Flags of Our Fathers
Zarejestruj się teraz!
Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!
Bądź lepiej poinformowany i uzyskaj dostęp do informacji kolekcjonerów!
| # | Tor | Artysta/Kompozytor | Czas |
|---|---|---|---|
| 1. | The Photograph | 0:55 | |
| 2. | I'll Walk Alone - performed by Dinah Shore | 2:44 | |
| 3. | Knock Knock - traditional arrangement | Kyle Eastwood, Michael Stevens, Andrew McCormack, Graeme Flowers | 3:13 |
| 4. | Wounded Marines | 4:38 | |
| 5. | The Thunderer - traditional arrangement | John Philip Sousa | 2:47 |
| 6. | Armada Arrives | 3:49 | |
| 7. | Goodbye Ira | 0:51 | |
| 8. | Symphony in G Minor, 3rd Movement - traditional arrangement | Wolfgang Amadeus Mozart | 3:49 |
| 9. | String Quartet Opus #6, 2nd Movement - traditional arrangement | Joseph Haydn | 3:53 |
| 10. | Inland Battle | 4:44 | |
| 11. | Flag Raising | 1:02 | |
| 12. | Any Bonds Today? - traditional arrangement | Irving Berlin | 2:39 |
| 13. | Summit Ridge Drive - performed by Artie Shaw and His Gramercy Five | 3:22 | |
| 14. | Vict'ry Polka - traditional arrangement | Sammy Cahn and Jule Styne | 2:30 |
| 15. | The Medals | 3:00 | |
| 16. | Platoon Swims | 3:14 | |
| 17. | Washington Post March - traditional arrangement | John Philip Sousa | 2:39 |
| 18. | Flags Theme | 3:21 | |
| 19. | End Titles | 1:56 | |
| 20. | End Titles Guitar | 4:25 | |
| 59:31 |
Prześlij opinię
Ukryj recenzje w innych językach
Flags of our Fathers is de laatste nieuwe en ondertussen zowat overal geprezen film van (en niet met) Clint Eastwood, over 5 soldaten die tegen wil en dank tot nationale volkshelden in hun eigen land, de Verenigde Staten, worden verklaard.
Waar de film al zijn lof al dan niet zou verdiend hebben; ik heb de kans nog niet gekregen hem te kunnen zien, al twijfel ik er niet over dat de critici ongetwijfeld gelijk zullen hebben als ik kijk naar eerdere films/meesterwerken van Clint Eastwood; daar is de muzikale score toch wel een tegenvaller. Deze is in dit geval verzorgd door de regisseur zelf, net zoals hij deed voor zijn eerdere film, Million Dollar Baby.
Van de 20 nummers score zijn er 9 nummers te categoriseren bij "source"-muziek, liedjes en traditionele bewerkingen die op zich wel leuk zijn, maar dus niet van Eastwood's hand zijn en die ik dus niet ga bespreken. Blijven er nog 11 nummers score over, wat nog maar amper een half uur score is, wat ik toch wel best opvallend weinig vind.
Echter op zich vind ik deze 30 minuten naar mijn persoonlijke mening al meer dan genoeg omdat nog méér van dit oeverloos cliché voortkabbelend ongeďnspireerd gestrijk en gepingel dat nergens naartoe lijkt te gaan helemaal onbeluisterbaar zou zijn.
De instrumentatie is een vrij eenvoudige bezetting met vooral de nadruk op strijkers en piano; en op enkele zeldzame momenten komen er ook koperblazers & slagwerk bij.
Er is één thema dat verschillende keren door de score terugkomt, enkele keren exact hetzelfde; enkele keren met een kleine variatie in melodie, kleur, of instrumentatie. Je hoort het een eerste keer voluit in "Goodbye Ira", en later in quasi exact dezelfde vorm nog eens in The Medals. Het thema op zich is eenvoudig. Té éénvoudig om serieus genomen te worden; het komt mij wat over als "willen maar niet kunnen"; maar hij lijkt zo trots te zijn op z'n thema nog 2 keer laat terugkomen; waaronder in de end credits en daarvoor nog in een gitaarversie. Om van een teveel aan herhaling te spreken, is dit wel de juiste score.
De kwestie is dat deze stukken net het interessantste zijn van heel de score; de rest is vrijwel "spannende" underscore (die iederee interessanter zou hebben gecomponeerd) of compleet oninteressant gezwem en oneindige herhaling van altijd dezelfde akkoorden.
Nu, op zich is de score niet .. enorm slecht maar gewoon té eenvoudig en simplistisch om te kunnen boeien. Gewoon saai eigenlijk. In het rijtje regisseurs/componisten denk ik dat Clint Eastwood toch niet echt past en het betere scorewerk overlaat aan de componisten die er niet alleen het hart maar ook de kunde voor hebben. (Iemand die bvb wél in dat rijtje past is de regisseur Alejandro Amenabar)
Flags of our Fathers is de laatste nieuwe en ondertussen zowat overal geprezen film van (en niet met) Clint Eastwood, over 5 soldaten die tegen wil en dank tot nationale volkshelden in hun eigen land, de Verenigde Staten, worden verklaard.
Waar de film al zijn lof al dan niet zou verdiend hebben; ik heb de kans nog niet gekregen hem te kunnen zien, al twijfel ik er niet over dat de critici ongetwijfeld gelijk zullen hebben als ik kijk naar eerdere films/meesterwerken van Clint Eastwood; daar is de muzikale score toch wel een tegenvaller. Deze is in dit geval verzorgd door de regisseur zelf, net zoals hij deed voor zijn eerdere film, Million Dollar Baby.
Van de 20 nummers score zijn er 9 nummers te categoriseren bij "source"-muziek, liedjes en traditionele bewerkingen die op zich wel leuk zijn, maar dus niet van Eastwood's hand zijn en die ik dus niet ga bespreken. Blijven er nog 11 nummers score over, wat nog maar amper een half uur score is, wat ik toch wel best opvallend weinig vind.
Echter op zich vind ik deze 30 minuten naar mijn persoonlijke mening al meer dan genoeg omdat nog méér van dit oeverloos cliché voortkabbelend ongeďnspireerd gestrijk en gepingel dat nergens naartoe lijkt te gaan helemaal onbeluisterbaar zou zijn.
De instrumentatie is een vrij eenvoudige bezetting met vooral de nadruk op strijkers en piano; en op enkele zeldzame momenten komen er ook koperblazers & slagwerk bij.
Er is één thema dat verschillende keren door de score terugkomt, enkele keren exact hetzelfde; enkele keren met een kleine variatie in melodie, kleur, of instrumentatie. Je hoort het een eerste keer voluit in "Goodbye Ira", en later in quasi exact dezelfde vorm nog eens in The Medals. Het thema op zich is eenvoudig. Té éénvoudig om serieus genomen te worden; het komt mij wat over als "willen maar niet kunnen"; maar hij lijkt zo trots te zijn op z'n thema nog 2 keer laat terugkomen; waaronder in de end credits en daarvoor nog in een gitaarversie. Om van een teveel aan herhaling te spreken, is dit wel de juiste score.
De kwestie is dat deze stukken net het interessantste zijn van heel de score; de rest is vrijwel "spannende" underscore (die iederee interessanter zou hebben gecomponeerd) of compleet oninteressant gezwem en oneindige herhaling van altijd dezelfde akkoorden.
Nu, op zich is de score niet .. enorm slecht maar gewoon té eenvoudig en simplistisch om te kunnen boeien. Gewoon saai eigenlijk. In het rijtje regisseurs/componisten denk ik dat Clint Eastwood toch niet echt past en het betere scorewerk overlaat aan de componisten die er niet alleen het hart maar ook de kunde voor hebben. (Iemand die bvb wél in dat rijtje past is de regisseur Alejandro Amenabar)
Clint Eastwood heeft inmiddels bewezen een uitstekende regisseur te zijn (en ook een uitstekend acteur overigens). Maar het verzorgen van de muziek bij zijn films kan hij beter aan iemand anders overlaten. Hij heeft al een heel rijtje scores op z'n naam staan, maar ze zijn alle toch tamelijk eenvoudig gemaakt, met vooral getokkel op de gitaar of gepingel op de piano, wat het handelsmerk van Eastwood schijnt te zijn geworden.
In Flags of Our Fathers is het al niet anders, al zijn er wel een aantal tracks die hiervan afwijken, zoals de openingstrack Photographs.
Het hoofdthema van de muziek is nogal eenvoudig en komt gedurende de score regelmatig voorbij, waarbij in dezelfde track soms drie keer of vaker door verschillende instrumenten.
De score-tracks kennen relatief weinig typische 'oorlogsmuziek'. Uitzondering is 'Amanda Arrives' waarin de snare-drum een grote rol speelt, zij het niet in een heldhaftige muzikale omlijsting, maar in een nogal dreigende track. Deze en sommige andere tracks bestaan vooral uit synthesizer gegenereerde muziek, waarbij het soms alleen maar klanken zijn. Zo heeft Inland Battle en ook Flag Raising een simpele elektronische underscore, die op zich zeker niet slecht klinkt en volop dreiging en spanning geeft. Flag Theme doet hetzelfde maar de muziek gromt hier op een nogal eentonig manier door, zonder dat het thema goed uit de verf komt.
The Medals en Platoon Swims is weer de vrij trage thema muziek met verschillende intrumenten, waarbij de laatste minuut van Platoon Swims wel mooi vol orkestraal is.
De beide End Titles tracks spelen wel weer het thema, de eerste vrij simpel op gitaar, de tweede wat fraaier op piano met underscore. Maar halverwege komt hier de kater. De laatste twee minuten zingt Clint Eastwood zelf zachtjes een song zonder begeleiding, die naar het eind wegebt. Geen fraaie afsluiter.
Eastwood houdt blijkbaar van filmmuziek met nogal minimale instrumentatie (zoals op de meeste van zijn scores), want behalve de instrumentale score-tracks staan ook een paar klassieke werken op deze soundtrack die ook die minimale setting hebben, zoals de Symphony In G Minor van Mozart en het String Quartet van Haydn.
Naast deze klassieke tracks bevat de soundtrack ook een heel aantal songs en instrumentals uit de veertiger jaren. De instrumentals zijn dan jazz-achtige, big-band of fanfare composities die nog wel eens aardig zijn, de songs zijn vooral in de typische veertiger jaren stijl en zeuren een beetje. Niet mijn ding.
In Flags of Our Fathers is het al niet anders, al zijn er wel een aantal tracks die hiervan afwijken, zoals de openingstrack Photographs.
Het hoofdthema van de muziek is nogal eenvoudig en komt gedurende de score regelmatig voorbij, waarbij in dezelfde track soms drie keer of vaker door verschillende instrumenten.
De score-tracks kennen relatief weinig typische 'oorlogsmuziek'. Uitzondering is 'Amanda Arrives' waarin de snare-drum een grote rol speelt, zij het niet in een heldhaftige muzikale omlijsting, maar in een nogal dreigende track. Deze en sommige andere tracks bestaan vooral uit synthesizer gegenereerde muziek, waarbij het soms alleen maar klanken zijn. Zo heeft Inland Battle en ook Flag Raising een simpele elektronische underscore, die op zich zeker niet slecht klinkt en volop dreiging en spanning geeft. Flag Theme doet hetzelfde maar de muziek gromt hier op een nogal eentonig manier door, zonder dat het thema goed uit de verf komt.
The Medals en Platoon Swims is weer de vrij trage thema muziek met verschillende intrumenten, waarbij de laatste minuut van Platoon Swims wel mooi vol orkestraal is.
De beide End Titles tracks spelen wel weer het thema, de eerste vrij simpel op gitaar, de tweede wat fraaier op piano met underscore. Maar halverwege komt hier de kater. De laatste twee minuten zingt Clint Eastwood zelf zachtjes een song zonder begeleiding, die naar het eind wegebt. Geen fraaie afsluiter.
Eastwood houdt blijkbaar van filmmuziek met nogal minimale instrumentatie (zoals op de meeste van zijn scores), want behalve de instrumentale score-tracks staan ook een paar klassieke werken op deze soundtrack die ook die minimale setting hebben, zoals de Symphony In G Minor van Mozart en het String Quartet van Haydn.
Naast deze klassieke tracks bevat de soundtrack ook een heel aantal songs en instrumentals uit de veertiger jaren. De instrumentals zijn dan jazz-achtige, big-band of fanfare composities die nog wel eens aardig zijn, de songs zijn vooral in de typische veertiger jaren stijl en zeuren een beetje. Niet mijn ding.