Musashi


Discmedi (8424295040756)
Film | Releasejaar: 2006 | Medium: CD
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Musashi (NHK taiga dorama Musashi mein tema)4:21
2.Romansu2:37
3.Yuujou to ketsui4:43
4.Honokana omoi4:58
5.Kibou3:50
6.Aishuu no tema3:55
7.Tabidachi3:23
8.Kettou4:19
9.Misuteriasu4:21
10.Taiketsu6:13
11.Futsukame no yoru3:23
12.Senran3:44
13.Yokan4:48
14.Eien no tabidachi2:39
 57:13
Schrijf zelf je recensie

 

Musashi - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De Japanse tv-serie over hun samoerai-legende Miyamoto Musashi bestaat uit 49 afleveringen van een uur en vertelt het levensverhaal van deze zeventiende-eeuwse Japanse zwaardvechter. De serie is gebaseerd op de historische roman uit 1935 over deze samoerai, van auteur Eiji Yoshikawa. De serie is geregisseerd door zeven verschillende regisseurs, waarvan Mitsunobu Ozaki en Takafumi Kimura het leeuwendeel van de afleveringen voor hun rekening namen. De hoofdrol werd in alle afleveringen vertolkt door Ebizô Ichikawa. De serie was populair en niet alleen in Japan, maar ook ver daarbuiten.
Het levensverhaal van Musashi is in Japan al tientallen malen verfilmd. Deze serie over het leven van de beroemde Japanse samoerai begint in zijn jeugd, waarin hij als wees opgroeit tot volwassenheid. Na de slag van Sekigahara, die met een list gewonnen wordt, gaat hij op pad om meester te worden in het hanteren van het zwaard. Daarbij gaat hij de uitdagingen, die steeds groter worden, niet uit de weg...

De muziek bij deze Japanse tv-serie voor de NHK-zender is van niemand minder dan Ennio Morricone. In de jaren ervoor was men in Japan al steeds meer op de Europese toer gegaan in hun keuze voor componisten en orkesten. Daarbij heeft Morricone verrassend weinig typisch Japanse of Oosterse elementen in zijn muziek verwerkt. Het is daarmee een typische Morricone-score geworden.
Van de muziek bij deze serie zijn twee albums uitgekomen. Deze recensie gaat over het Original Score album. In hetzelfde jaar kwam bij Victor Japan ook een Encore!!-album uit.

Het album opent met 'Brivido Di Guerra', die in een typerende Morricone-stijl is gecomponeerd. Het is een fraai thema, waarin een solo trompet een grote rol speelt, vooral in het eerste deel van de track. De muziek doet dan een beetje denken aan de thematiek van The Legend of 1900 en ook van The Untouchables, met hun vergelijkbare trompetklanken op mooi glijdende strijkers. Na pakweg twee minuten zakt de muziek echter een beetje in en wordt het allemaal wat vlak, waarbij de melodie duidelijk minder aanspreekt.
De tweede track is 'Le Sua Donna', een liefdesthema in een wat melancholieke sfeer, met eveneens een wat vlakke melodie. In de derde track laat Morricone de panfluit een hoofdrol spelen, op een wat stotende manier, zoals hij eerder deed in Cockeye's Song in zijn score voor Once Upon a Time in America. Daarmee is ook dit best een prettige track.
Een volgend en fraai thema laat Morricone horen in de vierde track, waarin de fraaie melodie opnieuw een wat melancholieke kleuring heeft. De hobo speelt hier de leidende melodie op een ondergrond van rustige strijkers.

Een van de fraaiere tracks van deze score is 'Tre Volta Amore', waarin een solo altviool de melodie speelt. Opnieuw is de sfeer nogal aan de melancholieke kant, terwijl het samenspel met de strijkers op de achtergrond erg fraai de altviool op de voorgrond houdt. Halverwege neemt een hobo het over, waarna de altviool in het laatste deel van de track weer terugkomt.
Vanaf de track 'L'Avventura Come Guerra' krijgt de muziek een wat meer schurende kleuring. De klanken worden wat dissonanter en de melodieën spreken niet meer echt aan. Voor bij de scènes in de tv-serie zal die muziek vast goed passen, maar om los daarvan naar te luisteren is duidelijk minder, wat in de volgende track allemaal nog atonaler uitgewerkt is. 'Notte Misteriosa' is al weer beter beluisterbaar, maar blijft toch wat beperkt dissonant en wordt alleen door strijkers gespeeld. Dat geldt ook allemaal voor de tweede nacht van de track 'Seconda Notte'.

Met 'Attacca' krijgen we wat meer actiegerichte muziek te horen, die net als de voorgaande tracks een behoorlijk ongemakkelijk arrangement heeft meegekregen. Het actiegehalte loopt langzaam op naarmate de track vordert, maar de muzikale stijl blijft steeds min of meer gelijk, wat de track behalve spannend ook redelijk saai maakt. Ook in de twaalfde 'Vendetta'-track is de muziek behoorlijk actiegericht, wat Morricone op een nogal grillige en dissonante manier heeft gearrangeerd. Niet zo fraai.
Het album sluit af met opnieuw een erg fraaie track. In 'Reazione Riflessiva' laat Morricone een hoorn spelen over een onderlaag van strijkers waaraan percussie is toegevoegd. De melodie is een variatie op de andere themamelodieën en is erg mooi, misschien wel de mooiste van het album.

Kortom, met zijn muziek voor de Japanse tv-serie Musashi heeft Ennio Morricone een uitstapje naar het verre oosten gemaakt, maar dat is in de muziek niet terug te horen. Zijn score klinkt zoals we van Morricone gewend zijn in zijn betere scores, al haalt deze niet dat niveau. Met een aantal mooie melodieën die vooral door strijkers en koperblazers gespeeld worden heeft Morricone een mooie basis gelegd. Toch ontbreekt op dit album de spanning en dreiging niet, want een zestal tracks zijn van die stijl voorzien, met veel dissonante klanken en een dreigende kleuring. De fraaiere tracks moeten het met iets minder speelduur doen. De waardering komt toch op een fraaie 72 uit 100 punten.
Musashi - 07/10 - Recensie van Joris Kessels, ingevoerd op (Nederlands)
Met Ennio Morricone weet je altijd wel dat je wat moois in huis haalt. Zo ook met Musashi, welke een mini-serie is over een legendarische Japanse samurai. Toch bevat deze soundtrack ook vele tracks met actie/suspense die behoorlijk op m’n zenuwen kan werken en waarbij ik een behoorlijk hoog irritatieniveau bereik waar je niet blij van wordt.

De soundtrack opent met prachtige typische Ennio Morricone muziek. Een warme laag van strijkers waarboven een heldere schelle trompet met het thema en twee soortgelijke trompetten met euforische uitspattingen. Vervolgens komt het tot een hoogtepunt waarbij groot orkest de trompetten gaat ondersteunen. Dit stuk deed me denken aan The Untouchables. Dat is trouwens niet de enige associatie met Ennio’s eerdere muziek, een hele duidelijke link is bijvoorbeeld te leggen met ‘musashi e l’amicizia’ en ‘cockeye’s song’ uit Once Upon A Time In America. Uitzonderlijk goed is verder nog de vierde track waarbij een mooie elegante hobo partij uiteindelijk overgaat in een steeds grootser wordend tragisch klinkend orkest.

Vanaf track 7, met uitzondering van de reprise in de laatste track, houdt voor mij het genieten op. Stukken die afwisselend dissonant, ongeanimeerd, maar bovenal irritant zijn. Vooral de 8ste track met het kat en muis spel tussen een laag en een hoog piepje kan mij niet bekoren. Skippen die hap. Een ander probleem van deze soundtrack, waarvan normaal geen sprake is bij soundtracks van Morricone, is dat het aan een duidelijke lijn ontbreekt. Te veel thema’s, te weinig coherentie.

De aangename muziek op deze soundtrack is zeker de moeite waard, maar verwacht geen juweeltjes als The Mission, Once Upon A Time In America, Cinema Paradiso, enz.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer