat van de film is uitgekomen bevat dan ook hoofdzakelijk deze songs. Maar ook Newman heeft een plekje op het einde van het album gekregen.
Van de songs zijn er eigenlijk maar twee die wel prettig wegluisteren. De openingssong is soort negro-gospel song, die vrijwel ŕ capella wordt gezongen. Alleen een ritmische klank is instrumentaal, alle overige begeleiding wordt door The Fairfield Four gezongen. Eigenlijk is dit een heel aardige openingssong van dit soundtrack album.
De andere is de bekenste song van het album, want met 'I only want to be with You' heeft Dusty Springfield in de zestiger jaren hoog in een flink aantal hitparades gestaan. Ook is het nummer vaak gecovered en ook een paar van die covers hebben, ook in onze buurt weer in de hitparades gestaan.
De overige songs op het album hebben vooral een hoog funk/lazy jazz/hiphop/rap/disco gehalte. Voor acht van dergelijke songs hoef je mij niet wakker te maken. Maar als je van die muziekstijl houdt, dan heb je wellicht een heel aardig album aan deze soundtrack.
Ook score componist David Newman heeft nog een plekje op dit album gekregen, wat altijd een goed gebaar is van de productiemaatschappij. Met zes tracks van in totaal net iets minder dan elf minuten is het aandeel scoremuziek op deze soundtrack nog niet eens zo slecht.
De eerste track is 'Young Norbit'. Dit is een fraaie en rustige gitaar en piano track, waarin Newman met minimale begeleiding een mooie thema-melodie laat horen, die ook in andere tracks weer terugkomt. De muziek heeft een licht romantische kleuring, waardoor de muziek prettig in het gehoor ligt.
Dat geldt dan weer niet voor de tweede scoretrack 'Queen of Whores'. Hier hoor je een veel ruigere David Newman, die op een soort funk-rock-manier de muziek presenteert. Met een stevig instrumentarium, compleet met jankende gitaren zet hij een sfeer neer met een nogal donkere kleuring met een bluesy tint, die dan ook duidelijk minder aangenaam is. Ook 'Rasputia's Fury' is zo'n nogal donker gekleurde, wat ruige en grillige track. Gelukkig duren beide tracks niet zo heel lang.
De andere tracks zijn veel rustiger en hebben meer die lichte toonsetting van de eerste scoretrack. Vooral van 'Kate Returns / Tuesday, Tuesday' is het eerste deel erg fraai. Deze track, waarin de gitaar en de piano eerst fraai uitpakken op lichte begeleiding, nemen deze in het tweede deel van de track een steviger vorm aan.
De film is vooral een komedie en de komische noot ontbreekt dan ook niet bij Newman's muziek. Vooral in de track 'Norbit sneaks out' is dat goed te horen. Newman blijft gelukkig vandaan bij het zogenaamde mickey-mousing en weet de komedieklanken binnen de perken van het prettig beluisterbare te houden.
De laatste scoretrack en daarmee tevens de afsluitende track van het album is de meest romantisch getinte track van het album. Newman brengt hier weer het hoofdthema van de score, die vooral door solo pianospel wordt gebracht. Daarbij wordt de muziek ondersteund door fraaie orkestrale klanken. Het album sluit daarmee op een prachtige manier af, want deze laatste track is een van de fraaiste van de score en van het album.
Kortom, dit soundtrackalbum van de film Norbit heeft eigenlijk twee kanten. Enerzijds de nogal funky-disco-kant met een flink aantal songs in die stijl en anderzijds de wat rustiger, meer romantische kant met een aantal tracks van de instrumentale score van David Newman. Een paar songs zijn overigens best fraai, net als een paar scoretracks duidelijk minder fraai zijn. De waardering voor de songs komt gemiddeld uit op 49 punten en voor de scoretracks van Newman op 72 punten, met maar een kwart van de speellengte. Het gemiddelde voor dit album komt zo op 55 uit 100 punten