Little Children
Original Motion Picture Score


Silva Screen Records 02/01/2007 CD (0738572122621)
Film Uwolnienie filmu: 2006
 

Zarejestruj się teraz!

Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!





 

# Tor Artysta/Kompozytor Czas
1.Snack Time1:11
2.Tissue0:52
3.2 Hillcrest0:47
4.Late Hit1:12
5.Bandshell2:05
6.Red Bathing Suit2:03
7.Lucy1:46
8.It's Wrong And It's Weird2:33
9.Pool Days1:49
10.Weekends Were Difficult1:47
11.What's The Hurry?3:31
12.Fly Me To The Moon In (Other Words) Arranged by Sammy Nestico2:35
13.Mae1:08
14.A Sniff Or Two1:42
15.Torso1:10
16.Be A Good Boy1:41
17.Slutty Kay0:42
18.Little Children1:18
19.End Title7:40
 37:31
Prześlij opinię Ukryj recenzje w innych językach

 

Little Children - 08/10 - Przegląd wersji Tom H., zgłoszone w (Holenderski)
“Little children” vertelt het verhaal, gebaseerd op een roman van Tom Perrotta, over het leven van enkele individuen in de Amerikaanse suburbs. Gevangen in de saaiheid van het huismoeder en –vaderschap proberen een handvol hoofdpersonages te ontsnappen aan de saaiheid van hun alledaagse leven. De ene huismoeder, getraumatiseerd door haar aan pornoverslaafde man, start een woelige affaire met de lokale huisvader/hunk en een vrijgelaten pedofiel probeert een nieuw leven op te starten maar wordt direct geconfronteerd met zijn verleden door de paniekerige buurtbewoners die er alles aandoen om het gevaar uit hun leven te bannen. Al vlug blijkt dat de volwassenen de kinderen van de wijk vormen, elk gevangen in gepredestineerde levenspatronen en –verwachtingen. Elk bezig met hun eigen onhebbelijkheden en egoďstische verlangens. Tragedie en humor gaan in “Little Children” hand in hand. De personages worden op een pakkende manier neergezet door de immer bevallige Kate Winslet (‘Titanic’, ‘Eternal Sunshine on a Spotless Mind’) in de rol van desperate housewife en Patrick Wilson (‘Angels in America’, ‘Hard Candy’) als steevast falende echtgenoot. De film kreeg maar liefst drie Oscar nominaties ondermeer voor beste actrice en beste screenplay, maar kon er helaas geen enkele verzilveren.

Na het kritische ‘American Beauty’ van Sam Mendes, mocht Thomas Newman opnieuw aantreden als componist voor een hitzwarte, Amerikaanse komedie en net als zijn vorige poging componeerde Newman een moderne en weinig melodieuze score. De muziek is veelal atmosferisch, gevoed door een vlaag strijkers, echo’s van exotische fluiten, het vrolijk tokkelen van allerhande percussie- en snaarinstrumenten (met ondermeer een vibrafoon, elektrische gitaren en klankschalen) die allemaal worden bijgestaan door de typisch Newmaneske pianovariaties. Toch blijft “Little Children” een minder toegankelijke score dan pakweg ‘Road to Perdition’ of ‘Angels in America’. De cues zijn veelal alleenstaande improvisaties, zonder enige melodische samenhang of herkenbaarheid. Die onsamenhangendheid zorgt voor een gevarieerd album maar zorgt er tevens voor dat er geen enkele rode draad is terug te vinden. Daarnaast zijn de melodieën vaak nodeloos ingewikkeld en draaien veelal rond lang uitgesponnen, doordreunende baslijnen en pizzicato strijkers.

Gelukkig zijn een aantal cues duidelijk te herkennen als het werk van Newman dat vooral doet denken aan zijn zinderende score voor “Lemony Snicket: a Series of Unfortunate Events”. De openingcue “Snack Time” start met een aankomende trein en breidt zich langzaam uit tot een simpele progressie voor percussie. “Tissue” is dan weer een vrolijk strijkers intermezzo dat vreemd klassiek aandoet in haar eenvoud. “2 Hillcrest’” is dan weer een overduidelijke Newman track met een mooi thema voor de piano, waarna “Late Hit” een weinig tot de verbeelding overlatende compositie is met een zachte beat, vreemd in de verte gemixte strijkers en dreunende synthesizers. De eerste vier tracks variëren onderling al ontzettend veel van elkaar en geven het algemeen beeld van het album weer; een variatie van alle mogelijke stijlen die Newman gebruikte gedurende zijn carričre. Voor de liefhebbers van Newmans werk zullen vooral cues als “Bandshell” en “It’s Wrong and it’s Weird” en “Pool Days” aanraders zijn. Het zijn stuk voor stuk muziekstukken waar piano, strijkers en zachte, haast zenachtige synthesizers tot knappe, lichte melodieën zijn verpakt. Voor wie bekend is met het werk van Newman zal ook de harde en vaak knap gearrangeerde tracks als “Weekends Were Difficult”, “A Sniff or Two” en “Lucy” kunnen appreciëren. Ten slotte verdient “Be a Good Boy” een speciale vermelding door het gebruik van een mooi en zacht pianothema dat heel lekker in het oor ligt en het dichtst bij een herkenbare melodie aanleunt.

Met een allegaartje van variaties, voort echoënde klanken en synthetische effecten is “Little Children” geen eenvoudig te beluisterend album. Neem daarbij nog eens het agressieve en onaangename “Slutty Kay” en het Big band vehicle “Fly Me To The Moon” en je hebt een vreemd aandoend en knap lastig album. En toch is Newmans stijl overal aanwezig, al is het maar in kleine arrangementen of tierlantijntjes die als knipogen zitten verborgen in alle uithoeken van de composities. Thomas Pasatieri, de huisarrangeur van Newman, zorgt ervoor dat Newmans muziek de stempel Newman meekrijgt. Dit is geen plezierige score als “Wall-E” of “Finding Nemo”, nog een epische score als “The Green Mile” of “Angels in America”. Het bevreemdende verhaal van Perrotta krijgt een al even atypische score. De 40 minuten durende release van Silva Screen omvat alle grote score tracks die te horen zijn in de film. Waar de muziek perfect bij de beelden past en bij de personages, zijn de verschillende cues op cd vooral voer voor doorwinterde score veteranen. Want je mag gerust zeggen dat op melodisch vlak de score van Newman weinig om het lijf heeft, ze is wel organisch en haast tastbaar. Al je zintuigen lijken geprikkeld door de vele geluiden en smaken die doorheen de composities zijn verweven. Noem het een bevreemdende ervaring, maar het is weliswaar wel een unieke belevenis. En daar zit de kracht van dit album.

Little Children” is een moeilijk te vatten album geworden, die maar een select aantal luisteraars echt zal bekoren. Het beeld van de sfeervolle score van Clint Mansell voor “The Fountain” komt me voor ogen wanneer ik de disc in mijn cd-speler doe. Niet door haar knappen melodieën maar door haar onmiskenbare sfeer van krampachtig onbehagen. Je moet in de stemming zijn voor deze cd. Als je geen fan bent van Newman of rustige, onmelodische scores niet kunt appreciëren, mijd je dit album beter als de pest. Wie nood heeft aan een stevige, psychologische ontdekkingstocht, zal deze Newman zeker kunnen smaken. “Little Children” blijft moeilijk verteerbare filmmuziek zonder meer. Kopen op eigen risico.
Little Children - 08/10 - Przegląd wersji Tom Daish, zgłoszone w (Język angielski)
Actor/Director Todd Field directed a few features during the 1990's, but shot to arthouse fame with 2001's In the Bedroom which featured his first collaboration with Thomas Newman. While the film certainly made a big impression, the music (on disc, at least) failed to make much of an impact, producing one of Newman's least penetrable works. Fortunately for us, Little Children has as fine and enjoyable a score as it is a film. A sort of mix of Desperate Housewives (Newman-esque theme and score) and American Beauty (spectacularly well known Newman score!), Little Children is somewhat less flippant than the latter and less outwardly comedic than the former. Indeed, it performs the impressive juggling act of a few scenes that are hilarious and horrific at the same time, aided immensely by impressive lead performances from Kate Winslet and Patrick Wilson.

The film is spotted fairly lightly and there are plenty of occasions where Newman stays ostensibly in the background with his trademark synth pads and unusual instruments. Cues such as What's the Hurry?, Red Bathing Suit and the especially dark, piano led, Be a Good Boy are subtle, but dramatically potent and brief enough not to bog down the musical flow. Most Newman scores suffer from a song or two breaking up the atmosphere, but feel Fly Me to the Moon is actually a reasonably effective intermission and, being an orchestral instrumental, the tone doesn't do an awkward musical U turn. Strangely, one very prominent track from the film, that for the final midnight baseball game, is entirely absent from the CD. It would be ironic to find that Newman included the song instrumental but felt the baseball music would be fundamentally at odds with the overall tone of the album. A shame though, as it's a great little cue in the film.

If ever there was a case to be made for buying an album on the basis of one track, Little Children would be it. Newman doesn't habitually write terribly long tracks - perhaps one of the greatest disappointments in his writing - but if the End Title is anything to go by, it's a crying shame that he doesn't more often. It features the kind of lithe, lilting string writing at which he excels, plus a few esoteric touches to give it the essential Newman twist. It's a prototypical Newman cue and a sure fire entry on any compilation of his music (which, I would add, seems a long time coming). Little Children isn't the most flashy Newman score, but with a handful of typically fine highlights, interspersed with introspective, but dramatically astute passages, it's another fine effort that shouldn't overshadow his impressive pastiche The Good German.
Little Children - 09/10 - Przegląd wersji Maurits Petri, zgłoszone w (Holenderski)
Dat de film 'Little Children' zeer schokkende gegevens bevat, over hoe o.a. een pedofiel te werk gaat, doet er niks aan af dat hier weer een topfilm is geleverd. Regisseur Todd Field mixt ironie en de keiharde werkelijkheid over het verhuizen van een doodnormaal gezin in een adembenememde en soms controversiele film.

Een dromerige sfeer daarbij neerzetten...dat is Thomas Newman wederom weer gelukt. De soundtrack bevat de oude vertrouwde stijl van Newman, plus enkele nieuwigheidjes, waaronder enkele elektronische effecten, die naadloos aansluiten bij de strijkarrangementen en de xylofoon-solo's. De soundtrack opent met 'Snack Time', waarin die xylofoon te horen is. Op zich geen bijzonder lang nummer, maar ligt wel lekker in het gehoor. 'Tissue' is even een opstapje naar de goddelijk mooie pianosolo in '2 Hillcrest'.
En dan een klein hoogepuntje, het nummer 'Late Hit'. Wat lijkt te beginnen als het nummer 'Crazy' van Seal blinkt uit van de originalteit. Een elektronische gitaar geeft een lekker ritme onder een zachte underscore. Zelden hoor je zulke uitgebalanceerde filmmuziek.
We hoppen door naar 'Red Bathing Suit', waarin Newman zich van z'n beste kant laat zien. Finding Nemo, Road To Perdition en Meet Joe Black komen hier bijelkaar. Een zachte dromerige piano, aanhoudende strijkers en wat effecten geven het hoognodige kippenvel. Wat een geweldige compositie! Het nummer 'Lucy' is underscore, maar underscore met flair. Om even door te gaan naar 'Pool Days'. Ook een schitterend nummer die z'n weerga niet kent. Wederom de dromerige pianoklanken en strijkers, die maar niet lijken te vervelen. En dan 'Fly Me To The Moon', naar aanleiding van het arrangement van Sammy Nestico, zorgt voor wat vrolijkheid. Even lekker jazzen met het Frank Sinatra nummer, prima afwisseling.
De nummers hierna zijn vrijwel van hetzelfde laken het pak: de pianoklanken, de strijkers, de xylofoon...allemaal in perfecte harmonie samen gebracht. 'End Title' wijkt even iets af van de rest, maar is daarom niet minder aantrekkelijk om te beluisteren. Na 1:30 barst het instrumentaal 'geweld' los, wat we ook vaak hoorden in Road To Perdition, gevolgd door tokkelende violen en een haast Middeleeuws klinkend thema.

Thomas did it again, zou ik volmondig willen zeggen! Al het goede van eerdere soundtracks is samengevoegd op de soundtrack 'Little Children'. Veel herkenbare melodieen, maar in combinatie met de nieuwigheidjes is dit wederom een must-have. Mooiste nummers van het album is wat mij betreft 'Late Hit' en 'Red Bathing Suit'. Hou trouwens bij het beluisteren van deze soundtrack rekening met eventueel kippenvel!


Zgłoś błąd lub wyślij nam dodatkowe informacje!: Zaloguj się

 



Jeszcze