Dopesick
Original Score
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Miracle Drug | 2:40 | |
| 2. | I Found My Life | 2:15 | |
| 3. | Life Without Pain | 1:57 | |
| 4. | Dopesick | 4:18 | |
| 5. | Intervention | 2:08 | |
| 6. | Addiction | 3:21 | |
| 7. | Give Us Something | 4:55 | |
| 8. | Double the Dose | 1:17 | |
| 9. | Drifting Away | 3:48 | |
| 10. | Dear Lord | 1:59 | |
| 11. | Blood Money | 2:25 | |
| 12. | Bigger Than Jesus | 1:40 | |
| 13. | Toxic | 3:15 | |
| 14. | Leaving a Body | 1:47 | |
| 15. | Pure Bliss | 2:59 | |
| 16. | The Sacklers | 3:59 | |
| 17. | This Is Our Time | 1:35 | |
| 18. | Relapse | 3:15 | |
| 19. | A New Beginning | 2:07 | |
| 20. | Protest | 1:42 | |
| 21. | There Is Hope | 2:54 | |
| 56:16 |
Schrijf zelf je recensie
Dit is de zevende recensie in de Lorne Balfe serie,
Vorige: The Hurricane Heist
Volgende: Songbird
De Amerikaanse tv-serie Dopesick bestaat uit acht afleveringen en vertelt een ongelofelijk, maar ziekmakend waargebeurd verhaal. Er zijn vier regisseur die elk twee afleveringen voor hun rekening nemen. De serie is gebaseerd op het gelijknamige docu-boek van Beth Macy, waarvan Danny Strong een scenario voor de serie maakte. Hij zorgde ook voor de productie voor de tv-streamingsdienst Hulu. De serie is overal erg goed ontvangen.
Het verhaal draait om de familie Sackler die eigenaar is van het farmaceutisch bedrijf Purdue Pharma, die halverwege de tachtiger jaren de pijnstiller 'OxyContin' ontwikkelde. Als bijwerking bleek het medicijn enorm verslavend te zijn, maar dat was voor het bedrijf geen reden om het van de markt te halen, integendeel, want die verslavende werking zorgde voor hogere winsten en uiteindelijk zelfs voor woekerwinsten. Het medicijn bleek het meest verslavende uit de geschiedenis te zijn, die door gerichte campagnes bij doktoren met relatief veel patienten met pijnen verder in de markt gedrukt werd. Veel gebruikers raakten er alles door kwijt...
De muziek bij deze tv-serie is van Lorne Balfe, die er een nogal deprimerende score voor componeerde. En wellicht is dat terecht, want de serie brengt de deprimerende boodschap dat veel mensen bereid zijn om voor geld vele anderen te gronde te richten.
Balfe's score is deels orkestraal, maar wordt door een redelijk beperkt orkest gespeeld, met vooral de nodige strijkers, die ook regelmatig solo spelen. Die solo's hebben, net als de score als geheel, een wat waterige klankkleur, waardoor de muziek wat kil en afstandelijk aanvoelt. Warme klanken zijn in deze score ver te zoeken.
Behalve orkestrale muziek gebruikt Balfe ook regelmatig elektronische instrumentatie, zowel voor de leidende klanken in een aantal tracks als voor begeleidende klanken waar vooral orkestrale muziek de voornaamste rol speelt. Maar ook horen we nogal eens de nodige elektronische effecten en vreemde geluiden voorbij komen.
Een deel van de muziek doet soms wat minimalistisch aan, of heeft op z'n minst een beperkte instrumentatie. Die kan zowel orkestraal zijn als elektronisch. De muziek bestaat dan veelal uit niet meer dan een paar verschillende instrumenten, wat meehelpt om de afstandelijke sfeer te versterken. Daarbij past Balfe regelmatig een solo spelende, waterig klinkende cello of altviool toe, op een begeleiding van elektronische en kalm voortkabbelende underscore. De melodieën die de strijkers spelen hebben een wat triestige kleuring. Ook de piano, keyboard of de getokkelde gitaar wordt nogal eens solo ingezet, steeds weer in die waterige mix, waarbij de muziek dan weliswaar iets minder triest overkomt, maar zeker nog niet opbeurend klinkt.
Een aparte track is 'Double the Dose', die een lichte percussie laat horen, waardoorheen steeds een soort galmende sonar 'ping' te horen is, op een elektronische onderlaag. Ook 'Toxic' is zo'n vreemde, zelfs een beetje psychedelische track, die vooral door middel van geluiden een ongemakkelijke sfeer neerzet. Maar er zijn meer tracks die een nogal ongemakkelijke kleuring hebben, waarbij melodie uit niet meer dan een paar toonwisselingen bestaat.
Een van de fraaiere tracks is 'A New Beginning', waarin op een trage manier erg fraaie harmonieën gespeeld worden, die deels orkestraal, deels elektronische overkomen. Datzelfde geldt ook voor de afsluitende track 'There is Hope'. De traagheid van de muziek werkt daarbij erg rustgevend, maar is zeker niet saai. Het album sluit daardoor nog fraai af.
Toch bevat het album een nog mooiere track en dat is 'Bigger than Jezus', de enige echt melodieuze track. De melodie komt echter niet van Balfe, maar van Beethoven. Balfe heeft Beethoven's 'Moonlight Sonata' door de elektronische mixer gegooid en daar deze op zich fraaie track van gemaakt. De stijl past goed bij de score, maar het is wel de enige track op het album met een echt fraaie en opbeurende melodie. En dat is toch wel wat beperkt. Voor het verhaal van de tv-serie natuurlijk prima, maar om los daarvan te beluisteren is het duidelijk minder.
Kortom, met zijn muziek voor de tv-serie Dopesick heeft Lorne Balfe een nogal deprimerende score gecomponeerd, die daardoor allicht prima bij het verhaal past. Maar voor de luisteraar die los daarvan naar de muziek luistert, is het allemaal wat minder. Melodie is veruit ondergeschikt gemaakt aan het versterken van de wat triestige sfeer van de muziek. Veel tracks zijn wel beperkt melodieus, maar alles blijft een beetje kil en koud klinken, wat mede komt door de waterige kleuring van alle muziek. Ook de beperkte orkestraties helpen niet mee. Een flink aantal solo's op strijkers, piano of gitaar houden de muziek in die wat triestige stijl. Pas later op het album komen een paar tracks voorbij met meer fraaie harmonieën. De waardering als luisterscore, los van de tv-serie, komt dan ook niet hoger dan 57 uit 100 punten.
Vorige: The Hurricane Heist
Volgende: Songbird
De Amerikaanse tv-serie Dopesick bestaat uit acht afleveringen en vertelt een ongelofelijk, maar ziekmakend waargebeurd verhaal. Er zijn vier regisseur die elk twee afleveringen voor hun rekening nemen. De serie is gebaseerd op het gelijknamige docu-boek van Beth Macy, waarvan Danny Strong een scenario voor de serie maakte. Hij zorgde ook voor de productie voor de tv-streamingsdienst Hulu. De serie is overal erg goed ontvangen.
Het verhaal draait om de familie Sackler die eigenaar is van het farmaceutisch bedrijf Purdue Pharma, die halverwege de tachtiger jaren de pijnstiller 'OxyContin' ontwikkelde. Als bijwerking bleek het medicijn enorm verslavend te zijn, maar dat was voor het bedrijf geen reden om het van de markt te halen, integendeel, want die verslavende werking zorgde voor hogere winsten en uiteindelijk zelfs voor woekerwinsten. Het medicijn bleek het meest verslavende uit de geschiedenis te zijn, die door gerichte campagnes bij doktoren met relatief veel patienten met pijnen verder in de markt gedrukt werd. Veel gebruikers raakten er alles door kwijt...
De muziek bij deze tv-serie is van Lorne Balfe, die er een nogal deprimerende score voor componeerde. En wellicht is dat terecht, want de serie brengt de deprimerende boodschap dat veel mensen bereid zijn om voor geld vele anderen te gronde te richten.
Balfe's score is deels orkestraal, maar wordt door een redelijk beperkt orkest gespeeld, met vooral de nodige strijkers, die ook regelmatig solo spelen. Die solo's hebben, net als de score als geheel, een wat waterige klankkleur, waardoor de muziek wat kil en afstandelijk aanvoelt. Warme klanken zijn in deze score ver te zoeken.
Behalve orkestrale muziek gebruikt Balfe ook regelmatig elektronische instrumentatie, zowel voor de leidende klanken in een aantal tracks als voor begeleidende klanken waar vooral orkestrale muziek de voornaamste rol speelt. Maar ook horen we nogal eens de nodige elektronische effecten en vreemde geluiden voorbij komen.
Een deel van de muziek doet soms wat minimalistisch aan, of heeft op z'n minst een beperkte instrumentatie. Die kan zowel orkestraal zijn als elektronisch. De muziek bestaat dan veelal uit niet meer dan een paar verschillende instrumenten, wat meehelpt om de afstandelijke sfeer te versterken. Daarbij past Balfe regelmatig een solo spelende, waterig klinkende cello of altviool toe, op een begeleiding van elektronische en kalm voortkabbelende underscore. De melodieën die de strijkers spelen hebben een wat triestige kleuring. Ook de piano, keyboard of de getokkelde gitaar wordt nogal eens solo ingezet, steeds weer in die waterige mix, waarbij de muziek dan weliswaar iets minder triest overkomt, maar zeker nog niet opbeurend klinkt.
Een aparte track is 'Double the Dose', die een lichte percussie laat horen, waardoorheen steeds een soort galmende sonar 'ping' te horen is, op een elektronische onderlaag. Ook 'Toxic' is zo'n vreemde, zelfs een beetje psychedelische track, die vooral door middel van geluiden een ongemakkelijke sfeer neerzet. Maar er zijn meer tracks die een nogal ongemakkelijke kleuring hebben, waarbij melodie uit niet meer dan een paar toonwisselingen bestaat.
Een van de fraaiere tracks is 'A New Beginning', waarin op een trage manier erg fraaie harmonieën gespeeld worden, die deels orkestraal, deels elektronische overkomen. Datzelfde geldt ook voor de afsluitende track 'There is Hope'. De traagheid van de muziek werkt daarbij erg rustgevend, maar is zeker niet saai. Het album sluit daardoor nog fraai af.
Toch bevat het album een nog mooiere track en dat is 'Bigger than Jezus', de enige echt melodieuze track. De melodie komt echter niet van Balfe, maar van Beethoven. Balfe heeft Beethoven's 'Moonlight Sonata' door de elektronische mixer gegooid en daar deze op zich fraaie track van gemaakt. De stijl past goed bij de score, maar het is wel de enige track op het album met een echt fraaie en opbeurende melodie. En dat is toch wel wat beperkt. Voor het verhaal van de tv-serie natuurlijk prima, maar om los daarvan te beluisteren is het duidelijk minder.
Kortom, met zijn muziek voor de tv-serie Dopesick heeft Lorne Balfe een nogal deprimerende score gecomponeerd, die daardoor allicht prima bij het verhaal past. Maar voor de luisteraar die los daarvan naar de muziek luistert, is het allemaal wat minder. Melodie is veruit ondergeschikt gemaakt aan het versterken van de wat triestige sfeer van de muziek. Veel tracks zijn wel beperkt melodieus, maar alles blijft een beetje kil en koud klinken, wat mede komt door de waterige kleuring van alle muziek. Ook de beperkte orkestraties helpen niet mee. Een flink aantal solo's op strijkers, piano of gitaar houden de muziek in die wat triestige stijl. Pas later op het album komen een paar tracks voorbij met meer fraaie harmonieën. De waardering als luisterscore, los van de tv-serie, komt dan ook niet hoger dan 57 uit 100 punten.