La Resa dei Conti

Lee van Cleef speelt in The Big Gundown (ofwel La Resa dei Conti - letterlijk 'De Uitkomst van de Rekening') de rol van Corbett, een revolverheld, die al vele misdadigers in Texas heeft omgelegd of voor het gerecht gebracht. De overheid wil hem hiervoor eren door hem voor te dragen als kandidaad voor de Amerikaanse Senaat. Daarvoor moet hij dan nog wel de aanleg van een spoorweg steunen. Maar nadat hij z'n steun heeft uitgesproken komt hij erachter dat iemand uit Mexico in Texas een 12 jarig meisje heeft verkracht. Corbett gaat achter hem aan en leert de dader ondertussen beter kennen, waarbij de twijfel toeslaat of de Mexicaan wel de echte dader is, of dat er veel meer achter zit....

De score van Ennio Morricone opent met een song met de thema melodie. Die melodie spreekt niet heel erg aan, maar de song is zeker niet slecht en wordt goed gezongen. Het klink als een stevige song van Dusty Springfield, maar wordt gezongen door zangeres Christy. Toch een heel behoorlijke opener van de score.
De tweede track is een van de tracks met spannende en onheilspellende muziek. Vervolgens komt Morricone met de volksdeun of volksdans met de titel van de film, waarin het thema naar voren komt op solo viool. De underscore bij deze vlotte track is van banjo, gitaar en tweede viool. Deze track begint evenwel met met de bekende bruiloftsmars van Felix Mendelssohn en gaat daarna al snel over in de volksdeun. Een heel aardige track die wel wat lang duurt.
Met Arriva Cuchillo neemt de spanning weer toe. De melodie wordt op een Spaanse gitaar getokkeld. Wat volgt is het nogal trage engelstalige à capella koorlied 'Coro del Mormoni'. De melodie is fraai, maar deze traagheid spreekt niet zo aan.
De tweede titeltrack van de film is erg herkenbaar als Morricone-muziek. De vlotte themamelodie op een orkestrale manier gespeeld en met een vrouwenstem die de melodie zingt.

In elke Morricone score komen wel tracks voorbij die je nauwelijks muziek kunt noemen. 'Primo Deserto (Jonathan Corbett)' is zo'n track, die zich kennelijk focust op het hoofdpersonage in de film in een spannende scene. Hier hoor je allerlei geluiden en nauwelijks muziek. De andere vier 'Primo Deserto' tracks zijn nauwelijks veel beter. Dan is de track 'Secondo Deserto' veel fraaier, hoewel aan de wat minimalistische kant. Ook diverse andere tracks of delen daarvan zijn erg minimalistisch, met nauwelijks meer dan een getokkelde gitaar.
'La Corrida' is een aparte track, waarin een soort bad-eend-geluid de hoofdrol speelt. Er irritant, ook al is de underscore best wel melodieus en vlot.

Vanaf track 16 volgen een aantal 'Resa dei Conti'-tracks. Dit zijn allemaal duidelijk verschillende tracks, waarin het thema wat lastig herkenbaar is. 'Rosita' wordt bijna solo op gitaar getokkeld, 'Mariachi' is een track die in die typerende Mexicaanse mariachi-stijl wordt gespeeld (zoals Los Lobos, maar dan zonder zang). 'La Caccia' (de jacht) is een vlotte vol orkestrale track in de stijl van een achtervolging op paarden. Ook 'Seconda Caccia' is zo'n vlotte track, compleet met snare-drums en koperblazers, zoals je meer in scores van Morricone hoort. Deze laatste drie zijn duidelijk heel aardige tracks.

In 'La Condanna' hoor je steeds een kort stukje van Beethoven's Für Elise terug op piano, wat door de herhaling daarvan heel aardig in de spannende track geïntegreerd is.
'La Resa' is de eigenlijke afsluitende track van de film, waarin het orkest naar een fraaie climax klimt. De trombone die de leidende melodie speelt, lijkt regelmatig niet helemaal zuiver te klinken. Toch is dit een fraaie track.
De score sluit af met 'Run Man Run', die eerst vol orkestraal wordt uitgewerkt en waarbij de koperblazers fraai klinken. De laatste minuut zingt zangeres Christy in het Engels weer de titelsong. Halverwege het album zong ze deze song al in het Italiaans als 'Corri Uomo Corri'.

Kortom, met La Resa dei Conti heeft Ennio Morricone een score met nogal wisselende tracks gecomponeerd en een thema dat wel aardig, maar niet heel bijzonder is. Een aantal tracks zijn best fraai, maar een flink aantal tracks zijn zelfs nauwelijks muzikaal, irritant of nogal minimalistisch. Zij halen de waardering toch wat omlaag, zodat er 63 uit 100 punten overblijven.