Flyboys
Zarejestruj się teraz!
Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!
Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!
| # | Tor | Czas | |
|---|---|---|---|
| 1. | Main Title | 5:28 | |
| 2. | Training Montage | 3:41 | |
| 3. | Cassidy Funeral | 6:16 | |
| 4. | We're Out of Gas | 0:24 | |
| 5. | The Last Battle | 3:09 | |
| 6. | Dogfight | 5:36 | |
| 7. | Rawlings and Luciane Fly | 2:32 | |
| 8. | Rawlings and Luciane | 3:32 | |
| 9. | The Planes Arrive | 1:53 | |
| 10. | ID The Planes | 0:49 | |
| 11. | The Cuffs Are Off | 0:46 | |
| 12. | Have To Get Luciane | 1:17 | |
| 13. | Heroes | 4:31 | |
| 14. | Battle Hymn | 1:47 | |
| 15. | Black Falcon | 4:12 | |
| 16. | Briefing Room | 2:12 | |
| 48:04 |
Prześlij opinię
Ukryj recenzje w innych językach
De voor een groot deel waargebeurde film speelt zich af in de eerste wereldoorlog, nog voordat de Amerikanen zich in de oorlog gingen mengen. In Frankrijk is dan al een groep gevechtspiloten aan de gang om de Duitsers te bestrijden, het Lafayette Escadrille. Een groepje Amerikanen gaat naar Frankrijk om te leren vliegen en om zich vervolgens bij deze piloten aan te sluiten. De film gaat over de belevenissen van deze Amerikanen in Franse dienst en hoe ze bommenwerpers moeten begeleiden en beschermen, over luchtgevechten met Duitse jagers, maar ook over vriendschap en romantiek. En vooral ook over de vraag hoeveel Amerikanen het einde van de film zullen halen...
De film is niet overal even positief ontvangen, hoewel de meningen over de luchtgevechten zeer positief zijn. Ik heb de dvd in de kast staan, maar nog niet gezien en zal deze recensie updaten zodra ik de film gezien heb.
Update 20-02-2013, Film gezien. Een goede film, met inderdaad fantastische luchtgevechten met die oude vliegtuigen. Het basisverhaal is waargebeurd en dat maakt de film nog intenser. De muziek komt in de film overigens niet zo goed uit de verf.
De muziek voor Flyboys is gecomponeerd door Trevor Rabin. Heel anders dan we van hem gewend zijn heeft hij deze score niet volgestouwd met bombastische elektronische muziek, maar met een voluit symfonische score, af en toe kompleet met koor. En dat pakt goed uit. Blijkbaar weet Rabin ook met een groot orkest goed de weg te vinden in filmmuziekland.
De score is meer symfonische opgebouwd dan veel andere scores van Rabin. Vaak heeft hij zijn scores ook voorzien van veel spannende of onheilspellende muziek met weinig melodie en veel stevige klanken of soms bijna dissonante klanken. In deze score is dat vrijwel niet aanwezig. Bijna alle muziek is harmonisch van toon en goed georkestreerd. Lang niet alle thema's of melodielijnen zijn even fraai. Een aantal tracks zijn wat flets of zelfs wat kleurloos, maar de meeste zitten mooi in elkaar en de hoofdthema's zijn fraai, al bezorgen ze nergens kippenvel. Rabin heeft in veel andere films mooiere thema's neergezet, maar de orkestraties van Flyboys mogen er zeker wezen, zeker in een track als Training Montage of Rawlings and Luciane Fly.
Daarbij heeft Rabin ook de nodige romantiek toegevoegd, zoals in Rawlings and Luciane en ID the Planes. Heerlijke rustige tracks.
Het ontbreekt in deze score overigens niet aan actiemuziek. Een track als Heroes is volop actiegeladen en wordt uitgewerkt met veel lage underscore van pauken en zware drums, met daarbij donkere blazers, waarbij de hoofdmelodieën door heldere blazers worden gebracht.
Deze heftige track wordt dan gevolgd door de Battle Hymn, die qua melodie wat mager is, maar qua orkestratie prachtig wordt opgebouwd, tot een climax kompleet met koorklanken en alles wat daarbij hoort. De volgende track Black Falcon is weer actiegeladen, maar halverwege neemt de themamelodie op een rustiger manier de muziek over en werkt Rabin dit toch wel weer mooi uit naar het einde toe.
De score sluit overigens wel erg mager af met de track Briefing Room, die toch erg vlak is qua melodie en orkestratie. De kleuring is wat dramatisch getint, waarbij de setting als geheel behoorlijk minimalistisch is. Dat loopt door tot het einde en de track - en daarmee de score - gaat eigenlijk als een nachtkaars uit. En dat is helaas toch wel erg onbevredigend.
Kortom, Trevor Rabin heeft met Flyboys een orkestrale score neergezet, zonder het bombasme van zijn synthesizerscores en ook zonder het atonale of dissonante van veel van zijn met spanning geladen tracks uit andere films. Op zich zijn dat pluspunten, maar Rabin weet met Flyboys niet een themamelodie neer te zetten die voldoende pakkend is en die blijft hangen. Een aantal melodieën zijn wat vlak. Toch spreekt de muziek wel aan.
Naar het einde van de score toe neemt het actiegehalte toe en de melodiositeit af, waarbij de afsluitende track ook nog een nietszeggende minimalistische track is. En dat is toch jammer, want je blijft wel een beetje met een kater achter. En dat ondanks de goede orkestrale setting van de score.
Dan spreken de bombastische synthesizerscores, zoals The Guardian, National Treasure of Remember the Titans toch iets meer tot de verbeelding dan deze score voor Flyboys. Mijn waardering blijft hangen bij 73 uit 100, en dat is voor zo'n volop orkestrale score voor een oorlogsfilm toch wat aan de magere kant.
De film is niet overal even positief ontvangen, hoewel de meningen over de luchtgevechten zeer positief zijn. Ik heb de dvd in de kast staan, maar nog niet gezien en zal deze recensie updaten zodra ik de film gezien heb.
Update 20-02-2013, Film gezien. Een goede film, met inderdaad fantastische luchtgevechten met die oude vliegtuigen. Het basisverhaal is waargebeurd en dat maakt de film nog intenser. De muziek komt in de film overigens niet zo goed uit de verf.
De muziek voor Flyboys is gecomponeerd door Trevor Rabin. Heel anders dan we van hem gewend zijn heeft hij deze score niet volgestouwd met bombastische elektronische muziek, maar met een voluit symfonische score, af en toe kompleet met koor. En dat pakt goed uit. Blijkbaar weet Rabin ook met een groot orkest goed de weg te vinden in filmmuziekland.
De score is meer symfonische opgebouwd dan veel andere scores van Rabin. Vaak heeft hij zijn scores ook voorzien van veel spannende of onheilspellende muziek met weinig melodie en veel stevige klanken of soms bijna dissonante klanken. In deze score is dat vrijwel niet aanwezig. Bijna alle muziek is harmonisch van toon en goed georkestreerd. Lang niet alle thema's of melodielijnen zijn even fraai. Een aantal tracks zijn wat flets of zelfs wat kleurloos, maar de meeste zitten mooi in elkaar en de hoofdthema's zijn fraai, al bezorgen ze nergens kippenvel. Rabin heeft in veel andere films mooiere thema's neergezet, maar de orkestraties van Flyboys mogen er zeker wezen, zeker in een track als Training Montage of Rawlings and Luciane Fly.
Daarbij heeft Rabin ook de nodige romantiek toegevoegd, zoals in Rawlings and Luciane en ID the Planes. Heerlijke rustige tracks.
Het ontbreekt in deze score overigens niet aan actiemuziek. Een track als Heroes is volop actiegeladen en wordt uitgewerkt met veel lage underscore van pauken en zware drums, met daarbij donkere blazers, waarbij de hoofdmelodieën door heldere blazers worden gebracht.
Deze heftige track wordt dan gevolgd door de Battle Hymn, die qua melodie wat mager is, maar qua orkestratie prachtig wordt opgebouwd, tot een climax kompleet met koorklanken en alles wat daarbij hoort. De volgende track Black Falcon is weer actiegeladen, maar halverwege neemt de themamelodie op een rustiger manier de muziek over en werkt Rabin dit toch wel weer mooi uit naar het einde toe.
De score sluit overigens wel erg mager af met de track Briefing Room, die toch erg vlak is qua melodie en orkestratie. De kleuring is wat dramatisch getint, waarbij de setting als geheel behoorlijk minimalistisch is. Dat loopt door tot het einde en de track - en daarmee de score - gaat eigenlijk als een nachtkaars uit. En dat is helaas toch wel erg onbevredigend.
Kortom, Trevor Rabin heeft met Flyboys een orkestrale score neergezet, zonder het bombasme van zijn synthesizerscores en ook zonder het atonale of dissonante van veel van zijn met spanning geladen tracks uit andere films. Op zich zijn dat pluspunten, maar Rabin weet met Flyboys niet een themamelodie neer te zetten die voldoende pakkend is en die blijft hangen. Een aantal melodieën zijn wat vlak. Toch spreekt de muziek wel aan.
Naar het einde van de score toe neemt het actiegehalte toe en de melodiositeit af, waarbij de afsluitende track ook nog een nietszeggende minimalistische track is. En dat is toch jammer, want je blijft wel een beetje met een kater achter. En dat ondanks de goede orkestrale setting van de score.
Dan spreken de bombastische synthesizerscores, zoals The Guardian, National Treasure of Remember the Titans toch iets meer tot de verbeelding dan deze score voor Flyboys. Mijn waardering blijft hangen bij 73 uit 100, en dat is voor zo'n volop orkestrale score voor een oorlogsfilm toch wat aan de magere kant.
I have to admit it, Trevor Rabin is getting better. OK, that does sound like sarcasm, but I mean it sincerely. Given slightly meatier material to work with, he seems to aiming higher and pulling more sophisticated writing out of his hat. I don't think he's ever likely to reach the upper echelons of the film music world, but for feel good movies with broad dramatic strokes, he's coming up with some very effective scores. In his favour is a decent melodic sense, albeit in a simplistic, anthemic kind of way. There's little in the way of subtlety, but as I have noted elsewhere, in his considerably longer career, John Debney has probably written fewer memorable movie tunes than Rabin (even if Debney is by far the more technically accomplished).
With The Great Raid, Rabin showed that he could, if pushed, write some genuinely fetching music, even if leaning heavily on John Williams at times. Also, it was apparent that the Media Ventures sound was on its way out. In many ways, Flyboys continues the trend with slightly less subtlety and some fine action writing. From the early Dogfight to the rip-roaring Heroes, Rabin eschews looped percussion, electric guitars (the film is set in the First World War, after all) and makes the orchestra earn its way with some simplistic, but effective imitative counterpoint. There's a lot to be said for sophistication making action music more exciting; sometimes volume isn't everything. While the emphasis is on old fashioned heroism, the action also has a dramatic ebb and flow which ensures that it doesn't become overtly one dimensional.
Most of the quieter material is gently upbeat, using glimpses of the simple, but effective main theme (which, in places starts to veer towards Williams The Patriot, especially with its woodwind counterpoint). Battle Hymn offers the score's darkest moment, a striking choral elegy, briefly interrupted by a rather out of place percussion outburst. While hardly technically complex in its deployment, the chorus makes a hair raising addition to the equally dark, but very exciting Black Falcon, which only resolves towards the general mood of heroism toward the end. It would be churlish to deny that this is a fun score; sure it's no Blue Max, but then few things are and in any event, Goldsmith was writing for a rather less flashy film. It's certainly a Rabin score that is actually worth more than a single listen as the more complex writing gives the ears and brain something to chew on beyond the first time through.
With The Great Raid, Rabin showed that he could, if pushed, write some genuinely fetching music, even if leaning heavily on John Williams at times. Also, it was apparent that the Media Ventures sound was on its way out. In many ways, Flyboys continues the trend with slightly less subtlety and some fine action writing. From the early Dogfight to the rip-roaring Heroes, Rabin eschews looped percussion, electric guitars (the film is set in the First World War, after all) and makes the orchestra earn its way with some simplistic, but effective imitative counterpoint. There's a lot to be said for sophistication making action music more exciting; sometimes volume isn't everything. While the emphasis is on old fashioned heroism, the action also has a dramatic ebb and flow which ensures that it doesn't become overtly one dimensional.
Most of the quieter material is gently upbeat, using glimpses of the simple, but effective main theme (which, in places starts to veer towards Williams The Patriot, especially with its woodwind counterpoint). Battle Hymn offers the score's darkest moment, a striking choral elegy, briefly interrupted by a rather out of place percussion outburst. While hardly technically complex in its deployment, the chorus makes a hair raising addition to the equally dark, but very exciting Black Falcon, which only resolves towards the general mood of heroism toward the end. It would be churlish to deny that this is a fun score; sure it's no Blue Max, but then few things are and in any event, Goldsmith was writing for a rather less flashy film. It's certainly a Rabin score that is actually worth more than a single listen as the more complex writing gives the ears and brain something to chew on beyond the first time through.
Trevor Rabin is de laatste tijd een andere weg ingeslagen. Hij besteed tegenwoordig met zijn composities meer aandacht aan het orkest en het symfonische dan aan zijn keyboards. Vroeger was het allemaal luide gitaren, snelle actiemuziek, catchy thema’s en veel keyboards. Deze verandering is mij opgevallen sinds zijn scores voor The Great Raid en Gridiron Gang. Nu met Fly Boys hanteert hij dezelfde manier van componeren.
Varese Saranbande zorgde voor een knappe release van deze soundtrack. Fly Boys bevat goed uitgewerkte thema’s. Het thema wordt voorgesteld in de 5 minuten durende Main Title. Fluit en miltaire percussie leiden deze track in. De Training Montage bevat halverwege weer dezelfde fluit en percussie, wat mij deed denken aan Glory en The Patriot. Cassidy Funeral opent met een militaire afscheidsmelodie gespeeld op trompet. Het hoofdthema wordt nog eens zacht herhaald op de fluit en wordt gevolgd door een mooi ingetogen stukje piano, om zo over te gaan naar een tweede thema. We’re out of Gas is zeer kort maar krachtig. Op 25 seconden krijg je snelle violen in combinatie met harde percussie slagen. The Last Battle is een goed voorbeeld van Armagaddon in symfonische versie. De twee thema’s worden mooi door elkaar gespeeld en afgerond met koor. Het koor wordt verder in score nog gebruikt zoals in het zweverige Rawlings and Luciane Fly. Diegene die veel actie verwachten moet ik teleurstellen. De enige actie muziek hoor je in Heroes, waar Rabin het orkest goed laat zweten. Hij weeft perfect zijn thema’s tussen al het symfonische geweld. Mijn verbazing was ook groot toen ik plots muziek uit The Lord of The Rings hoorde op de soundtrack. Battle Hymn lijkt rechtstreeks gekopieërd van het Isengard thema. We zullen de schuld maar aan de temp muziek geven.
Fly Boys is zeker een geslaagde soundtrack. Ik moest wel even wennen aan Trevor Rabin zijn nieuwe manier van componeren. Hij zal nooit een grootmeester worden zoals Williams, maar dit is toch wel één van zijn betere soundtracks.
Varese Saranbande zorgde voor een knappe release van deze soundtrack. Fly Boys bevat goed uitgewerkte thema’s. Het thema wordt voorgesteld in de 5 minuten durende Main Title. Fluit en miltaire percussie leiden deze track in. De Training Montage bevat halverwege weer dezelfde fluit en percussie, wat mij deed denken aan Glory en The Patriot. Cassidy Funeral opent met een militaire afscheidsmelodie gespeeld op trompet. Het hoofdthema wordt nog eens zacht herhaald op de fluit en wordt gevolgd door een mooi ingetogen stukje piano, om zo over te gaan naar een tweede thema. We’re out of Gas is zeer kort maar krachtig. Op 25 seconden krijg je snelle violen in combinatie met harde percussie slagen. The Last Battle is een goed voorbeeld van Armagaddon in symfonische versie. De twee thema’s worden mooi door elkaar gespeeld en afgerond met koor. Het koor wordt verder in score nog gebruikt zoals in het zweverige Rawlings and Luciane Fly. Diegene die veel actie verwachten moet ik teleurstellen. De enige actie muziek hoor je in Heroes, waar Rabin het orkest goed laat zweten. Hij weeft perfect zijn thema’s tussen al het symfonische geweld. Mijn verbazing was ook groot toen ik plots muziek uit The Lord of The Rings hoorde op de soundtrack. Battle Hymn lijkt rechtstreeks gekopieërd van het Isengard thema. We zullen de schuld maar aan de temp muziek geven.
Fly Boys is zeker een geslaagde soundtrack. Ik moest wel even wennen aan Trevor Rabin zijn nieuwe manier van componeren. Hij zal nooit een grootmeester worden zoals Williams, maar dit is toch wel één van zijn betere soundtracks.