The World's Fastest Indian

In de jaren 60 volgen we de gepensioneerde Nieuw-Zeelander Burt Munro die een 1920 Indian motorfiets vindt en hem herbouwt om zo zijn droom waar te maken door deel te nemen aan de Speed Week te Salt Lake in Utah. Zonder team of sponsoring haalt Munro Bonneville tot ieders verbazing in een fantastische tijd. Meer nog, de oudere man verbreekt iedere race een nieuw record. Voor deze familiefilm met een kleffe nasmaak werd topacteur Anthony Hopkins gevraagd om de rol van Munro te spelen. Voor de muziek werd de iets minder bekende Peter Robinson gevraagd. Robinson die al sinds 1985 scores schreef voor onder andere de tv-series "Charmed", "Highlander III" en "The Wonder Years" zou in 2006 "Highlander The Source" componeren. Hopelijk doet hij het beter dan voor de soundtrack van "The World Fastest Indian"!

De soundtrack start heel melancholisch en een beetje stereotiep. Het pianomotiefje lijkt zo weg gelopen uit een James Newton Howard comedy score. De track ontwikkelt zich ook op een typische romantische komedie manier met zachte strijkers die niet echt bijdragen tot het geheel en een vrolijke, kleffe melodie. De eenvoudige arrangementen zijn voorspelbaar en kunnen niet echt bekoren. Een typische main titles compositie. "Bike Shop" is een irritant deuntje, zo weggelopen op een lowbudget film met cliché uitvoeringen door de gitaar en elektronische xylofonen. Het nummer loopt vlekkeloos over in "Departure" waar de strijkers een prominente rol worden toebedeeld. Robinson laat hier een iets gevoeliger kant zien, maar de minimale orchestraties en de steeds semikomische sfeer die soms wat weggeeft van Space Jam of There's Something about Marry" beklijft nooit echt hoewel de piano en de stereotiepe strijkers aan het einde van de nummer en ditto soloviool een kleffe nasmaak teweeg brengen. Het thema van "The World Fastest Indian" wordt wel naar het eind toe sterk overtuigend aangebracht, maar het nummer mist een vloeiende melodielijn en een krachtig thema. "Beach Race" begint ultraspannend met dreigende piano en strijkers, maar de track weet niet echt de spanning hoog te houden. De componist probeert wel, maar raakt uiteindelijk verstrikt in herhalingen met een voorspelbare climac op het einde. Een beetje een tegenvaller en ontgoocheling. Speaking of which, "Disappointment" is dan weer een mooie track, niet echt origineel, maar Robinson creeërt een mooi thema gedragen door zweverige strijkers en een aangrijpende melodie. Eén van de beste nummers op dit album, ook al heeft het iets mee van Silvestri's score voor "Lilo and Stitch". De piano en de hobo of klarinet worden sporadisch gebruikt en geven de track wat dieptegang, wat een aangename verwelkoming is na zoveel middelmatige muziek.

"Eggs for Annie" herneemt het thema uit "Bike Shop", skippen die handel zou ik zo zeggen. Gelukkig maakt het irrante gepruts plaats voor een zachte pianomelodie. "Memories" is melig, zweemzoeterig, stroperig maar welliswaar doeltreffend en emotioneel. Hoewel de orchestraties erg miniem zijn met toevoeging van zachte strijkers en een dominante piano is het geheel best genietbaar. "Road Encounters" begint mooi op gitaar en deze keer zijn de synths wel gerechtvaardigd. De track heeft iets desolaats, iets westerns maar dan op een plezierige manier. In hte midden is er een mooie bridge voor piano die zich verder uitspint naar het einde toe en de gitaar wat overstemt. In "Jake" komen beide instrumentaties weer voor, maar de piano krijgt een belangrijker rol. Het nummer is emotioneel, maar niet klef. Er is een soort van rust in deze melodie en een knappe melodieprogressie door Robinson. Sterk! Helaas verandert het nummer van ritme na een goede 2 minuten en wordt de relax of dude-thematiek herhaalt onder een irritante aangehouden noot die een soort dreiging weet op te roepen. "Burma Shave" lijkt dan weer weggelopen uit de oscarwinnende score voor "Brokeback Mountain". Goede muziek maar niet origineel, déjà-vue gevoel ten top.

"Bonville Salt Flats" is alles wat je wilt horen bij een uitgestrekt zoutwinningsgebied. Een beetje suspense en weinig orchestraties. Ideaal voor een middagje weg van de wereld. Het nummer wordt echter een halt toegeroepen door de strijkers en de piano die een jazzyachtig love thematiekje lanceren, met de nodige pathos maar oh-zo-bekend. De piano eindigt dit nummer erg sterk maar weet niet te boeien. "Trial Run" is suspense ten top, of dat is de definitie van Robinson. Percussie, zware synths, slechtgemixte kopers en eenvoudige strijkers. Niet iets om naar huis over te schrijven. "Refusal and Heartattack" begint heel mooi melancholisch met piano. De track verandert in een thriller van formaat met voorspelbare synths wanneer het heartattack-gedeelte naar voren komt.

"Sportsman of the year" is dan weer een track voor het orkest wat een mooie maar ultralichte rendering geeft van het main theme. Naar het einde toe winnen de kopers aan kracht om vlekkeloos over te gaan in "The World Fastest Indian". Veel percussie opgesmukt met synths. De piano en orkest proberen de haastige percussie bij te benen en het lukt Robinson aardig om de spanning op te drijven. Mooie pianomotiefjes ook met schichtige strijkers die eindigen in "Burth's Triumph", een spetterend, bombastisch maar veel te cliché qua opbouw en melodie met een vreselijk elektronisch einde om de rillingen van te krijgen. "Back to the Shed" is het laatste nummer en eindigt de soundtrack wat banaal. Niet echt fantastisch maar best te aanhoren.

Al bij al is deze soundtrack een allegaartje van muziek. De componist heeft duidelijk hier en daar een streepje muziek en een ideetje gejat van andere componisten en maakte voor deze soundtrack een slordig bij elkaar geschreven compilatietje. Niets om je druk over te maken, best luisterbaar maar soms irritant herkenbaar. Kan veel beter zou ik zeggen.